DINSDAG 6 FEBRUARI 2018, ANTARCTICA

Een beetje onrustige nacht. We zijn een paar keer wakker geworden door de deining van het schip. We worden om 6.15 uur wakker gemaakt met het bericht dat de weersomstandigheden dramatisch zijn. Er staat een harde wind, het regent en er is weinig zicht. Ondanks dat varen we de baai van Deception Island binnen. Deception Island heeft de vorm van een ring met 1 smalle ingang van slechts een paar honderd meter. Een lastige navigatieklus, zeker bij dit weer.

Deception Island is een nog actieve vulkaan. De kern, de oorspronkelijke ‘berg’ is echter ingestort. Alleen de ring verraadt dat dit een vulkaan is. De krater is nu gevuld met zeewater. Daaronder bevinden zich nog zo’n 150 kleine vulkanen. Het plan was hier aan land te gaan. De kapitein hoopte dat de wind in de baai, de krater van de vulkaan, minder zou zijn. Helaas, het stormt hier ook en dat betekent dat de zodiacs niet kunnen worden ingezet. Deception Island is voor ons dan ook een teleurstelling.

Maar het wordt erger. Na het ontbijt worden we verwacht in de lounge. Daar worden de weersvoorspellingen gedeeld. Het blijkt dat het de komende dagen in de Drake Passage enorm stormt. De wind komt bovendien uit het noorden, pal tegen onze vaarrichting in. En dat betekent dat het schip continu op de golven gaat klappen. Om te voorkomen dat dit echt heel vervelend wordt moet de kapitein langzamer varen. En dat leidt er weer toe dat we geen tijd te verliezen hebben willen we 9 februari aankomen in Ushuaia. Dus ook geen landing meer bij de Zuidelijke Shetland eilanden. Natuurlijk is de teleurstelling groot. Er stonden nog een aantal mooie dingen op het programma dat nu abrupt wordt beëindigd. Bovendien zijn er bij de meeste passagiers grote zorgen over de terugtocht. Hoe voorkomen we dat iedereen 3 dagen lang beroerd in bed ligt…. Die zorg wordt versterkt door het bericht van de cruiseleider dat we echt alle spullen in onze hut vast moeten maken of in de kasten moeten opbergen. Het kan echt gaan spoken en dan vliegen je spullen mogelijk door de hut. En dan is de scheepsarts aan het woord. Zij deelt weer pillen uit en geeft advies over hoe deze lastige periode te doorstaan. Ed blijft rustig, ik merk dat ik hier net als veel anderen behoorlijk nerveus van wordt. Er is absoluut vertrouwen in de bemanning, zij hebben met dit schip voor hetere vuren gestaan. Hopelijk kan ik mijn angst in bedwang houden. Blij met mijn haakwerk, dat helpt in de regel om rustig te worden.

Eerst dus alles verankeren in de hut en de warme merino wollen onderkleding uit. Die is namelijk veel te warm voor aan boord. En dan rustig blijven. De ochtend kabbelt voorbij, het eerste stuk tot de lunch is rustig. Tijdens de lunch wordt het heftiger, op een gegeven moment schuift alles ondanks de antislipmatten over de tafel. We kunnen er wel om lachen, maar wel een beetje als een boer met kiespijn want dit is nog maar het begin…..

De middag gaat net als de ochtend voorbij met wat kletsen, haken en lezen. Naar buiten mogen we niet meer, veel te gevaarlijk. Het schip rolt heen en weer en je zou zo maar over boord kunnen slaan. Om de beurt gaan Ed en ik even plat. Het lukt mij zelfs 2 uur te slapen in mijn schommelende bed. Omdat het goed gaat met ons gaan we richting de brug. Dat is nu het meest spectaculaire plekje omdat we niet meer naar buiten mogen. De korte wandeling naar de brug is een behoorlijke uitdaging. Het is zaak je continu met twee handen vast te houden aan de stevige railing die naar de verschillende plekken in het schip leidt. Omhoog of omlaag via de trap betekent beide trapleuningen vastpakken of met 2 handen 1 trapleuning. Wat je ook doet uiteindelijk zwalk je nog van de ene naar de andere kant van het schip.

Op de brug is het redelijk rustig. We krijgen de kans een paar filmpjes van de golven te schieten die tussen de 6 en de 8 meter hoog zijn met uitschieters van 10 meter. De hoge golven zorgen er voor dat dit relatief kleine schip over de golven rolt. De grote cruiseschepen zijn natuurlijk stabieler maar daar willen we niet zijn.

De koe, mijn haakwerk, schiet lekker op zo. Gelukkig heb ik nog meer bij me want dit is pas de 1e dag van onze terugreis naar Ushuaia. De kans is groot dat we pas in het Beagle kanaal weer een beetje normaal varen. De komende twee dagen wordt het nog zwaarder. Dus heel veel tijd met alleen lezingen.

Onderweg naar onze hut zien we op veel hutten het bordje niet storen. Het was bij het avondeten ook al rustiger, zouden wij ons goed blijven voelen? We gaan het zien…. voor nu even genoeg, hopelijk lukt het ons tot de wekker te slapen…