21 februari 2020 van Jakarta naar Bandung

Het was toch weer een kort nachtje met natuurlijk opnieuw de oproep tot het ochtendgebed bij het opgaan van de zon. Elise heeft flink wat bulten. De hamvraag is: zijn het beten van bedwantsen of van muggen. Ik heb geen bulten, dus we houden het op muggen. 

Zoals gewoonlijk maak ik me zorgen of we wel op tijd zijn voor de trein. Gisteravond kwam ik erachter dat we er minimaal 1 uur van tevoren moeten zijn ofwel 9.45 uur. Dat betekent dat onze taxi midden in de spits moet rijden…. Toch maar voor de zekerheid aan Juli vragen, die zegt dat we echt op tijd zijn als we om 9.15 uur wegrijden. Dus rustig aan, aansluiten bij het relaxtere tempo van Elise. We zijn een mooi stel, we vullen elkaar wat betreft dipjes en stressmomenten goed aan, zodat het prima loopt. De bagage was al ingepakt, de boterhammen met omelet en thee weggewerkt, dus naar beneden. We wisselen informatie uit met Juli en krijgen dan haar moeder aan de telefoon. Deze 90-jarige die een lichte vorm van Alzheimer heeft zingt Nederlandse en Japanse liedjes uit haar kindertijd. Het is emotioneel te zien en te horen hoe ze haar best doet om met ons te praten en hoe moeilijk haar dat lichamelijk en geestelijk valt. Ze nodigt ons uit om naar haar toe te komen. Ook Juli wil dat graag, ze hoopt dat ze door ons meer te weten komt over de geschiedenis van haar moeder. Dat lukt ons helaas nu niet, misschien een volgende keer als ik met Ed terugkom. Want dat gaat zeker een keer gebeuren. En dan is de taxi er. Een flinke knuffel, een goede fooi die eerst niet wordt geaccepteerd, de belofte contact te houden en dan rijden we weg. Wat een fantastische mensen, wat een goed begin van onze reis. 

Door naar station Gambir. Het loopt soepel en we zijn ruim op tijd voor een kop koffie en de ATM. Je kunt hier maximaal 1.250.000 IDR pinnen. Dat lijkt veel maar het is nog geen €85,-. Het station werkt een beetje als een luchthaven maar dan zonder uitgebreide bagagecheck. Inchecken hadden we echter even niet gezien, dat wordt opgelost door de beveiliging. Die loopt met mijn telefoon naar het incheckapparaat en haalt de instapkaarten voor ons op. Tot op heden dus nog steeds alleen maar aardige mensen om ons heen. Eenmaal door de controles is het perron makkelijk te vinden, alles is hier goed aangegeven. Toch even checken of we goed staan. Ja hoor hier stopt straks de trein naar Bandung. 

Ruim op tijd rijdt de trein het station binnen. Nu even duimen, we zitten namelijk niet naast, maar schuin achter elkaar. Hopelijk wil iemand ruilen. En ja hoor, de meneer die op de door ons gewenste plek zit vindt het geen probleem een rij naar achteren te schuiven. Super fijn, dit is toch echt leuker. Beetje jammer is dat we achteruitrijden, als enige getint glas hebben en eigenlijk aan de verkeerde kant zitten (het dal ligt een groot deel van de reis aan de aan de andere kant). Dat is simpel op te lossen door zo af en toe naar het tussenportaal te lopen, daar kan ik beide kanten zien en fotograferen door helder glas. Elise blijft zitten, achteruit rijden maakt dat ze een beetje misselijk is. 

Het landschap verandert vanaf Jakarta van veel beton naar heel veel golfplaten, naar steeds meer groen, naar heuvels, rijstvelden met op de achtergrond jong gebergte. Regelmatig rijden we door kleine en grotere dorpjes en steden waar tientallen brommertjes en auto’s voor de slagbomen wachten tot we voorbij zijn. De temperatuur zakt en als we eenmaal in Bandung uitstappen na deze schitterende rit blijkt het zoals voorspelt aanzienlijk aangenamer dan in Jakarta.

We nemen even tijd voor een kop koffie en een muffin en gaan dan op zoek naar een Bluebird taxi. Het is maar 1,2 km, maar met onze bagage, hoe weinig ook, hebben we niet veel zin om te lopen in deze voor ons nog onbekende stad. We logeren de komende 5 nachten in het Savoy hotel, een hotel met een koloniale geschiedenis, als het goed is wat luxer en schoner dan ons eerste hotel. De taxi-chauffeur, een oudere kleine man, denkt waarschijnlijk dat we domme blondjes zijn. Maar als ik zie dat we weer weg rijden van de straat waar we moeten zijn, grijp ik in en vraag of hij ons nu toch echt naar het Savoy hotel wil brengen. Hij doet alsof hij me niet begrijpt, maar zit vanaf dat moment niet echt rustig meer op zijn stoel. Ik snap het wel, het is een klein ritje waar hij normaal gesproken weinig aan verdient en dan weer achteraan in de rij moet aansluiten bij zijn collega’s. Expres omrijden kan ik echter niet waarderen, we willen gewoon naar het hotel. We strijken de hand over ons hart en ronden het bedrag toch naar boven af. Taxi’s kosten hier zo weinig, dus ook niet al te moeilijk doen…

Het hotel is ruim, schoon, opnieuw vriendelijke mensen en de kamer is prima. Even bijkomen, ons installeren en dan weer naar buiten. Geen gekkigheid, gewoon de Jalan Braga af, de voormalige Karreweg, een straat waar in de koloniale tijd veel Nederlanders woonden. Daar vinden we ook vast wat te eten. 

Stoplichten doen het hier niet, minstens 2 keer 2 banen en meestal 2 keer 3 vol met auto’s en brommertjes. Maar we leren oversteken, gewoon de straat oplopen, beetje uitkijken en je tussen de auto’s en de brommertjes doorwurmen. De ervaring is dat iedereen dan afremt en zo nodig stopt. De Jalan Braga is een aaneenschakeling van kleine en grotere eettentjes, de bekende Starbucks en nog wat andere namen, trendy restaurants en grote namen uit het verleden, kleine wat verlopen winkeltjes en luxere zaken. Langs de muren van dichte panden en in ruimtes tussen de winkels en eetgelegenheden zijn schilderijen uitgestald. Felle kleuren, realistisch soms wat kinderlijk primitief geschilderd en veel dezelfde. Of het verkoopt? Geen idee, ik denk dat een enkele best een goede interieurversterker kan zijn. Maar hier is het totaal wat te veel van het goede. 

Onderweg worden we aangehouden door 4 kleine Indonesische meisjes begeleidt door wat later blijkt een moeder van 1 van hen. Ze moeten voor een project van school mensen interviewen. Waarom we hier zijn en nog meer. Het is echt heel leuk. De kleinste van 10 jaar spreekt onvoorstelbaar goed Engels. Het interview wordt door de moeder met de telefoon gefilmd. Wij vertellen over onze zoektocht en laten oude foto's zien. Dat wordt scoren op school!

Wat hier opvalt is dat er iets minder verkeer is, maar het daardoor eerder gevaarlijker is dan in Jakarta omdat soms harder gereden kan worden. En de mannen zijn hier brutaler, bleven ze in Jakarta echt op afstand en redelijk beleefd, raken ze je hier in Bandung nog net niet aan en zijn de blikken minder grappig. Wij houden onze ‘untouchable’ houding aan, die werkt gelukkig goed. Na wat heen en weer geloop landen we bij Braga Permai, een restaurant met een lange geschiedenis. Het is al sinds 1923 op dit adres gevestigd en heeft altijd een internationale keuken gehad. Zo kon en kan je er poffertjes, bitterballen en allerlei andere Nederlandse gerechten eten. Het idee dat de kans groot is dat Antonius, Jacoba en Edu hier mogelijk ook wel eens wat gekocht (het was ook een bakkerij) en/of gegeten hebben is best vreemd. Wij bestellen gefrituurde mie met garnalen, kip en groente maar niet eerder dan dat we ons glas verse sap op hebben. Lekker teuten, kletsen, nadenken over de komende dagen, en kijken naar andere mensen. Zo raken we in gesprek met een Indo die in 1936 in Duitsland is geboren, in de oorlog in Indonesië is opgegroeid, zijn familie in Bandung na de oorlog door een bombardement is verloren en nu in Zwitserland woont. Hij herkent de foto van de kaalgeschoren jongens waar ook Edu op staat. Dat is zoals ik al dacht een foto van de ontgroening van eerstejaars studenten, de bevestiging dat Edu inderdaad een korte periode op de technische universiteit gezeten heeft. Weer een stukje van de puzzel gevonden! 

Tijd voor een toetje, nou ja toetje….. De pisang goreng met caramelsaus doet echt de deur dicht, zo lekker. We willen terug, we scoren nog een grote cappuccino bij Starbucks die we op de kamer samen delen. Lekker voordelig! Elise duikt in het programma voor de komende dagen en appt Juli. Er staan als het lukt nog mooie dingen te gebeuren. 

Tot morgen!