Van Zwolle naar Tokyo, zaterdag 2 en zondag 3 april 2016

Een half jaar geleden hakten we de knoop door, onze volgende reis wordt Japan. We kozen voor april 2016 in de hoop dat de kersenbloesem dan volop in bloei staat. Met de huidige temperatuurschommelingen blijft dat echter een gok.

Na de gebruikelijke inpakstress op 1 april (geen grap) hebben we de poezen naar hun logeeradres in Den Haag gebracht. Wij slapen vanavond een nachtje in het van der Valk hotel in Leiden. Geen verkeerde beslissing, een rustige avond en nacht in dit prima hotel zorgde voor het eerste echte vakantiegevoel.

De volgende ochtend de auto geparkeerd bij station de Vink en vanuit daar met de trein naar Schiphol. Geen gedoe, alles loopt soepel, door de douane op naar de koffie waar we gelijk ons AH-ontbijt wegwerken. 

De vliegreis is lang, eerst 11 uur naar Hong Kong, daar zo'n 3 uur wachten en dan nog ruim 4 uur naar Tokyo. Bij de tussenstop in Hong Kong ontmoeten we de eerste groepsleden die er samen met een goede kop koffie voor zorgen dat we weer een beetje mens worden. Eenmaal onderweg naar Tokyo zakken we echt in. Bij de landing wordt het spannend, zien we kersenbloesem of zijn we te laat. Maar jawel hier en daar zien we roze wolken tussen de andere bomen staan. In Tokyo aangekomen moet de tas open. Geen probleem, het gaat allemaal heel gemoedelijk met een gezellige babbel met de douanier. 

De eerste kennismaking met de andere groepsleden en de reisleider voelt goed, we krijgen er nu echt zin in. Helaas ontbreken er na zo'n 3 kwartier wachten nog steeds 2 groepsleden. De kans is groot dat die met een andere, latere vlucht nog aansluiten. Dus met een bus op naar het hotel. We volgen een vrouwelijke Japanse reisleider met een Hello Kitty poppetje aan een stok. Hoe erg kan het zijn… Om circa 17.00 uur plaatselijke tijd zijn we in het hotel. Even bijkomen met wat snel ingekochte snacks, afspoelen en dan ..... Tokyo in. 

We lopen door het station Tamachi richting Tokyo Tower, een volledig waarheidsgetrouwe replica van de Eifeltoren die ’s avonds een baken van licht vormt. We kunnen naar boven maar gaan eerst lekker eten. Het is even zoeken, de meeste restaurants zijn niet ingericht op groepen. Meer dan 4 personen is vaak al lastig. En dan maak ik mijn eerste grove fout. De deur wil niet open en hoe hard ik ook druk hij geeft niet mee. Een verschrikte Japanse mevrouw doet open, het blijkt een schuifdeur…….. Daar hebben ze er in Japan meer van…… Ik schaam me dood, gelukkig mogen we naar binnen. We doen zo beschaafd mogelijk en bestellen diverse Japanse gerechten. Ed en ik delen noedelsoep, yakitori van verschillende delen van kip (kipfilet, kippenlevers, kippenhartjes en iets ondefinieerbaars ook van kip). Ed smaakt het niet echt, te moe waarschijnlijk. Ik vind het (uitgezonderd de kippenlever) wel lekker. Na het eten is ook de mevrouw weer blij, zeker als ik mezelf nog een keer excuseer voor het incident met de deur.

Het groepje wordt weer wat kleiner, niet iedereen wil de toren nog op, sommige zijn echt te moe. Wij gaan door en vinden na nog een behoorlijk stuk lopen de ingang. De top is dicht, maar de helft is wat ons betreft ook genoeg. Dus met de lift naar boven. Daar wacht ons een schitterend uitzicht op de stad. Een landschap waarin hoog- en laagbouw afwisselen, betonkolossen met hier en daar parken en helverlichte straten met veel verkeer, duizenden (honderdduizenden?) verlichte raampjes en ontelbare rode lampjes op de toppen van de gebouwen als waarschuwing voor de vliegtuigen. Het is genieten. Maar de jetlag begint nu toch echt op te spelen, we gaan terug, morgen weer een dag. Op de terugweg worden we nog verrast door een bruidspaar. In de berm, midden op de weg tussen het voortrazende verkeer hebben ze een fotoshoot met de verlichte Kyoto Tower als achtergrond. En dan zien we gelukkig het hotel, het duurt niet lang voordat we als een blok in slaap vallen.