Tokyo, maandag 4 april 2016

Na een goede nachtrust in een prima bed gaat om 7.00 uur de wekker. Douchen, aankleden en op naar het ontbijt. Welkom in Tokyo waar het leven vooral lijkt te bestaan uit werken, eten en drinken met collega’s en slapen. Hordes mannen in pak met paraplu (het miezert) en minder vrouwen haasten zich naar het werk. Thuis is er veelal geen keuken, eten gebeurt buitenshuis. Ze ontbijten daarom onderweg of kopen wat en nemen dat mee voor later. Waar ze het opeten blijft een raadsel. In Japan wordt je namelijk niet geacht buiten of in de metro te eten of te drinken. Eten verdient aandacht en respect en daar ga je dus voor zitten.

We belanden in een koffietentje waar we heerlijke koffie en cappuccino, een tosti met ham en ei en een vreselijk zoet ontbijt van toast, stroop, banaan en slagroom bestellen. De bediening is allervriendelijkst, het restaurant vol met op hun telefoon turende soms wat induttende Japanners die nog even tijd nemen voordat ze naar het werk gaan. Terug naar het hotel lopen we in tegen de verder toegenomen stroom van mensen op weg naar het werk. Het blijft onwerkelijk voelen.

We wandelen met de groep naar het station Tamachi en zien voor het eerst de enorme mensenstroom uit de trein komen. We weten het, we hebben er over gelezen maar het blijft wonderlijk om te zien. Zonder enig duwen en trekken en zonder geluid lost de mensenstroom binnen enkele minuten op, waarna het ritueel zich na de aankomst van een volgende trein herhaalt. Vooral mannen in pak, en vrouwen in mantelpak, allemaal zeer goed verzorgd.

Met de groep naar de metro waar we uitleg krijgen van de reisleider voordat we vertrekken naar het drukste plein van Tokyo, Shibuya. Daarvoor moeten we 1 keer overstappen. Een beambte roept hier de stroom mensen toe. De drukte is echter zo groot dat we eerst koffie scoren met een plak cake. Verder gaat de reis. Bij de uitgang van de metro bij het Shibuyaplein staat een standbeeld van het bekendste hondje in Tokyo. Het hondje dat ook toen zijn baasje overleden was nog elke dag bij het station op hem kwam wachten. Omringd door bloeiende bloesembomen staan we in de rij voor een selfie met het hondje. 3 dagen per jaar bloeit de bloesem op deze plek, we zijn echt precies op tijd!

Een paar meter verder het beroemde kruispunt Shibuya waar in de spits duizenden mensen tegelijk oversteken. Omdat het nog steeds regent is het een zee van parapluutjes die even snel verschijnen en verdwijnen. Vanaf de Starbucks (1e etage) heb je geweldig zicht op het plein. Daar bekijken we de drukte nog een keer.

Onderweg naar de volgende stop bezoeken we een warenhuis waar de verkoopsters de kleding dragen die ze verkopen. Aangezien veel van die kleding ‘kawaii’ (schattig) is levert dat een paar mooie plaatjes op. Officieel mogen we niet fotograferen, maar als we vragen of we een foto van de verkoopsters mogen maken vinden ze dat meer dan prima en nemen met een grote glimlach de bekende pose met de wijs- en middelvinger voor de ogen aan. We kijken onze ogen uit, zo’n 8 etages met kleding voor volwassen vrouwen die eruit willen zien als kleine meisjes.

Verder gaat de reis naar de trendy ‘Takeshita dori’. Een straat waar de hipste Japanners komen om inkopen te doen. Waar ze kleding en speeltjes voor hun minihondjes halen, een enorme ijswafel of suikerspin eten, kijken en bekeken worden. Aan het einde van de straat is het tijd voor de lunch in een evenzo trendy eettentje. Geen Japans dus maar hamburger met frites voor Ed en Caesar salade voor mij. Lekker even bijkomen, de zere voeten krijgen even rust.

Door naar de ingang van het ‘Yoyogi park’. Het uitzicht op het Olympisch stadion hebben we op de een of andere manier gemist. Er is hier ook zo ontzettend veel te zien. Zoals een kattencafé! Vanaf de straat zien we een enorme kattenspeelboom met talloze plekken voor katten. Daar kun je tijdens het koffiedrinken katten aaien…….

Tijd voor serieuze zaken. We lopen het park in naar de ‘Meiji Shrine’, de belangrijkste Shinto-tempel van Tokyo. Het traditioneel geklede bruidspaar dat over het plein de tempel in ging zie ik niet doordat ik mijn aandacht bij de wensboom en de vele wensen van mensen van over de wereld heb. Ed ziet het gelukkig wel en weet nog net een stukje te filmen. Ondertussen ben ik er met behulp van een Japanse eindelijk achter hoe het nu met die wensen werkt. Mijn wens wil ik graag minder openlijk uiten, dat kan door hem op te schrijven, in een envelop te doen samen met een kleine offerande. De envelop gaat in een kist die elke dag geleegd wordt. De offerande hoeft niet persé een bij de ingang gekochte kleinigheid te zijn het mag volgens de Japanse ook een klein bedrag zijn. He, he eindelijk duidelijkheid. Hoewel, bij de Japanners weet je het nooit helemaal zeker. Vanuit de angst tot gezichtsverlies kunnen ze ook antwoorden zonder het echt te weten……

Door naar de metro voor een bezoek aan het mooiste park van Tokyo ‘Shinjuku Gyoen’. Onderweg en in de metro weer diverse ‘kawaii’ meisjes. Ook deze laten zich graag door ons fotograferen. In het park kijken we onze ogen uit, talloze bloeiende kersenbomen in een schitterend aangelegd park. Het is natuurlijk een drukte van belang met wandelende en picknickende Japanners en diverse toeristen. Regelmatig worden we gevraagd mensen op de foto te zetten, selfiestokken voeren echter de boventoon. We zien bloesem, bloesem en nog eens bloesem. De zoete lucht is overal te ruiken. De azalea’s staan op springen en ook de Japanse esdoorn (in vele soorten en maten) laat de eerste lichtgroen ontvouwde blaadjes zien.

We zijn er nog niet vandaag, om 16.00 uur is het tijd voor de volgende stap. We lopen (met een kleinere groep) naar het Tokyo Metropolitan Government Building. Daar kun je gratis naar de 45e verdieping voor zicht op Tokyo. Na een wandeling van ruim 2 km (die kunnen er ook nog wel bij!) missen we de reisleider.  Hij blijkt na enige sms-jes niet op de grond maar een verdieping lager te zitten. Achteraf blijkt die vertraging helemaal niet erg. Het licht is veranderd, een deel van de lucht is vol van donkere wolken maar juist bij ‘Mount Fuji’ schiet de zon er nog door waardoor we geweldig uitzicht hebben op deze wereldberoemde berg.

Tijd om wat te eten. Na enig zoeken belanden we in een Koreaans restaurant aan de rand van de rosse buurt van Tokyo. Diverse gerechten (voorgerechtjes van het huis, krokante kip, omelet) gaan prima naar binnen. Bizar dat ze geen thee schenken, ik houd het maar bij water, de rest drinkt op 1 na bier. Een om de hoek gekochte fles witte wijn levert grote hilariteit op. Als de serveerster deze met kurketrekker aan de reisleider geeft draait die gewoon de knop open! De fles gaat mee terug naar het hotel, die schenken ze hier niet verder leeg.

Door naar de rosse buurt. Schaars geklede dames, veel mannen, veel neon, smalle straatjes, shows, eettentjes, een levendige bedoening. Wij willen nog even door, de rest gaat terug naar het hotel. We proeven nog wat sfeer, verbazen ons over de cultuur van love hotels, zakenmannen en –vrouwen en opa’s en oma’s die de kinderen opvoeden. Nog een koffie en een cappuccino en dan is het echt tijd om terug te gaan naar het hotel. Dat kost nog even moeite. Eerst kunnen we geen metro vinden. Als we met de metro aangekomen zijn bij onze halte is het de vraag hoe we ook weer bij het hotel komen. Gelukkig weet ik het eerste stuk nog en Ed het laatste, zo komen we eindelijk moe en met hele zere voeten aan op onze kamer. Wat een dag!