ZONDAG 4 FEBRUARI 2018, ANTARCTICA

Om maar met de deur in huis te vallen, vandaag wordt het een waanzinnige dag. De weersvoorspellingen zijn uitzonderlijk goed. In de loop van de ochtend maken de laatste wolken plaats voor een strakblauwe lucht. Wind is er nauwelijks, het landschap weerspiegelt in het water…..

Zo ver is het nog niet. Eerst douchen en om 7.30 uur ontbijten. Daar hebben we eigenlijk helemaal geen zin in. We willen niet naar binnen want buiten is het fantastisch. Kleine en grote ijsbergen drijven voorbij. We spotten diverse schotsen met zeeleeuwen of pinguïns. De lucht is aan het opklaren waardoor de eerste toppen van de bergen en de ijsbergen in de zon komen te liggen. Het landschap wordt onder de steeds helderder wordende lucht steeds mooier. Snel ontbijten en dan koffie in het zonnetje op het dek. Wind is er nauwelijks, de wind die we voelen is het gevolg van het varen. Uit de wind is het gewoon warm. Al snel zien we een aantal rode huisjes, een zendmast en andere apparatuur opdoemen, het Brown station, het onderzoeksstation dat we vandaag een bezoek brengen. Pinguïns staan nieuwsgierig als ze zijn dicht in de buurt van het station of waggelen wat rond in de omgeving. Nog even wachten, we komen er zo aan!

Om 9.00 uur mogen we de zodiacs in. Vanochtend zijn we druk met een ‘continental landing’ en een cruise. De eerste ploeg (zijn wij bij) start met de ‘continental landing’ bij het Brown station. We stappen inderdaad met droge voeten uit bij het station. We worden verwelkomd door de pinguïns die we vanaf de boot al konden zien. Vanaf het station loopt er een pad over de sneeuw en het ijs naar de top van dit eiland. We kunnen echter maar tot de helft omdat het ijs daarboven onbetrouwbaar is, je kan zo maar in een diepe scheur in het onderliggende ijs stappen. De weg naar boven is goed te doen alleen is het verschrikkelijk warm. Boven aangekomen gaan de reddingsvesten, de jassen, de donsjassen en sommige truien dan ook rap uit. Mutsen en handschoenen waren onderweg al weggestopt. We genieten van het fantastische uitzicht en het heerlijke weer. Gewoon lekker zitten in de zon en kijken en maar niet snappen dat we hier zijn.

Na ruim een uur is het tijd voor de cruise. Laagjes weer aan en op ons gemak terug naar de landingsplaats. Daar zijn de eerste zodiacs al aangekomen, tijd voor de switch. De cruise is onbeschrijflijk. Het weer is zo ontzettend mooi, de bergen en ijsbergen weerspiegelen in het water, zon op mijn gezicht, rotsen vol met vogels, pinguïns die in en uit het water springen, zeeleeuwen op ijsschotsen. Het wordt eentonig maar het is echt een sprookje.

Eenmaal terug op de MS Ushuaia blijkt dat de enorme barbecue aan dek is aangestoken. De koks zijn druk bezig met het grillen van kip, worst en rundvlees. Het ruikt heerlijk. Als iedereen weer aan boord is, is het tijd voor de lunch. Niks dringen, maar gewoon uitgeserveerd en genoeg voor iedereen. Alleen de Argentijnse specialiteit, bloedworst, vindt weinig aftrek. Voor de rest wordt er flink gesmuld. Buiten is te veel te zien, het veranderende landschap biedt steeds weer nieuwe kansen voor mooie foto’s. Honderden heb ik er al gemaakt, het wordt nog lastig dat aantal te reduceren tot behapbare proporties. Geen siësta, we gunnen onszelf onder deze condities geen rust, slapen kan altijd nog.

Het plan A voor de middag is vanwege te veel ijs op de locatie omgezet in plan B. We gaan een eiland bezoeken waar we vanaf de top opnieuw een schitterend uitzicht hebben. Dat vraagt een uurtje varen (vinden we helemaal niet erg). Om 16.00 uur schepen we als eerste in. Onze hut zit vlak bij de instapplaats, normaal is de deur daar naar toe dicht. Een bemanningslid maakt die echter voor ons open zodat we zo maar als eerste vertrekken kunnen. En dat blijkt heel goed uit te komen.

Na een korte tocht met de zodiac hebben we een ‘wet landing’. Het eerste stuk naar de top van het eiland valt niet mee. Het is zaak in de voetstappen van je voorganger te stappen, zo niet loop je het risico tot over je knieën in de sneeuw met pinguïnpoep te zakken. Het wordt echter nog erger. Op de plekken waar geen sneeuw ligt maar alleen pinguïnpoep is het ongelooflijk glad. Bijkomend probleem zijn mijn rubber laarzen. Die hebben namelijk geen profiel, soort van gladde sneakers. Gelukkig hebben we onze wandelstokken bij ons. En met Ed voorop (die heeft gelukkig wel profiel onder zijn rubber laarzen) kom ik uiteindelijk na veel zweten ook door deze glibberige derrie heen.

Dan volgt de laatste fase, rotsen, deels afgerond maar ook heel veel losliggende stenen met scherpe randen. Daar wil je ook niet op vallen….. Bovendien zijn regelmatig flinke stappen omhoog nodig om verder te kunnen. En dan zitten die korte pootjes van mij me weer in de weg. Gelukkig zijn de rotsen waar ik me aan vast kan pakken schoon waardoor het uiteindelijk lukt de top te bereiken. Onderweg zijn er natuurlijk weer pinguïns. Boven aan de top zien we hoe een Giant Petrel kuikens bedreigt. Geen schijn van kans, de volwassen pinguïns gaan als een dolle te keer om deze grote vogel te verjagen. En dan nog een koppel dat pogingen doet een echtpaar te worden. Het nest wordt door de dame in kwestie echter afgekeurd, dus vrijen is er niet bij. Dat alles zien we van minder dan 2 meter afstand….

Tsja en dan moeten we toch echt weer terug naar de zodiac. Naar beneden is nog griezeliger dan omhoog. We mijden de derrie en de sneeuw waar het kan. Maar op 1 plek moet ik er toch echt midden door. Ik krijg de stok van Ed erbij, zet mijn voeten dwars en dan op hoop van zegen. Gelukkig gaat het goed. Het laatste stuk door de sneeuw is opnieuw een kwestie van goed opletten en je voeten in de sporen van je voorganger zetten. Eenmaal beneden blijkt dat de tourguide zich behoorlijk zorgen om mij maakte. Ze zag de worsteling en de gladde rubber laarzen….. Geen probleem we hebben gewoon rustig aangedaan. Het ergste wat me had kunnen overkomen was pinguïnpoep, diep vallen was niet aan de orde.

Het is vandaag allemaal wat later. Ed kruipt als we aan boord zijn gelijk onder de douche, die heeft zo gezweet. Ik houd het bij wat anders aan, even bijkomen met mijn reisverslag. Tijd voor het diner. Opnieuw een bijzonder gezelschap, Amerikanen met een boerenbedrijf die heel geïnteresseerd zijn in hoe de dingen in Nederland georganiseerd zijn en een Australisch echtpaar dat net (met pijn in het hart) hun boerenbedrijf verkocht heeft. Inmiddels hebben we al met veel passagiers mooie gesprekken gehad. Het voelt een beetje als een grote familie met een gezamenlijke afwijking, namelijk de drang om te reizen en te ontdekken. De kleine boot, het relaxte programma, de supervriendelijke bemanning met hun gevoel voor humor, het had niet beter kunnen zijn. De grote cruiseschepen waar je ’s avonds opgedirkt aan tafel gaat trekken ons totaal niet.

Al een aantal avonden zitten we op de plek die het laatst bediend wordt. Vind ik op zich geen probleem, we vermaken ons aan tafel prima. Vandaag loopt het echter wel erg uit de hand en dus zijn we te laat voor de evaluatie van vandaag en de briefing voor morgen. Ach, we lezen het wel op de formulieren die elke dag worden opgehangen. Bovendien worden we bij elk volgend deel van het programma steeds op tijd gewaarschuwd.

Vanavond gelukkig geen karaoke, wel de muziek te hard helaas. Blijkbaar is dat iets wat de meeste mensen weten te waarderen helaas. Tussendoor vliegen we in en uit de loungeruimte als weer een walvis is gespot. Ik zie ze blazen, ik zie een rugvin, maar ik ben helaas (net als de andere passagiers) steeds te laat om ze te fotograferen. Jammer.

Deze dag zal nog lang in ons geheugen blijven, morgen nieuwe kansen maar het lijkt vrijwel onmogelijk dat die de dag van vandaag gaan evenaren…