Fukuoka, maandag 18 april 2016

Vandaag gaan we weer met zijn vieren op pad. Een hele dag in Fukuoka. Het voelt een beetje dubbel, eigenlijk hadden we In Kumamoto, het hoogtepunt van de reis moeten zijn met het nationale park en de warmwaterbronnen. Gelukkig is ook in Fukuoka van alles te beleven. We zijn ook nog steeds blij dat we niet midden in de chaos van Kumamoto zijn beland.

Half acht op, even wat zaken regelen via de mail en dan is het al weer 8.30 uur en wordt er op de deur geklopt. We zijn vandaag redelijk vroeg omdat we met zijn vieren naar de vismarkt willen. Onderweg komen we een aantal typisch Japanse zaken tegen zoals een roze schoolbus met schattige tekeningen aan de buitenkant en kleine Japannertjes binnenin. We zien ook het summum van sociaal parkeren. Drempels op de parkeerplaats voorkomen dat je over de helft gaat staan en meer dan 1 parkeerplaats bezet. Toppie, moeten ze in Nederland gelijk invoeren. Minder Japans vinden we de dikke bundels met kabels die hoog in de straten hangen, staat wat slordig en mogelijk ook niet echt praktisch. Het doet ons aan India denken, alleen liepen er daar ook nog apen tussendoor.

De vismarkt is redelijk snel te vinden, we gaan na de metro gewoon op onze neus af. Helaas is er niks te beleven, we mogen er niet op, het is niet voor toeristen. Het nabij gelegen informatiekantoortje blijkt een postkantoor te zijn. Dat is mooi kan ik eindelijk mijn drie ansichtkaarten versturen. Geluk bij een ongeluk.

Door naar de voedselmarkt, misschien hebben we daar meer geluk. Daar moet ook een tentje met heerlijke koffie zitten dat we snel vinden. Het klopt, superlekkere koffie met cake. De cake is wat droog, gelukkig zit er een bolletje vanille-ijs bij. Dat maakt veel goed. De ingang van de voedselmarkt is naast de deur, en blijkt meer een vismarkt. Het is een leuke kleine markt waar we zien wat we bij de echte vismarkt wilden zien. Heel veel vis, diverse soorten schelpdieren, krabben en kreeften en natuurlijk inktvis.

Weer onderweg naar de volgende stop zien we de eetkarretjes staan waar we gisteren naar op zoek waren. Ze zijn niet in gebruik, integendeel, ze staan te wachten tot het tijd is om weer uit te rijden. Het zijn kleine ingeklapte aanhangwagens die achter een scooter gehangen kunnen worden. Vanavond toch nog een keer proberen.

Dan doemt ‘Canal City’ op, onze volgende stop, een enorm winkelcentrum met dure en minder dure winkels en restaurants dat om een kanaal en binnentuin met fonteinen en bedriegertjes gebouwd is. Vlak voor we naar binnen gaan lopen we op tegen een ander fenomeen, een schoolklas mini-Japannertjes, 2 rijen dik, allemaal met een rood petje op. Hoe klein of groot je ook bent, naar school gaan betekent hier uniform aan.

Het winkelcentrum laten we na een korte blik (zo op het eerste gezicht geen papercraft helaas) voor wat het is. Mogelijk komen we hier onze laatste dag van deze reis nog een keer terug. Eenmaal weer buiten lijkt er wel wat aan de hand, dure auto’s rijden af en aan. Mannetjes met witte handschoenen houden taxi’s aan waarna de bekende mannen in pak, de ‘business men’, kunnen instappen. Gekke bedoening, telkens als er wat geregeld moet worden zijn er veel Japanners in de weer. Of het nu het repareren van de riolering, het vervangen van een lamp in een lantaarnpaal, de uitgang van een parkeerplaats betreft, er is iemand aan het werk en tenminste 2 anderen zorgen ervoor dat passanten geen gevaar lopen. Ze dirigeren je met een vriendelijke doch besliste handwijzing al dan niet vergezeld van een verlichte stok naar de te lopen route om het ‘gevaar’. Zo zijn er in ieder geval veel mensen aan het werk. Dat geldt ook voor het schoonhouden van tempels, monumenten en de openbare ruimten. Het gras wordt met een heksenbezem geveegd net als de stoepen en het onkruid wordt minutieus verwijderd. Ik moet bekennen dat er zeker verschil is tussen druk bezochte en meer afgelegen plaatsen. Ook de wijk maakt soms verschil. In wat mindere wijken is het vaak minder schoon en is meer onkruid te vinden.

Door naar de Kushida Jinja, een bijzondere tempel met in het plafond van de toegangspoort de Chinese dierenriem en een enorm dikke shimenawa (strooien koord) bij de ingang van de tempel. Het blijft jammer dat we alleen buiten mogen fotograferen. Daar houden we ons netjes aan, we zijn hier tenslotte te gast.

Echt onder de indruk raken we bij onze volgende stop, het Hakata Machiya Volksmuseum. Dit bestaat uit  3 huizen, één huis waarin de oude weefgetouwen en andere ambachtelijke instrumenten staan en uitleg wordt gegeven over de werking, één huis met informatie over het Hakata Yamakasa Festival en een winkel. De video over het festival maakt diepe indruk op me. Vanuit verschillende wijken wordt vanaf 6 juni volgens vaste rituelen gewerkt aan het bouwen van een soort van kleine praalwagen. De praalwagen wordt door mannen gedragen. Tot het festival wordt hard getraind om de wagen zo snel mogelijk een bepaald parcours te laten afleggen dat deels recht is maar ook rond een paal loopt. Op het festival zelf is er een wedstrijd waarbij de teams, aangemoedigd door de mannen op de wagen en het publiek de wagen zo snel mogelijk door de stad jagen. Dat duurt circa 30 minuten. De beelden van de mannen tijdens en na de race raken me. De enorme krachtinspanning, het teamwork, echt geweldig om te zien. De fysieke inspanning en alles wat daaraan voorafging heeft ze duidelijk uitgeput en maakt ze emotioneel. Blijdschap omdat het voorbij is, de eer is gered of wat voor hen ook maar belangrijk is.

Trek, tijd voor de lunch. Een tentje is snel gevonden. Ik kies een visje met een puntig snuitje zoals vanochtend op de vismarkt gezien. Ed kiest rundvlees. Het is allebei heerlijk. Toch gek, twee keer per dag wat eten en eigenlijk nog geen ene keer niet goed gegeten. Per maaltijd zijn we per persoon meestal zo’n 10-25 euro kwijt inclusief drank. Natuurlijk loopt het op maar vergeleken met Nederland eten we hier heel goed voor een redelijke prijs.

We lopen door een overdekte winkelpassage met heel veel verschillende leuke winkeltjes. Daar vinden we een handenarbeidwinkel met diverse leuke meer en minder dure knutselpakketjes van stof of papier. Ik kan het natuurlijk niet laten maar ik houd het klein, een papierpakketje van een drakenschilderijtje en een stoffenpakketje van een vijftal ieniemienie vogeltjes op een takje. Zeker is dat ik me in Nederland na deze vakantie niet hoef te vervelen.

We zijn aangenaam verrast als we in de winkelpassage een replica van een bij het festival gebruikte praalwagen vinden. Hoewel de replica 80% van de werkelijke grootte is (anders paste hij niet in de winkelpassage) is hij nog steeds enorm. Ondanks de grootte heel gedetailleerd en mooi afgewerkt. Elke praalwagen vertelt een verhaal, welke dat weten we helaas niet.

Tsja en dan dat andere Japanse fenomeen, kleine hondjes. We zien er weer 1 met een pakje aan, netjes op een stoel met zijn hondenkarretje (een soort boodschappenkarretje) in suikerzoete kleuren ernaast. De bijbehorende dame is vereerd als ik vraag of ik haar hondje mag fotograferen, jammer genoeg haalt ze de boodschappenkar weg.

Eenmaal de winkelpassage uit staan we bij de zebra tegenover een aantal in uniform gestoken schoolkinderen. Als ze in de gaten krijgen dat we een foto willen maken wordt het dollen. Ineens zien we alleen nog ruggen met de bekende grote leren schoolkoffers. Maar ja, als het licht op groen springt moeten ze zich wel omdraaien. Het lukt me net ze al lachend en hollend te fotograferen.

Verder richting Robosquare (een plek waar robots en technologische snufjes te zien zijn. Dat kunnen we om de een of andere reden niet vinden. We zien de vlaggen maar geen ingang. Dan maar eerst de naast gelegen Fukuoka Tower in voor uitzicht over Fukuoka. Aan de voet van de toren staan wat attributen, afdrukken van voeten op de grond en een instructie waarmee je een selfie met de toren op de achtergrond kunnen maken. Dat doen we natuurlijk! Als we een kaartje gekocht hebben komen we 2 reisgenoten tegen die net naar boven zijn geweest en daarvoor Robosquare hebben bezocht. De ingang zit in het aangrenzende winkelcentrum, voorbij de Mac  Donalds met de lift naar de 2e etage……. Hoe kom je daar nu achter. Omdat Robosquare eerder dicht gaat, gaan we daar eerst naar toe. De kaartjes voor de toren houden we even in ons zak.

Robosquare is klein en een aantal robots heb ik eerder gezien op tv of in het echt. Zoals de witte pluche zeehond die gebruikt wordt bij ouderen en het hondje dat van alles doet als je dat (in het Japans) vraagt. Er zijn ook 2 grotere witte robots die van alles kunnen, zoals dansen op ‘Gangnam Style’. Als je er even naar kijkt verdwijnt de machine en is het net of ze leven. Toch een beetje griezelig.

Na wat gespeeld te hebben met de verschillende robots en gadgets eerst een kop koffie en dan naar boven, de toren van 234 meter op. Wij kunnen tot de 5e verdieping ofwel 123 meter. Daar hebben we geweldig uitzicht over de stad, de zee en de eilanden voor de kust. De eilanden hebben iets mystieks, ze doemen als donkere ruggen op uit de zee met aan de voet een lichte nevel. Een beeld dat op veel Japanse tekeningen en schilderijen is te zien.

Als we uitgekeken zijn (dat duurt overigens wel even) gaan we terug naar het hotel voor een korte pauze. Daar wacht een verrassing. Zoals ik gehoopt en eigenlijk zelfs verwacht had is mijn reisgids terug! De reisleider heeft hem opgehaald bij ‘lost and found’ op het station toen hij de kaartjes ging regelen. Hij kreeg het boek niet zo maar mee, maar moest zich eerst identificeren. Ik ben echt blij, dikke knuffel voor de reisleider!

En dan is het al weer tijd voor de avondmaaltijd, dus met zijn vieren opnieuw op zoek naar de Ya-tai, de mobiele eettentjes. Het kost even moeite, de plek waar ze moeten staan is praktisch leeg. Maar er staan 5 tentjes. We zoeken de gezelligste en netste uit waar 2 vrouwen achter de bar staan en 2 vrouwen ervoor lekker aan het eten zijn. Er ligt van alles uitgestald. We zien prijzen maar weten niet welke prijs bij wat hoort. Het meeste is goedkoop tot betaalbaar met een enkele uitschieter. Dat betekent gezond verstand gebruiken. De jongste vrouw (later blijkt dat de vrouwen achter de bar moeder en dochter zijn) wijst van alles aan en na even goed gekeken te hebben doen we de eerste bestelling. Dat is wel gelijk een heftige, een soort van grote slak in een dubbele schelp. Niet nadenken in 1 keer naar binnen en kauwen. Best lekker, op naar de visjes aan een spies. En van daaruit spekrolletjes om een bosje hele kleine paddestoeltjes, nog meer visjes, inktvis etc. Een van de dames begint onze reisgenoot van hapjes te voorzien en laat ook ons van alles proeven. Als dan nog een man, duidelijk vaste klant, aanschuift is het feest compleet. We smullen, drinken bier en sake en hebben de grootste pret met een paar woorden Engels en veel gebarentaal. Het is echt een geweldige ervaring. Wij, maar ook zij, hebben een heerlijke avond. We worden geheel in Japanse stijl vriendelijk uitgezwaaid.

Op de terugweg helaas geen koffie, dus via de supermarkt (voor onze ontbijtyoghurt) terug naar het hotel. Moe en rozig van de sake val ik vroeger dan anders in slaap.