Tokyo, dinsdag 5 april 2016

Vandaag gaan we met de trein naar Kamakura. Dat betekent wat eerder opstaan (6.30 uur) snel douchen, lekker ontbijten in het koffietentje van gisteren met als afsluiter een bakje yoghurt van de supermarkt in het hotel. Om 8.00 uur verzamelen in de lobby en dan tegen de stroom van de kantoormensen in naar het Tamachi station. Eén halte met de Yamanote lijn en dan verder met de trein richting Kamakura. De metro en trein zijn een belevenis op zich. Een foto van de duttende of continu in hun telefoon kijkende Japanners heb ik nog niet durven maken. Ook in de gangen van de metro kom je van alles tegen. Bij de grotere metrostations en de lange verbindingen tussen verschillende lijnen vind je hele winkelstraten onder de grond.

We stappen uit bij het station Kita-Kamakura en wandelen op ons gemak naar Kamakura.  Een stad die vanwege de ligging aan de zee en omringd door bergen in de 13e eeuw gemakkelijk te verdedigen viel. Tijdens de wandeling bezoeken we drie zen-tempels met schitterende tuinen. We zien de Engaku-ji, één van de belangrijkste Zen-tempels van Japan, de Meigetsu-in met de Yagura grot en de Kencho-Ji. De toegang tot de tempelcomplexen is afgebakend met een torii (een toegangspoort bestaande uit 2 staanders met daarop een gebogen legger). De complexen bestaan uit verschillende gebouwen waaronder het hoofdgebouw met boeddha, het lesgebouw, een plek waar wierook wordt gebrand, een grote bel. Alles omgeven door schitterende tuinen, mooi aangelegde vijvers en bos. Er gaat een serene rust vanuit. Ondanks de vele bezoekers en het ontbreken van afvalbakken is het schoon en zo stil dat de vogels duidelijk te horen zijn net als de kikkers die we niet zien maar wel heel duidelijk horen in de omgeving van de vijvers.

Bij de hoofdgebouwen moeten de schoenen uit. Je zet ze in een rek of neemt ze mee in een daarvoor bestemd plastic tasje dat je later weer inlevert. Op je sokken kun je een rondje lopen om de ceremoniële ruimte met tatami matten (kostbare matten van fijn geweven rijststro). Soms mag je dichterbij en heb je vanaf de tatami matten goed zicht op het altaar met boeddha. Voor de boeddha (en vaak op diverse plaatsen elders in het complex) staat een houten kist met rooster. Hier kun je jouw offer kwijt ter ondersteuning van je gebed, wensen en dromen.

Bij de meeste tempelcomplexen is aandacht voor het ongeboren kind. Kleine beeldjes van ingebakerde kinderen met een wollen dekentje en/of mutsje symboliseren de kinderen die geaborteerd zijn. Wat je er ook van vindt, het maakt meer dan duidelijk dat Japanners heel anders over leven en dood denken dan wij westerlingen.

In het laatste stuk voor de weg zien we nog een bamboebos met enorme stengels met aan de voet daarvan stenen resten waar ik de betekenis nog niet van heb kunnen vinden.

Tijd voor de lunch. We zijn inmiddels met zijn vieren en hebben zin in eten. Onderweg zien we een aantal groepsgenoten heerlijk smikkelen in een restaurantje langs de weg. Dat willen we ook. We genieten van heerlijk Japans eten (varkensvlees op rijst en een soort van sla, soep, tempura (gefrituurde groenten en garnaal)) bier en groene thee. Driemaal raden wie wat drinkt! De rekening valt wat tegen, volgende keer beter opletten hoe het op de menukaart staat. Niet zeuren, het was heerlijk en super gezellig.

Even verderop zijn we aangeland in de Komachi-dori, een smalle winkelstraat die ons richting station Kamakura leidt. Vanuit daar verder naar de Daibutsu, de grote boeddha die alle aardbevingen en tsunami’s heeft weerstaan. Op de een of andere manier missen we de bordjes. De tijd begint ook wat te dringen en we willen de boeddha toch echt niet missen. We proberen het nog een keer en vragen de weg. Het blijft onduidelijk of we de goede richting oplopen…. En dan zien we de ingang. Snel een kaartje gekocht en naar binnen. Eenmaal binnen eerst een sanitaire stop. Dan blijkt dat dit niet de locatie van de boeddha is maar de Hasedera tempel. Help, we moeten kiezen. Als we hier gaan kijken missen we de boeddha. Helaas, het is duur plassen voor 1200 yen maar liever dat dan de boeddha missen. Dus rechtsomkeer en in ras tempo verder. Gelukkig vinden we hem nu snel en eenmaal binnen blijkt het de juiste beslissing. We hebben in diverse landen al vele boeddha’s gezien maar deze maakt echt indruk.

De Daibutsu (grote boeddha) is enorm. Of het de vormgeving, het materiaal (brons), de details, de bloesem erom heen, de Japanse sfeer of iets anders is, ik weet het niet. Maar het beeld maakt iets bij me los. Ondanks de drukte aan de voet van het beeld straalt er een enorme rust vanuit. Het is onvoorstelbaar dat dit beeld zoveel rampen heeft doorstaan. Op foto’s is te zien dat het beeld tijdens de aardbeving van 1923 ruim dertig centimeter is verschoven, eromheen is alles ingestort. Uit de foto’s blijkt ook dat het beeld door de tijd heen vele bezoekers heeft aangetrokken. Het lijkt me fantastisch om hier in het vroege ochtendlicht of de schemering van de avond in alle rust een poos te zijn. Die kans krijgen we nu niet, het is jammer maar we moeten echt verder. Terug naar het Kamakura station waar nog net genoeg tijd is voor een cappuccino alvorens we de trein instappen. In omgekeerde volgorde terug naar ons hotel in Kyoto.

Tijd om iets heel anders te regelen. In Nederland twijfelden we sterk of we wel/niet naar het theater zouden gaan. Het is redelijk prijzig, het kost veel tijd en het was onduidelijk wat te kiezen. En willen we dit, of gaan we toch naar Nikko? Twee van onze reisgenoten hebben al besloten en vanuit Nederland geboekt. Wij gaan mee en boeken (lang leve Internet!) twee plaatsen op het derde balkon van het Kabuki-theater in Tokyo.

Dan samen op weg naar een leuke plek om te eten in de omgeving van het hotel. In de buurt van het station vinden we een plek vol met Japanners. Het blijken vooral zakenmensen, jong en oud gaat hier na het werk eten en drinken met collega’s. Vooral mannen in groepjes van 2 tot 6 met soms een vrouw aan tafel. Hoe rustig ze zich overdag gedragen hoe luidruchtig zijn ze nu. Dit is het moment om zaken te doen door ogenschijnlijk informeel zaken aan de orde te stellen. Het eten wordt gedeeld, er wordt flink gedronken (alles door elkaar vooral bier, sake en soms groene thee), gerookt (!) en vooral veel gelachen. Het roken nemen we voor lief, we dompelen dieper onder in de Japanse cultuur. Onze reisgenoten hebben vanuit het werk ervaring met Japan, dat helpt bij het bestellen van eten en drinken. We kiezen verschillende gerechten en bestellen er sake bij. Die blijkt lekkerder dan verwacht. De zachte smaak maakt het makkelijk drinken. Het is een topavond, het eten is heerlijk, we genieten van de jolige sfeer en elkaar. Moe maar voldaan lopen we terug naar het hotel. We nemen onderweg nog yoghurt mee voor de volgende dag, tijd voor ontbijt is er dan namelijk niet. Het reisverslag moet even wachten, de nacht wordt anders echt tekort.