Van Osaka naar Hiroshima, vrijdag 15 april 2016

Het wordt vandaag een lange dag met 2 hele mooie stops. We hebben alleen bagage bij ons voor de komende twee dagen de rest is vooruit gestuurd. Maar dat betekent wel dat we meer bij ons dragen dan normaal. Om 6.30 uur op een snel ontbijt met yoghurt en een kop thee en behoorlijke hoofdpijn. Dat betekent dat alles trager gaat dan normaal. Gelukkig werkt de paracetamol snel. Als we om 7.15 uur met de groep naar het station vertrekken gaat het al beter. We schrikken als we horen dat er vannacht in Kumamoto een stevige aardbeving was waarvan de schokken tot hier te voelen waren. Dus toch. De meesten hebben het niet gevoeld, een enkeling heeft net als ik wat heen en weer geschud ervaren. Het voelt niet fijn, wij Nederlanders zijn dit echt niet gewend. Japanners reageren echter stoïcijns. Er zijn elke dag wel een aantal lichte bevingen, de gebouwen en het leven zijn daar ook op ingericht. Het is vooralsnog onduidelijk of het reisprogramma moet worden veranderd. Het lijkt onwaarschijnlijk dat we Kumamoto, het epicentrum van de beving en de nabij gelegen Aso-vulkaan kunnen bezoeken. Het programma voor vandaag blijft ongewijzigd.

Eenmaal op het station hebben we net tijd voor een kop koffie bij de Starbucks met een heerlijke koek (white chocolate, macademia). Het is maar 1 halte en dan overstappen op de Shinkansen richting Hiemji. Op het station van Hiemji kunnen we de dagbagage in lockers kwijt, geeft even wat gedoe omdat niet iedereen (ook wij niet) kleingeld heeft. Maar gelukkig heeft onze reisleider daar op gerekend en kunnen we een stuk lichter zonder de bagage richting het Himanji kasteel. Een van de weinige samoerai-kastelen die door de keizer niet met de grond gelijk gemaakt zijn. Het kasteel wordt vanwege de kleur en de vorm (6 etages) ook wel witte reiger kasteel genoemd en staat op een flinke stenen fundering omringd door een brede gracht. Er is maar 1 ingang en door de gracht, de open ruimte na de poort en de stenen fundering lijkt het een onneembare vesting. Toch zijn vergelijkbare kastelen in het verleden overwonnen. Dat kon alleen ten koste van vele levens. 

Het is druk. Net als in andere kastelen en tempels in Japan is een route uitgezet die je ook geacht wordt te volgen. Eigenlijk is dat heel fijn, geen geduw tegen de stroom in, en op je gemak de trappen op naar de volgende verdieping. Die zijn trouwens behoorlijk steil, op sommige plaatsen moet zelfs ik bukken om niet met mijn hoofd tegen het plafond te komen als ik door het trapgat ga. Alles van hout, enorme binten, kleine schootsgaten, luikjes aan de onderkanten van ramen die ter bescherming omhoog konden worden gezet en muren vol met houders voor samoeraizwaarden. Boven in het kasteel een plek om te bidden en een goed uitzicht over het complex en de stad.

Eenmaal weer terug willen we door naar de tuin, waardoor we het westelijk deel van het kasteel bijna missen. Dat zou echt jammer geweest zijn, want juist daar is meer te zien over de constructie van het kasteel en het leven in het kasteel. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de maquette aan het begin van de route hier. Daar is goed te zien hoe zich rond het kasteel een stad ontwikkelde.

In het kasteel nog 2 typisch Japanse zaken van deze tijd. Allereerst opnieuw de toiletten. Het grote aantal Chinezen dat het gebruik van de wc niet kent levert nogal wat smerige wc’s op. Daar hebben de Japanners wat op gevonden. Op een bordje in de wc is door middel van icoontjes en tekst duidelijk aangegeven hoe je de wc wel en hoe niet moet gebruiken. Lijkt hilarisch maar is broodnodig!

Het tweede is van een heel andere orde, in het kasteel is iemand bezig een bloemstuk te maken. Een typisch voorbeeld van ikebana, de Japanse bloemsierkunst. Een drietal bloesemtakken en wat ander materiaal wordt zorgvuldig geschikt tot een elegant bloemstuk. Een vak apart dat is wel duidelijk.

We lopen het kasteel uit. In de slotgracht een bootje met toeristen met de typisch Japanse rieten hoedjes op. Ze gaan langzaam vooruit, het heeft ook weinig zin omdat ze niet verder kunnen dan een rondje om de slotgracht. Eigenlijk zijn zij een nieuwe bezienswaardigheid.

Even naar rechts vinden we de tuinen. Het zijn er 9, elk met een ander thema. Al bij de eerste kijken we onze ogen uit, heel veel groen en water dat over grote platte stenen naar beneden stroomt. Een stukje verderop in de volgende tuin stikt het van de koi-karpers die in een school heen en weer zwemmen. Zulke grote kosten in Nederland een vermogen. En dan is er nog een landschapstuin, een bamboetuin, een tuin waar planten worden gekweekt en nog een aantal andere. We krijgen trek en de tijd gaat dringen, dus richting het station met onderweg een lekkere lunch (Ed noedelsoep en ik kipyakitori met rijst). We blijven boffen, met het weer en met het eten. Gewoon genieten.

Terug naar het station, bagage uit de locker en dan is het alweer 14.00 uur. We stappen in de shinkansen voor de volgende etappe naar Kurashiki. Een stadje waar gehandeld werd in rijst. Dat is te zien aan de grachten met aangrenzende pakhuizen. De bagage weer in de lockers en dan naar buiten. Zoals gewoonlijk lopen we eerst verkeerd, de Japanse kaarten blijven ingewikkeld voor ons. Als we in het oude gedeelte komen schieten we ook niet echt op. Leuke huisjes, winkeltjes met leuke dingetjes en echt mooie spullen, gezellige sfeer en superzonnetje. De trap naar de tempel vinden Ed en onze reisgenoten te veel van het goede. Ik niet ik wil het zien en ga omhoog. Dat valt nog tegen, er blijken meer trappen dan gedacht (totaal 205 treden). Maar het loont wel. Het tempelcomplex is mooi net als het uitzicht. Ik neem dan ook even tijd het in me op te nemen en te fotograferen voor de benedenblijvers.

Ok, nu genoeg getreuzeld, we willen naar het kanaal met de wit gepleisterde pakhuizen. Die vallen een beetje tegen. Het kanaal is wel leuk vooral omdat er opnieuw bootjes met toeristen te zien zijn die hier helemaal geen kant op kunnen. Doet me denken aan Eurodisney, het liedje ‘it’s a small world after all’ zoemt al in mijn hoofd!

Zin in lekkere dingen. Onze reisgenoten zijn al een tijdje op zoek naar Dorayaki (pannekoekje gevuld met rode bonenpasta) en ja daar zijn ze eindelijk. Het blijkt een lekkernij die wij als westerlingen niet gelijk weten te appreciëren, de rode bonenpasta is wel lekker maar een beetje vreemd vanwege de andere smaak en de substantie. Dan maar een ijsje, dat smaakt beter. Ik moet wel bekennen dat we een veilige keuze hebben gemaakt (mango- en pruimensmaak), de zwarte sesam, sake en groene theesmaak maar even niet.

Helaas het is al weer tijd, we hadden hier best nog even willen blijven. Een beetje gaar maken we pret in de trein met wat melige woordspelletjes en flauwe grappen. Je moet wat om wakker te blijven in zo’n warme trein na een mooie zonnige dag.

Eenmaal aangekomen in Hiroshima even pauze en dan op weg naar eten. Dat blijkt een boffertje. Vlakbij het hotel vinden we een sushirestaurant. Echt heerlijk gegeten, ik ga sushi steeds meer waarderen. De kwaliteit en prijs zijn ook absoluut niet te vergelijken met sushi in Nederland. En dan verrassing, onze reisgenoten hebben een cadeautje gekocht voor Ed. Die is namelijk morgen jarig. Eigenlijk is het een cadeautje voor ons twee, het is namelijk een bouwpakketje van het witte reiger kasteel. Echt superleuk! Terug naar het hotel, moe maar voldaan naar bed maar niet eerder dan dat Ed de eerste verjaardagswensen heeft gelezen en het reisverslag weer een stukje verder is.