Hiroshima, dagtocht naar Miyajima, zaterdag 16 april 2016

Om 1.30 uur zaten we rechtop in bed, ontzettend geschrokken, alles gaat heen en weer, de hangers in de kast rammelen tegen elkaar aan en op straat is een omroepinstallatie te horen die continu dezelfde tekst uitspreekt. Wat er wordt omgeroepen weten we niet, duidelijk is wel dat er een aardbeving is. Er gaan echter geen sirenes en we horen ook niets in de gang. Voor de zekerheid kijk ik toch even op de gang of daar mensen te zien zijn. Maar nee er is niets te zien. Inmiddels is het schudden over en is ook de omroepinstallatie stil. We zijn er niet gerust op en slapen onrustig verder.  Af en toe het gevoel dat er nog wat beweegt, echt zeker weten doen we het niet. Het voelt echt heel naar dat de grond onder je voeten niet te vertrouwen is. Ik houd niet van natuurgeweld, ben al bang voor onweer en storm, laat staan aardbevingen. We worden dan ook gammel wakker op Ed zijn verjaardag. Een kopje thee en om 8.30 uur verzamelen bij de receptie. Vandaag gaan we naar Miyajima een eilandje voor de kust van Hiroshima.

Beneden blijken er nog meer mensen ongerust. Er was een tweede beving in Kumamoto. Omdat de beving sterker was dan de eerste en we nu dichter bij het epicentrum zitten, hebben we hem echt goed gevoeld. Bij een tweetal reisgenoten is het alarm afgegaan, zij zijn via de nooduitgang naar beneden gelopen. Achteraf bleek het allemaal niet nodig, we zijn geen moment in gevaar geweest. Het programma wordt wel omgegooid. We kunnen niet naar Kumamoto en de Aso-vulkaan. Het is ook onduidelijk hoe het precies verder gaat omdat treinen naar Nagasaki niet rijden en het bagagetransportsysteem niet werkt. In de regel wordt dit heel snel door de Japanners gerepareerd, het is afwachten. Niemand moppert, we zitten er niet op te wachten een rampgebied in te gaan met het risico van een kleine of grotere vulkaanuitbarsting. We zijn allang blij dat het niet een paar dagen later is gebeurd, dan hadden we er middenin gezeten. We voegen ons naar de reisleider en vertrouwen erop dat die weet wat hij doet.

Naar het station en de trein in. Net tijd voor een kop koffie. Die smaakt dit keer niet echt, Het is geen cappuccino maar koffie met melk (waarschijnlijk houdbare gezoete melk, getsie). Het helpt wel mijn hoofd helder te krijgen, de spanning rond de aardbeving zakt een beetje.

In Miyajimaguchi pakken we de veerboot naar het eiland Miyajima vlak voor de kust. Het eiland is vooral bekend om de Itsukushima schrijn en de bijbehorende torii die in zee staat. Vanaf de veerboot zien we de rode torii al in het water staan. Het schijnt dat deze torii het meest gefotografeerde object in de wereld is, mede dankzij het aantal foto’s dat Japanners maken. Ik kan het ook niet laten, het is echt een schitterend gezicht, het contrast in kleur en belijning.

Aan land weer de bekende hertjes. Gelukkig worden er geen koekjes verkocht en is het duidelijk niet de bedoeling dat de herten worden gevoerd. Op een enkele dombo na gebeurt het ook niet. Het is vandaag echt lekker warm en de zon schijnt volop. De kans voor een verjaardagscadeau, een petje voor Edje! Die is hij namelijk vergeten terwijl het vandaag broodnodig is met de felle zon. We lopen richting de Itsukushima schrijn en pakken een stukje strand mee. Het is eb, de torii staat bijna droog en opnieuw kan ik het niet laten ook van deze kant een paar foto’s te maken. Het is ook zo’n mooi gezicht.

Eenmaal in de schrijn is er een voorstelling bezig die veel weg heeft van Kabuki. Langzame bewegingen, twee muzikanten waarbij er 1 de verteller is en aparte geluiden. We lopen verder de schrijn uit richting de kabelbaan. Die gaat behoorlijk hoog. We vragen ons af of het verstandig is gezien de mogelijke naschokken. We zien wel en vertrouwen ook hier op de Japanners en de reisleiding. Maar eerst koffie. We ontdekken een huis waar zelfgemaakte cake en vers gezette filterkoffie worden aangeboden. In de idyllische tuin staan 2 tafels met elk 4 stoelen en een parasol. Een vriendelijke Japanner komt ons tegemoet, we zijn de eerste gasten vandaag. Hij blijkt na zijn pensioen van Tokyo naar deze plek te zijn verhuisd, heeft internationaal gewerkt (vandaar de goede beheersing van het Engels) en vindt het leuk op deze manier mensen te ontmoeten. Hij geeft ons wat tips over het eiland terwijl wij genieten van goede koffie en heerlijke sinaasappel- en citroencake. Terwijl we aan het praten zijn is er opnieuw een waarschuwing voor schokken. Hij schrikt wel even, zeker als zijn vrouw hem waarschuwt, luistert goed, en bezweert ons dat we veilig zijn. Het is een voorwaarschuwing bedoeld om alert te blijven maar meer ook niet.  Inmiddels zijn 2 reisgenoten aangeschoven. We gaan met zijn vieren verder richting kabelbaan (zouden we dat nu wel doen…..) via een route die we zo juist te horen hebben gekregen. Die brengt ons bij een rode brug met geweldig uitzicht op een beekje en bijbehorende watervalletjes. We moeten wel een beetje sneller door want het is om 14.30 uur verzamelen en we willen nog veel doen.

Als we bijna bij de kabelbaan zijn komen we een reisgenoot tegen die tijdens het alarm in de kabelbaan zat. Die viel stil en dat is haar niet goed bekomen. De cabine schommelde wat en moest terug voor inspectie. Voor haar het moment om het hierbij te laten en terug te gaan. We twijfelen even maar lopen toch door. Even verderop komen we nog 2 reisgenoten tegen die ook de kabelbaan hebben gepakt. Zij hebben ook even stil gehangen maar dit niet als angstig ervaren. We twijfelen niet meer, we gaan het gewoon doen.

De tocht is echt schitterend. De baan loopt heel steil omhoog en brengt ons in 2 etappes naar zo’n 500 meter. Vandaar hebben we een geweldig uitzicht over de Japanse binnenzee en de eilanden voor de kust van Hiroshima.

Vanaf dit punt lopen we naar de Reikado Hall met het eeuwige vuur dat brandt sinds Kobo-Daishi, een belangrijke boeddhist, het vuur heeft aangestoken. Het is warm, gelukkig is er hier water te koop, dat waren we even vergeten mee te nemen. Vanuit hier dalen we af en komen we nog diverse tempels tegen. Het pad loopt door een bos en gaat behoorlijk steil naar beneden, deels met treden en deels zonder. We hebben ons behoorlijk vergist in de afstand en dat komt de knie van Ed niet best uit. Bovendien dreigen we te laat te komen, afspraak was 14.30 uur verzamelen bij de boot. Niks aan te doen, terug is geen optie, dus een sms-je naar de reisleider en er het beste van hopen. In het ergste geval moeten we alleen terug. Onderweg worden we gewaarschuwd voor slangen, die we natuurlijk ook tegenkomen. Gelukkig is het niet de giftige waar we voor gewaarschuwd worden, bovendien is hij banger voor ons dan wij voor hem.

We lopen langs Daisho-in, een schitterend tempelcomplex dat we dus niet meer in kunnen. De blik vanaf het pad is echter al geweldig, daar moeten we het helaas mee doen. Inmiddels is de weg gelukkig ook vrijwel plat en dat betekent dat we het laatste stuk tempo kunnen maken. We zien de boot al aankomen, en lopen nog wat steviger door. We zijn een kwartier te laat maar precies op tijd voor de boot, de groep staat nog op ons te wachten. Even koppen tellen en dat blijkt net te veel. Als we willen instappen mag het niet meer, dat betekent 10 minuten wachten. Valt mee, we dachten dat de boot om het half uur ging. Bezweet, honger, dorst want we hebben niet eens kunnen lunchen. Met wat nootjes en citroenwater gaan we de boot op, veel meer was er in de wachtruimte niet te koop.

Na de boot weer in de trein richting ons hotel in Hiroshima. Daar wacht Ed en een andere reisgenoot die ook vandaag jarig is een verrassing. De reisleider heeft cadeautjes gekocht, geishapoppen! Daar is Ed blij mee, hij twijfelde of hij er zelf 1 zou kopen. Dat hoeft nu niet meer. Heel even bijkomen, met name de voeten vragen rust en dan is het al weer tijd om te gaan eten. De specialiteit van Hiroshima: okonomyaki! Maar niet eerder dan dat we een blik op het zojuist gesloten kasteel Hirsohima-jo geworpen hebben. We herkennen de opbouw en vinden het niet erg dat we er niet meer in kunnen. Zo langzamerhand worden we een beetje tempel- en kasteelmoe. Dus door naar de okonomyaki.

In Hiroshima is daar een speciale plek voor, een gebouw waar op alle verdiepingen restaurantjes zitten die de specialiteiten verkopen. Op de 2e t/m de 5e verdieping (voor ons westerlingen de 1e t/m de 4e) bestaat elk restaurantje uit een bar met een doorlopende hete plaat en een rij krukjes. Op die plaat worden de okonomyaki’s bereid en voor je neus geschoven. We zijn net op tijd en vinden een plek met zijn vieren naast elkaar aan de bar. De okonomyaki valt niet tegen, de pannenkoek met kool, taugé en naar keuze vlees/vis en/of ei met diverse kruiden en sauzen en wat je verder maar wil (doet me een beetje aan een patatje kapsalon denken) is lekker maar behoorlijk zwaar op de maag. Ik krijg het dan ook niet helemaal weg, zelfs niet met sake!

De koek is bijna op, op zoek naar een laatste kop koffie komen we langs een plein waar nogal wat jongeren staan. Het blijkt dat hier een bekende meidengroep (soort van K3 maar dan met 4 meiden) handtekeningen uitdeelt. Dat gaat echt op zijn Japans, de fans (vooral jongens tussen de 16 en de 22 jaar schatten we) staan in vier rijen (voor elk meisje 1) opgesteld. Als ze aan de beurt zijn geven ze een briefje dat het meisje in haar jaszak stopt waarna ze op een klok (denken we) drukt. Er wordt wat gepraat, gelachen, een handtekening op de mobiel, een boekje of wat anders gezet, een hand gegeven, even gezwaaid waarna het ritueel zich herhaalt. Geen gedrang, geen hysterische taferelen maar wel gestructureerde aandacht en respect voor elkaar. Echt bijzonder om te zien. Bij Little Mermaid de laatste koffie en dan echt terug naar het hotel. Daar heb ik nog even tijd voor het reisverslag. Hopelijk is het vannacht rustig en worden we niet gewekt door aardschokken.