Van Hiroshima naar Fukuoka, zondag 17 april 2016

Een nieuwe dag waarin we beelden gaan zien van de gevolgen van de atoombom op Hiroshima. Dat levert bij mij een zekere spanning op. Na het bekende ritueel van opstaan (7.30 uur), douchen, inpakken en uitchecken eerst op zoek naar een westers ontbijt. Het wordt Little Mermaid bij het station van Hiroshima. Daar vinden we koffie en heel veel verschillende lekkere broodjes. Op krukjes bij het raam hebben we goed zicht op het ochtendleven in deze stad en onze medereizigers die net als wij onderweg zijn naar het Memorial museum.

In Hiroshima lopen verschillende tramlijnen die je snel en gemakkelijk naar diverse bestemmingen brengen. Als onze 2 inmiddels vaste medereizigers er zijn gaan we op zoek naar de juiste tram. Die is snel gevonden. Samen met diverse andere toeristen gaan we op weg. Net als in andere steden betaal je in de bus of tram op het moment dat je uitstapt. Je bepaalt van tevoren wat je moet betalen (dat is afhankelijk van het aantal haltes) en zorgt dat je voldoende contant geld hebt. In de bus of tram kun je zo nodig een biljet van 1000 yen wisselen bij een automaat. Bij het uitstappen doe je het geld in het daarvoor bestemde gleufje. Frauderen is makkelijk, want de kans dat de bestuurder weet hoeveel haltes je mee gereden bent is volgens mij klein, zeker als het druk is. Maar dit is Japan en daar betaal je net als iedereen gewoon het juiste bedrag.

We stappen een halte te vroeg uit, beetje dom, alle andere toeristen bleven staan, dat had toch een alarmbelletje moeten laten rinkelen. Het maakt niet uit, het is heerlijk weer en dus wandelen we rustig richting het monument. Als de bekende koepel in zicht komt is dat bevreemdend. Het contrast van deze ruïne met de lente, de kersenbloesem en ontspringende bomen is groot. Het idee dat we staan op de plek waar duizenden mensen in een fractie van een seconde het leven verloren maakt me wat labiel. Het is gewoon niet te bevatten als we de eerste foto’s zien van het desolate landschap na de bom. En dat terwijl ik de foto’s ken. Maar nu staan we hier, het voelt vreemd dat wij dit mogen zien.

Het park tussen het monument en het museum is ruim opgezet met op diverse plaatsen kleinere monumenten voor verschillende groepen slachtoffers en natuurlijk de cenotaph met de namen van de slachtoffers en het eeuwige vuur. Zo zien we een monument voor de studenten die naar Hiroshima waren gekomen om militairen te helpen en natuurlijk het monument met het meisje met de kraanvogel. Dit meisje, Sadako, had de hoop dat zij door het vouwen van meer dan 1000 kraanvogels zou genezen van de leukemie die zich een aantal jaren na de bom bij haar openbaarde. Maar hoeveel ze er ook vouwde (meer dan 1000), het heeft niet zo mogen zijn. Dit verhaal was de aanleiding voor het monument waar kinderen vanuit heel Japan gevouwen kraanvogels naar toe brengen. Rondom het monument diverse kleine ruimten waar de met kraanvogels gemaakte slingers en kunstwerken van de basisschoolleerlingen te zien zijn. Het is zo ongelooflijk indrukwekkend.

Eenmaal binnen in het museum is daar eerst de maquette van Hiroshima direct na de bom. Daarboven een video geïllustreerd met het poëtisch geschreven verhaal van een overlevende die als baby in de armen van zijn moeder wist te ontsnappen uit de hel. Een beeld dat we later, weer buiten in de tuinen, ook zien staan.

In het museum hartverscheurende persoonlijke verhalen van de laatste uren, dagen, maanden van diverse inwoners vergezeld van tastbare herinneringen. Een horloge, restanten van kleding, een lunchtrommeltje, uitgevallen haren, en zelfs een stukje huid en nagels. En natuurlijk het met foto’s geïllustreerde verhaal van Sadako dat diepe indruk op mij maakt. Inpakpapier was duur, ze gebruikte daarom alle papier dat ze kon vinden en maakte ook hele kleine kraanvogels.

Het is heel stil in het museum. Dat wat gezegd moet worden wordt gefluisterd. Werkelijk alle bezoekers zijn onder de indruk. Eigenlijk zou iedereen dit moeten zien om het besef te laten groeien dat deze bommen nooit meer mogen vallen. Maar dat denk ik, met mijn westerse beelden en gedachten. Daar denken ze in landen als Noord-Korea, Iran en Irak heel anders over.

We krijgen ook technische informatie over de werking van de bom en de effecten op verschillende afstanden. Dat wordt zichtbaar gemaakt met restanten, aan elkaar gesmolten bordjes en andere voorwerpen. Heftig zijn de beelden van wat de bom met mensen deed. De foto van de vrouw met de print van haar kimono ingebrand in haar rug (donker gekleurde delen werden heter resulterend in brandmerken) gaat niet van mijn netvlies.

Het is genoeg, we gaan koffie drinken, even bijkomen. Als ik van een medereiziger een schitterend Japans kinderboek met het verhaal van Sadako zie, wil ik dat ook net als wat origami papier en de ieniemienie stoffen kraanvogel. Een hele mooie herinnering aan dit indrukwekkende bezoek.

We lopen via de andere kant van het park terug naar de tram. We moeten om 14.00 uur terug zijn en hebben nog ruim tijd voor de lunch. Dat doen we in de buurt van het hotel op de plek waar we eerder heerlijk sushi hebben gegeten. We hebben echt trek en gaan ons te buiten aan een menu met sushi (met wasabi!), tempura (gefrituurde groenten, garnalen en inktvis), een bakje sla en natuurlijk misosoep. Op de tafel staat een ‘Joy Box’ waar 100 yen in moet. Waar het voor dient geen idee, gaan we proberen. Het blijkt dat er een soort creditkaart uitkomt, een voor gestanst bouwplaatje van een mangafiguurtje. Dat is leuk! Ik krijg die van mijn reisgenoten en trek er zelf ook nog 2. Eenmaal uitgegeten is het tijd om naar het hotel te gaan, waar we met de groep verder gaan richting Fukuoka omdat Kumumota en de Aso-vulkaan uit het programma zijn geschrapt.

In de shinkansen kan ik weer even lekker aan de slag met het reisverslag. Eenmaal in het hotel in Fukuoko ontdek ik dat ik mijn reisgids, de Dominicus, mijn steun en toeverlaat in deze reis, in de trein heb laten liggen. Getver. Maar misschien heb ik geluk, het was het eindstation, mogelijk is het boek bij het opruimen van de trein naar ‘lost en found’ op dit station gebracht. Eigenlijk ga ik er vanuit dat het zo is, de kans dat iemand het zelf heeft meegenomen is hier bijna 0.

Ik voel me door het ontbreken van mijn reisgids wel wat ontheemd als we even later met zijn zevenen op zoek gaan naar de Yatai, de mobiele eetkraampjes die op 3 plaatsen in Fukuoka vanaf 19.00 uur worden neergezet. Ik laat me maar even leiden door onze reisgenoten. Bij de metro is het even zoeken naar de route en de prijs. Je moet vooraf een kaartje kopen voor de afstand die je wilt reizen. Als we aankomen en eruit willen blijkt dat we te weinig betaald hebben, de poortjes gaan niet open. Geen stress, bij de uitgang staan opwaardeerautomaten. Als je je metrokaartje erin stopt geeft hij aan wat je moet bijbetalen. Als je dat geld in de automaat doet wordt je kaartje opgewaardeerd waardoor je eruit kan. Slim!

Omdat het nog te vroeg is voor de Ya-tai wandelen we eerst wat door de straten. Fukuoka is een gezellige, gemoedelijke stad waar je prima kunt winkelen. We stappen een warenhuis (Loft) binnen opnieuw in de hoop papieren bouwplaten te vinden. Helaas ook in dit grote warenhuis geen succes, alleen de voor gestanste knutselpakketjes zijn te vinden.

Het is wel veel allemaal vandaag, de benen willen ook niet echt meer dus tijd voor wat drinken. Omdat de een cappuccino wil en de ander bier en weer een ander wijn is dat wat lastig. Maar zo waar, we vinden een Italiaans restaurant waar ze het allemaal hebben. Even bijkomen en dan verder op zoek naar de eetkraampjes.

Hoe we ook lopen, aan wie we het ook vragen, we vinden de eetkraampjes niet. Misschien omdat het zondag is…. Uiteindelijk besluiten we bij een Japans restaurant waar diverse jonge goed geklede Japanners naar buiten komen naar binnen te stappen. Beetje risico als we de prijzen van de gerechten zien. Wat het is, geen idee, er zijn geen foto’s en geen voorbeelden. Dus met handen en voeten en wat gebrekkig Engels proberen we te bestellen. De eigenaar stelt voor dat hij iets voor de groep maakt met kip, varken of rundvlees. We vinden het prima. Als de eerste twee schalen met varkensvlees (kleine stukken sparerib) komen bestellen we er rijst bij. Het is niet heel veel voor 7 personen. De twee volgende schalen bevatten nog minder (kip met varkensvlees). Het is allemaal heel lekker maar ergens heb ik het gevoel dat dit weleens een hele dure rekening kan worden. En hoewel we best nog trek hebben houden we het hierbij.  Dat blijkt maar goed ook, de prijs/kwantiteit verhouding is echt niet ok. We kunnen het hebben maar het knaagt wel een beetje (net als mijn maag die nog niet genoeg heeft).

Op de terugweg naar het hotel scoren we……. Jawel Wasabi chips, nootjes, yoghurt, wat te drinken en een ijsje! Dat laatste moet wel op voor we de metro richting het hotel in gaan. Sterker nog eigenlijk hoor je in Japan niet op straat te eten. Het is gelukkig rustig op straat. Eenmaal aangekomen bij de ticketautomaten is het ijs op en kunnen we na de aanschaf van de kaartjes terug naar het hotel. Even zitten, en dan slapen. Morgen een vrij te besteden dag in Fukuoka.