27 februari 2020 Surabaya
27 februari 2020 - Surabaya, Indonesië
Vandaag dompelen we ons onder in de sfeer van het hotel. Het is een dag van onderzoek, rustig aan doen en wachten tot we worden opgehaald. Want om 23.30 uur vertrekken we om de zonsopgang in Bromo te zien.
We zijn nog steeds niet fit. Het ontbijt doet wonderen, gekookt eitje, broodje, thee. Dat smaakt gelukkig goed. We installeren ons in de lobby van het hotel. Een heerlijke plek om te werken, op internet te zoeken naar meer informatie, naar foto’s, naar verhalen.
Zo ontdekken we een verhaal dat ook de repatriëring van Jacoba en Edu betreft. Op het identiteitsbewijs van Edu is te lezen dat zij december 1945 met de S.S. Nieuw Amsterdam van Singapore naar Nederland zijn gereisd. Uit het verhaal, dat over exact dezelfde reis gaat, blijkt dat ze op 8 december 1945 uit Singapore zijn vertrokken. Na een tussenstop in Colombo (Sri Lanka) zijn ze door het Suezkanaal naar Ataka in Egypte gevaren. Daar zijn de gezonde mensen van boord gegaan en hebben ze warme kleding gekregen van het Rode Kruis. Achtereenvolgens zijn ze met de S.S. Nieuw Amsterdam verder gevaren naar Engeland. Daar kwamen ze op 29 december 1945 in Southampton aan. Als ik het identiteitsbewijs van Edu nog eens goed bekijk zie ik inderdaad een stempel waar S.S. Nieuw Amsterdam Southampton op staat. Die had ik eerder nog niet gezien, weer een stukje van zijn levensverhaal… Nu snap ik ook waarom ze op 30 november 1945, dus voor hun vertrek, een uitkering kregen van 17 Engelse ponden en 10 shilling. Daarmee hadden ze een beetje geld voor de tussenstops.
Omdat de S.S. Nieuw Amsterdam een nieuw schip was en de Noordzee vol met mijnen lag, voer de S.S. Nieuw Amsterdam vanuit Southampton niet verder. De passagiers werden in twee groepen gesplitst. De ene groep voer verder met de onverwarmde Almanzora naar Amsterdam en de andere met het hospitaalschip de Atlantis. Gezien de data op het identiteitsbewijs van Edu zijn hij en Jacoba met de Almanzora de Noordzee overgestoken. Zij moeten ondanks de kleding van het Rode Kruis bittere kou geleden hebben. Op 3 januari 1946 werden de repatrianten met hun families herenigd op de Levantkade in Amsterdam. Ze kregen een voorschot van 370 gulden dat, zoals we inmiddels weten, moest worden terugbetaald.
Wie zouden er voor Edu en Jacoba op de kade hebben gestaan en hoe zouden zij hun leven daarna hebben opgepakt? We weten dat hij kort daarop zijn vrouw heeft ontmoet. Het advies van de regering was om niet terug te kijken maar aan de toekomst te werken. Dat heeft Edu zeker gedaan. Op 3 juni 1946 kwam hij in vaste dienst bij de PTT waar hij snel promotie maakte. Hij leerde Huibertina (Tiny) kennen. Uit de foto’s blijkt dat zij gelukkig waren. De verschrikkingen van de oorlog waren over, zij konden een nieuw leven bouwen.
We rukken ons los van onze laptops, eenmaal aan het zoeken kunnen we bijna niet meer stoppen. Het kost veel tijd, maar nog steeds komen kleine puzzelstukjes bovendrijven. Terug in de wereld van nu gaan we lunchen in een enorm winkelcentrum aan de overkant van het hotel. Het contrast kan niet groter zijn. Overvloed, drukte, lawaai…
Naar het hotel om een paar uur te slapen, de komende nacht wordt kort. Een colaatje om de darmen in bedwang te houden. Het gaat beter, maar mijn buik is nog wat onrustig. Diner in het hotel en dan wachten op onze chauffeur.
Vandaag hebben we geen foto’s gemaakt, dat wordt morgen wel anders…
