VRIJDAG 2 FEBRUARI 2018, ANTARCTICA

Het bewijs is er, we zijn gewend aan de deining van het schip. We hebben goed geslapen, wel een paar keer wakker geworden toen de boot erg te keer ging maar gelijk weer doorgeslapen. Dat het vannacht heftig was blijkt als we door de gang naar het ontbijt lopen. Alle rubberlaarzen zijn omgevallen waardoor de gang op een hindernisbaan lijkt.

De weersomstandigheden zijn veranderd. De zon zit verscholen achter een grijs wolkendek en vannacht heeft het gesneeuwd. Voor mij reden genoeg niet naar het bovendek te gaan. De trappen waren spekglad van de sneeuw. Geen zin om te vallen, ik wil deze reis graag gezond en intact afronden. Omdat het op de plek van onze ‘wet landing’ (Cuverville Island) hard waait is het plan voor vandaag (plan A) bijgesteld. Dus gaan we voor plan B: geen ‘wet landing’ maar een cruise met de zodiac. We worden in 2 groepen gesplitst. De mensen met een even hutnummer gaan om 9.00 uur en de mensen met een oneven hutnummer om 10.30 uur. Wij hebben hutnummer 638 en mogen dus om 9.00 uur. Dat betekent gelijk na het ontbijt terug naar onze hut om ons warm en waterproof aan te kleden. Een paar extra sokken (nu 3 paar!) omdat we stil zitten en mijn supersexy zonnebril voor het geval het witte ijs te verblindend is.

De uitgestrekte watermassa met hier een daar een ijsberg(je) heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een baai met bergen van donker gesteente bedekt met een dikke laag sneeuw en ijs en diverse flinke ijsbergen. Op de rotsen zien we de eerste donkerbruine (bijna zwarte) zeeleeuwen. Die gaan we straks dichterbij bekijken. Om 9.00 uur is het zover, in groepen van 8 passagiers worden we in de zodiacs geholpen. Trossen los en varen, verder de baai in. We varen een rondje van ruim een uur tussen de rotsen en de ijsbergen door. Dichter in de buurt van de zee wordt de golfslag groter. De zodiac ligt echter als een huis op het water. Dus geen reden om bang te zijn. We zijn ook veel te druk met het opnemen van de schitterende omgeving en het bekijken van de zeeleeuwen en de vogels. Omdat we achterin zitten is het lastig foto’s maken zonder onze medepassagiers erop. Bovendien beweegt de zodiac mee met de golven wat het scherp stellen moeilijk maakt. Onze gids (die de boot bestuurt) houdt daar zo goed mogelijk rekening mee. We draaien af en toe zo dat ook wij het goed kunnen zien, of hij legt de zodiac stil zodat ik even kan gaan staan. Dat laatste ging 1 keer niet helemaal zoals het moest. Sukkel die ik ben was ik vergeten dat de touwen en de haak waarmee de zodiac aan boord gehesen wordt op de bodem van de zodiac liggen. Natuurlijk ging ik languit. Gelukkig in de boot en niet er buiten…. Hoe dan ook heb ik mooie foto’s kunnen maken.

Het uur is om voordat we er erg in hebben. Koud hebben we het niet echt gehad, alleen een beetje koude voeten. Tijd voor wat rust, wachten op de terugkeer van de tweede groep, reisverslag en foto’s posten. Dat gaat wonderbaarlijk snel. Ik zet alles op een stick, log in met de gekochte code en zet dan binnen enkele minuten alles in de blog. Mailen kan niet want ik ben mijn password vergeten en verificatie per telefoon kan niet om dat we geen verbinding hebben. Lekker rustig, als we in Ushuaia terug zijn is er tijd genoeg om de mail te scannen op zaken die niet te lang kunnen wachten.

We nemen nog een kop koffie en kijken een beetje naar buiten. En dan, ja hoor, daar in de verte spuiten walvissen. Te ver weg helaas, hopelijk komen we deze dagen nog een keer dichterbij.

Om 12.00 uur gaat de bel, tijd voor de driegangen lunch. We eten hier wat af, gelukkig zijn de porties normaal, is het allemaal licht verteerbaar en niet vet. Na de lunch hebben we tijd voor onszelf, in ieder geval tot 15.00 uur. Dan wordt duidelijk of en waar er een tweede ‘wet landing’ komt.

Tot die tijd doen we aan walvis spotten. Op een gegeven moment zijn er diverse in de nabijheid van de MS Ushuaia. Het voorste deel van het onderdek (de plek van het anker) is normaal gesproken niet toegankelijk voor passagiers. Daar wordt nu een uitzondering op gemaakt. Het voorste puntje van dit dek is de ultieme plek om de walvissen te zien. Helaas komen ze maar voor een klein deel boven water, net te weinig om te kunnen zien welke soort het is. We zien de fonteinen van lucht en water die ze uitspuiten als ze boven water komen. En nog veel leuker, we zien hun staart op het moment dat ze de diepte induiken. Het lukt me zo waar dat op een foto vast te leggen.  

Om 15.00 uur komt het signaal dat we over een half uur van boord gaan. We bezoeken een eiland voor de kust van Antarctica met heel veel pinguïns. We worden beter in de voorbereiding en twijfelen niet meer over onze kleding. Inmiddels is bewezen dat die warm genoeg is en ons droog houdt. Aankleden, naar de verzamelplek bij de zodiacs, met de laarzen door de bakken met desinfecterend middel en dan opnieuw de zodiac in.

De plek waar we nu varen is niet te fotograferen. Het is ook niet uit te leggen wat we hier zien. Rotsen met enorm dikke pakketten sneeuw en ijs, schitterende ijsbergen in alle kleuren wit tot helblauw, uit het water springende pinguïns, zeevogels en een enkele zeeleeuw (een luipaardzeeleeuw?) op een ijsplateau. De zodiacs zijn kleiner dan mieren in dit ijsgeweld. Het voelt alsof we in een uitzending van Discovery zitten, zo onwerkelijk, zo verschrikkelijk mooi…..

Inmiddels ruiken we de pinguïns al. We zijn echt niet voorbereid op de aantallen. Overal op het eiland zijn pinguïns in groten getale aanwezig. Dicht bij de oceaan, wat verder op het stenenstrand en op de ruggen van de bergen, het zit op heel veel plekken vol met pinguïns. Het strand is vergeven van veertjes en pinguïnpoep. De lucht is op sommige plekken niet te harden. Daar waar het strand wat lager ligt is het bedekt met een vieze drab van zeewater en pinguïnpoep. Het is enorm glibberig en je wilt hier echt niet languit gaan….

Het gekke van pinguïns is dat ze redelijk onverstoorbaar zijn. Zo lang we niet al te dichtbij komen of ze de weg blokkeren doen ze hun ding of kijken ze stoïcijns voor zich uit. De jonge vogels schreeuwen ook hier continu om voedsel. De onverstoorbaarheid heeft vooral te maken met het feit dat volwassen pinguïns op het vasteland geen vijanden hebben. Voor de eieren en de kuikens is het wel oppassen geblazen, grote zeemeeuwen en andere roofvogels wachten hun kans in de nabijheid van de kolonies af.

Grappig om te zien zijn de pinguïns die van de bergranden afkomen of er naar toe klimmen. Er zijn duidelijk paden te zien die naar beneden toe, al dan niet expres, als glijbaan gebruikt worden. De weg naar boven is een duidelijke worsteling. Ook het stukje strand met stenen levert hilarische taferelen op. Eenmaal in het water veranderen de tuimelaartjes in supersnelle gestroomlijnde zwemmers.

Op het strand zien we nog een ander fenomeen. Er liggen diverse botten die door de zon en de wind op hout lijken. Maar als we de enorme wervels van een walvis ontdekken weten we het zeker, dit is geen hout!

We kunnen eindeloos naar de pinguïns blijven kijken. Helaas is het tijd om terug te gaan. Met de zodiac nog een keer door dit landschap is zeker geen straf. Het helpt dat er geen wind staat, we hebben het echt helemaal niet koud, mijn muts en handschoenen heb ik niet nodig.

Eenmaal terug weer eerst de laarzen ontsmetten, de lucht van pinguïnpoep wil niemand aan boord of in zijn/haar hut. Achtereenvolgens een aantal lagen verwijderen, binnen in de boot en in onze hut is het namelijk zeker niet koud.

Omdat we vrij laat zijn weggegaan en pas om 18.30 uur terug waren kunnen we na de snack (pizzastukjes) vrijwel gelijk aanschuiven voor het diner. Ed is niet helemaal top, zelf heb ik niet veel trek, kortom we doen geen recht aan de aandacht van de kok. Daar mankeert echt niets aan.

We zien ook een beetje op tegen de briefing. Tot op heden was die voor het eten. Daarna kakt iedereen namelijk behoorlijk in. En ja, het is toch wel handig als je weet wat het programma voor morgen wordt, dus spijbelen is niet slim. Een voordeel van dit latere tijdstip is dat mensen het uit hun hoofd laten om nutteloze vragen te stellen, geen onnodig tijdsverlies dus. De op zich prima film die achtereenvolgens wordt getoond is ons te veel. Het geluid staat te hard en we moeten ons door het Engels behoorlijk concentreren.

Officieel is de MS Ushuaia tweetalig (Spaans en Engels). In de praktijk spreekt de overgrote meerderheid Engels. Slechts een klein groepje passagiers spreekt alleen Spaans. Ander feitje: aan boord van de MS Ushuaia zijn 18 landen vertegenwoordigd. Wij hebben tot op heden kennis gemaakt met mensen vanuit: de VS, China, Israël, Mexico, Venezuela, Duitsland, Nederland (1), Australië, Taiwan (nog niet ontmoet), Duitsland. Mijn Engels wordt hier behoorlijk opgepoetst, een prettig neveneffect dat wel een beetje extra energie kost. Ik betrap me erop dat ik af en toe zelfs in het Engels verval als ik met Ed aan het praten ben….

Genoeg voor vandaag, het is weer een mooie dag geweest en voor morgen is een geweldig plan A samengesteld. Hopelijk werken de weergoden mee!