ZATERDAG 3 FEBRUARI 2018 ANTARCTICA

Gisteravond hebben we nog even een frisse neus gehaald op het bovenste dek. De dagen zijn lang, pas laat op de avond tegen 23.00 uur zet de schemering in en ’s morgens wordt het al weer vroeg licht. Vandaag staan we wat eerder op dan de afgelopen dagen. Tegen 7.00 uur varen we namelijk door een smal kanaal met diverse kleinere en grote ijsbergen. Dat willen we natuurlijk zien. Om 6.30 uur worden we wakker gemaakt met muziek door de speakers. Die hangen overal op het schip en op alle kamers. Ze worden gebruikt voor praktische zaken zoals de aankondiging van een nieuwe ‘wet landing’, de maaltijden en zicht op zeeleeuwen, walvissen of andere bijzondere dingen en natuurlijk om ons te waarschuwen in geval van nood.

Douchen en aankleden en snel naar buiten. Het is druk aan de voorkant van de MS Ushaia. Op elk dek vergapen de passagiers zich aan het landschap. Langzaam maar zeker komt de smalle doorgang dichterbij. Op het smalste punt is deze circa 500 meter. En dan te bedenken dat er ook nog diverse ijsbergen drijven. Het is echt een precisie klus om zonder botsingen door het kanaal te varen.

Hoe beschrijf ik de ijsbergen….. Het ijs op het water varieert van hele kleine transparante tot melkwitte afgeronde stukken van enkele tientallen centimeters. Dit zijn de laatste, bijna geheel gesmolten resten van grotere stukken. Dan zijn er min of meer platte stukken van enkele tot tientallen meters. De ideale plek voor zeeleeuwen om uit te rusten mits er geen orka’s in de buurt zijn. Orka’s werken nauw samen om de schotsen te laten kantelen waardoor zeeleeuwen of pinguïns van de schotsen glijden en een gemakkelijke prooi voor ze worden. Het merendeel van de ijsbergen is grillig gevormd en, afhankelijk van het stadium van smelten, meer of minder afgerond. Het water is glashelder waardoor we ook een deel van het turquoise reflecterende ijs kunnen zien dat zich onder het wateroppervlak bevindt. Naarmate de ijsbergen en –schotsen groter zijn is er meer blauw te zien. In dit stuk van Antarctica zien we de eerste giganten. IJsbergen die qua grootte kunnen concurreren met flatgebouwen van 4 of meer verdiepingen. Een imponerend gezicht dat niet op foto is vast te leggen. Natuurlijk springen onze vrienden de pinguïns weer lustig uit en in het water en hebben we het geluk opnieuw walvissen te zien.

Meerdere mensen zijn net als wij euforisch over wat we zien. Het voelt alsof we een sprookje zijn ingestapt, een wereld die je van foto’s kent maar die in werkelijkheid zo puur en magistraal is dat we niet kunnen bevatten dat we hier werkelijk zijn.

Als we eenmaal door het kanaal zijn is het tijd voor het ontbijt. Dat gaat er prima in na deze geweldige start van de dag. Tijd voor een kop koffie en dan opnieuw klaarmaken voor een nieuwe ‘wet landing’ (laagjes aan en rubber laarzen desinfecteren). Vanaf 9.00 uur kunnen we met de zodiacs vertrekken naar een eiland waar de derde soort pinguïns te vinden is. Het tochtje met de zodiac is kort maar fantastisch. Tussen de kleinere ijsbrokken door varen we naar het rotsige strand. Even oppassen want het loopt hier snel af en mijn laarzen zijn niet al te hoog. Geen zin in natte voeten….

Opnieuw de bekende geur van pinguïnpoep. Wat minder dan gisteren, waarschijnlijk omdat de dieren hier wat verder van elkaar staan. Misschien is er daardoor ook minder lawaai. De derde soort pinguïns hebben we snel gevonden, die lijkt rustiger dan de andere 2 soorten die we eerder hebben gezien. Er wordt minder getrompetterd. De zwarte snavel onderscheidt deze soort het gemakkelijkst van de andere 2 soorten. We wandelen voorzichtig en langzaam over het eiland dat voor een belangrijk deel bedekt is met sneeuw en ijs. Het is oppassen geblazen want op sommige plekken zak je behoorlijk ver in de sneeuw met het risico van natte voeten. Het uitzicht is opnieuw geweldig, de pinguïns redelijk onverstoorbaar. Sterker nog, sommige zijn erg nieuwsgierig. Een jong beest overwint zijn angst en komt tot heel dichtbij een drietal passagiers. Dichter en dichter, even knabbelen aan de regenbroek en dan toch maar door. Hier is niks voor hem te halen, daarvoor moet hij (of zij) bij zijn (of haar) ouders zijn.

Voor het eerst zien we groen op Antarctica, in een beschutte kom zijn de stenen bedekt met een soort mos. Op ons gemak wandelen we terug. Ik ben net te laat om het jong van een Giant Petrel te zien. Als ik aankom zit het jong goed verstopt onder de vleugels van de moeder (of vader?). Omdat het er niet naar uit ziet dat dit binnen afzienbare tijd verandert lopen we verder. Het is opnieuw genieten van de naar de top van de bergen op hun buik peddelende pinguïns, het onhandige van steen naar steen springen en het bijzondere loopje. In de meeste gevallen weten ze het wankele evenwicht te bewaren maar soms glijden ze zo maar uit.

Terug naar de zodiac, de 1,5 uur die we hier konden blijven zijn al weer om. En dan blijkt dat ik mijn muts ben verloren. Het is vandaag namelijk zo lekker weer dat ik mijn col, muts en handschoenen snel heb uitgedaan en vastgemaakt aan mijn fototas. Ik baal ervan, ik wil hier geen afval achter laten. Gelukkig hebben de andere passagiers hem gezien. Niet ver terug ligt hij op de stenen, gelukkig niet in de pinguïnpoep en mooi op tijd voor de terugreis. In de zodiac is het in de wind echt even kouder dus fleece col omhoog!

Eenmaal terug op de MS Ushuaia gaat de reis verder. Tegen lunchtijd varen we een landschap binnen dat nog mooier is dan we tot op heden hebben gezien. Dit is het echte Antarctica met heel veel ijs op het land en in het water. We kunnen niet stoppen met fotograferen. Ook omdat het licht verandert, de zon erdoor komt en blauwe lucht zichtbaar wordt. Nog heel even, nog een paar foto’s en dan toch echt richting lunch. De soep is al opgediend, de vriendelijke bemanning zorgt ervoor dat ook de laatkomers nog soep krijgen.

We zijn inmiddels behoorlijk gewend aan het dagritme. Het is een prettige opvolging van lezingen, ‘wet landings’, cruises en maaltijden met tussendoor voldoende tijd om uit te rusten en te genieten van de uitzichten die tijdens het varen vanzelf voorbij komen. Voor vanmiddag staat nog een ‘wet landing’ op het programma met een historische achtergrond. Als we alle laagjes aangetrokken hebben en zwetend in de lounge staan te wachten tot we mogen inschepen komt het bericht dat plan A niet doorgaat. Bij de inspectie van de landingsplaats bleek dat deze onbereikbaar is door grote hoeveelheden ijs. Heel jammer maar gelukkig is er een plan B, een korte cruise richting de landingsplaats langs diverse flinke ijsbergen. Daarvoor wordt de groep in tweeën gesplitst, de oneven hutnummers mogen eerst, wij zitten in de tweede groep. Omdat we geen 1,5 uur in de warme kleren willen zitten doen we de buitenlaagjes uit. Mooi moment voor Ed, aan boord is een beperkte collectie van t-shirts en fleecetruien. Vanochtend was het zo druk dat er geen doorkomen bij was. De groep Amerikaanse meiden (studenten) had de boel daar even over genomen. Die wilden allemaal tegelijk een sweater…  Nu heeft hij de kans op zijn gemak iets uit te zoeken. Het wordt een donkerblauwe fleecetrui met een klein embleem op de voorkant en de MS Ushaia op de mouw.

Ik heb inmiddels chocola gespot in de vitrine, mmmmmm, als ik dat zeg bekent het bemanningslid dat ons helpt dat hij ook verslaafd is aan chocolade. Voor noodgevallen heeft hij een glazen potje met m&m’s die hij me graag aanbiedt. Ze zijn hier aan boord soms echt knettergek, doen er alles aan om de sfeer goed te houden. Eéntje spant de kroon, die kwam na onze eerste ‘wet landing’ in een trui met pinguïns en flikkerende lampjes het diner serveren. Even daarna presteerde hij het om in een pinguïnpak binnen te komen. Hij zorgt ook voor een brandend kaarsje op het dessert als je jarig bent en danst bijna tussen de tafels door. Ze maken er ook een sport van zoveel mogelijk voornamen te kennen. Niks gemaakt, ze hebben er zelf ook duidelijk plezier in. Ook de cruiseleider, een vrouw, houdt van een grapje. Maar als het om veiligheid of de bescherming van dit prachtige continent gaat zijn ze superscherp en streng. En dat is maar goed ook, soms doen mensen (ook deze passagiers) domme dingen….

Tijd voor de cruise, snel de buitenlaagjes weer aan en de zodiac in. De route is kort (circa 40 minuten) maar wel super. We varen dicht langs de ijsbergen richting de landingsplek die inderdaad geblokkeerd wordt door ijs. Op 1 van de platen ijs ligt een zeeleeuw heerlijk languit. De enige historie die we zien is het kruis op het eiland. Dichterbij komen we helaas niet. Natuurlijk zijn er ook pinguïns, het blijft superleuk om die in en uit het water te zien springen, soms heel dicht bij de zodiac. Jammer dat het zo kort was, maar wel geweldig zicht op het ijs.

De pauzes op het schip gebruik ik om naar buiten te kijken, het reisverslag bij te werken en te haken. Diverse vrouwelijke passagiers zijn al komen kijken en geïnteresseerd. Ze zijn behoorlijk onder de indruk als ik foto’s laat zien van de jachttrofeeën, andere haaksels en mijn textielkunst. Een vrouw uit Israël heeft mijn haakboekje helemaal gefotografeerd zodat ze het thuis kan gaan proberen. En een Amerikaanse heeft me gevraagd wanneer de koe die ik nu maak klaar is en of ze hem dan kan kopen….. Tsja of die af komt weet ik niet, zo ja mag ze hem wat mij betreft hebben. Op deze manier leg je ook makkelijk nieuwe contacten.

Voor het diner een korte evaluatie van vandaag en het programma van morgen. De weersvoorspellingen zijn goed en plan A klinkt super. We gaan een ‘continental landing’ (droge landing) doen waarbij we veel te zien krijgen van de historie van Antarctica en een cruise. Dat gaat opnieuw in 2 groepen die na het eerste onderdeel wisselen zodat iedereen beide onderdelen kan doen. Hopelijk werken het weer en het ijs morgen mee zodat we plan A ook echt kunnen uitvoeren.

Tijdens het diner zitten we weer met andere passagiers aan tafel. Er zijn zeker geen vaste plekken, waardoor je steeds nieuwe mensen ontmoet met andere verhalen. De meesten hebben veel gereisd, mooie verhalen en veel humor. Het is daardoor een behoorlijke kakafonie in de eetruimte die nog wordt versterkt door de grappen van de bediening.

De avond passeert vandaag wat minder rustig. De Amerikaanse meiden hebben het schip echt overgenomen met karaoke en harde muziek. Diverse passagiers doen mee maar er zijn er ook die het minder vinden. Ed doet zijn oordoppen in en ik kijk met enige verbazing naar wat er gebeurt. Het is grappig om te zien hoe die meiden uit hun dak gaan, een aantal passagiers meedoet en de rest (ik ook) doet alsof er niks aan de hand is en stoïcijns doorgaat met waar ze mee bezig zijn.

Dit kan niet lang duren, nog even reisverslag afronden en dan naar bed, morgen een nieuwe dag…