Van Koya-san naar Osaka, donderdag 14 april 2016

Vandaag verlaten we het klooster en gaan we op weg naar Osaka. Maar eerst krijgen we de gelegenheid een ceremonie mee te maken. Daarvoor moeten we om 6.15 uur op. De ceremonie begint stipt om 6.30 uur. Een uur lang worden door 3 boeddhistische monniken mantra’s voorgedragen, het houdt het midden tussen reciteren en zingen. De geluiden zijn vreemd, onderwijl wordt soms op een grote klankschaal geslagen (geweldig geluid). We zien dat de teksten uit verschillende boeken en losse blaadjes komen. Iets wat wij in onze christelijke kerkdiensten ook doen. Het al maar herhalen van teksten doen we niet en zeker niet op die ons onbekende melodieuze manier. Op de een of andere manier komt de sfeer niet echt over, misschien omdat er best veel mensen aanwezig zijn (ik schat zo’n dertig) en het ook duidelijk is dat niet iedereen voor de spirituele beleving komt maar eerder benieuwd is hoe het gaat. Het voelt voor mij onrustig, iets wat deze reis vaker voorkomt. Maar waarschijnlijk zit de onrust ook in mezelf, tenslotte maken we heel wat mee en gebeurt er thuis tussentijds ook nog van alles.

Na de dienst het ontbijt. Dat is natuurlijk Japans. Helaas, hoe ik ook mijn best doe ik krijg dat ’s morgens echt niet weg. Het meeste gaat dan ook bijna onaangeroerd weer terug.

Na het ontbijt pakken we onze spullen vast in, ruimen de kamer op en gaan dan weer lekker naar buiten, eerst dezelfde wandeling als gisteravond. Overdag is de sfeer echt heel anders. Gisteravond hadden we geen idee hoe groot de begraafplaats is, hoeveel mensen hier begraven liggen en/of herdacht worden. Ook hier weer talloze Jozi’s met mutsje en/of dekentje, voorzien van muntjes en vaak beschut neergezet in de holte van een boom. De bomen zijn hier enorm, met onderaan tussen de wortels ruimtes waarin van alles geofferd is. Heel veel oude zwaar bemoste herdenkpalen maar ook nieuwe. Op de graven soms sake, bier, en andere aardse zaken. Voor ons westerlingen vreemd, voor Japanners normaal. Het komt ook niet in een Japanner op om geld en andere offerandes bij een graf weg te halen.

Eenmaal bij de tempel van Kobadaishi zien we pas hoe groot deze tempel eigenlijk is. Helaas dus geen foto’s op deze heilige grond. Dat mag wel net buiten het complex waar een enorme berg Jozi-beeldjes is opgestapeld. De meest beeldjes, met name de bovenste, zijn zwaar bemost. De onderste hebben soms nog mutsjes en dekentjes. Het doet onwerkelijk aan dat hier zoveel mensen bescherming vragen voor het ongeboren kind. De reden is simpel, anticonceptie was tot voor kort taboe waardoor abortus voor veel vrouwen de enige uitweg was. Gelukkig is dat nu aan het veranderen. 

Terug over de begraafplaats waar we zien dat de mutsjes en dekentjes van de Jozi's niet alleen door het weer worden aangetast. Een koolmeesje plukt ijverig van een rood mutsje, en heeft inmiddels al een flinke dot rood pluis in zijn snavel. Handig voor zijn nestje schat ik in!

We hebben inmiddels ontzettend zin in koffie. Daarvoor moeten we een flink eind terug. Eenmaal een tentje gevonden zijn we niet de enige, ook een aantal andere reisgenoten zit al of komt binnen. Heerlijke cappuccino met tofu-cheesecake. Alles perfect en lekker tot ik mijn cappuccino omgooi. Getver wat een zootje, ik schaam me dood. Ook omdat werkelijk alles op tafel onder zit en het schoonmaken wat klungelig gaat. Als ik bij het afrekenen dan ook niet hoef te betalen staat het schaamrood me weer op de kaken. Het lag niet aan mij volgens de eigenaar maar aan de gammele kopjes. Echt niet, maar goed het lukt me gewoon niet om te betalen. Terug naar het klooster om onze bagage op te halen en de laatste foto’s van het bad en de voormalige keuken te maken. En dan natuurlijk weer dezelfde weg terug naar Osaka met bus, kabelbaan en trein.

Samen met vier reisgenoten besluiten we niet direct door te gaan naar het hotel. We hebben al zo weinig tijd in Osaka. Dat betekent wel dat we al onze handbagage moeten meeslepen. Het is niet anders dat hebben we er graag voor over. We gaan een poging doen om kaartjes te bemachtigen voor het Bunraku theater, traditioneel Japans poppentheater. Als het goed is kun je kaartjes kopen voor 1 act. Daarvoor worden per act 16 plaatsen gereserveerd die je alleen aan het loket kan kopen. Een volledige voorstelling kost niet alleen veel geld maar duurt ook ruim 4 uur. Daar hebben we echt geen moed voor. We hebben het theater snel gevonden en onvoorstelbaar maar waar er zijn nog genoeg plaatsen over en we kunnen er straks ook Engelstalige audio erbij huren zodat we er nog iets van begrijpen. We boeken voor de voorstelling van 16.00 uur.

We hebben nog ruim 1,5 uur voor het zover is. Even het centrum in waar het een drukte van belang is. Veel neon en anders dan Kyoto en Tokyo is het hier niet echt brandschoon. We zoeken een lunchtentje en vinden een chinees waar we aan een ronde tafel kunnen zitten. Ed kiest voor gebakken rijst met ei en ik voor gebakken kippenvleugeltjes. Superlekker allemaal. Als we dan op de terugweg nog een ijsje (mango, pruim) scoren zijn we helemaal voldaan. Tijd voor het poppentheater.

Dat is nog even stress, eerst wil ik naar binnen terwijl er nog een rij staat te wachten (had ik even niet gezien). Eenmaal toegelaten wil ik gelijk doorlopen naar de zaal en dan blijkt dat wij met onze kaartjes een speciale behandeling krijgen. We worden vriendelijk doch beslist terug gewezen naar de hoek. Daar moeten we wachten tot 15.45 uur tot alle mensen met gewone kaartjes binnen zijn. Dat betekent stressen met de huur van de audiosets, het vinden van de plaats, en zorgen dat de audio het doet. Het lukt allemaal net om de boel op tijd aan de gang te krijgen. Mijn audioset is al aan het uitleggen als ik de oordop in doe.

De poppen zijn ongeveer 1,2 meter met witte gezichten en worden elk bediend door 3 in het zwart geklede mannen. Zwart is de kleur van de onzichtbaarheid en eerlijk is eerlijk ze vallen mede door het contrast met de kleurrijke poppen nauwelijks op. Het verhaal begint. Het gaat over een vader die een ree doodgeschoten heeft. De straf daarvoor is levend begraven worden. Uiteindelijk is de jongste zoon daar het slachtoffer van, de oudste bijna maar die wordt net op tijd gered. Het verhaal eindigt dat de vader en oudste zoon samoerai zijn geworden en voor de jongste een standbeeld wordt opgericht. Wat het voor de moeder betekent na al het verdriet blijft onduidelijk. Tussendoor is er nog een scene waarin een rijsthandelaar wil dat de rekening betaald wordt. Dat levert een aantal hilarische momenten op. De vrijpostigheid richting de vrouw van de vader komt de rijsthandelaar duur te staan. De rekening is volgens de vader daarmee meer dan vereffend. Net als bij het Kabuki theater is het tempo traag, zijn er veel details en is het warm. Dat is dus weer knikkebollen, kauwgum kauwen om wakker te blijven. Tegelijkertijd een unieke ervaring. De theaterbezoekers waren merendeels grijs, het theater dreigt uit te sterven omdat de jongere generatie er geen interesse voor heeft. En dat kan ik eigenlijk wel begrijpen.

We lopen nog wat door de straten. In de overdekte winkelstraat zien we iets waar ik in Nederland al over gelezen hebben: fruit als cadeau. Japanners geven elkaar cadeautjes en die moeten perfect zijn. Omdat ze klein behuisd zijn is het lastig wat te geven. Fruit is altijd een goede keuze mits het het mooiste en meest perfecte fruit is dat er te vinden is. En daarom vind je hier meloenen van 5000 yen (ruim 40 euro) en 1 aardbei voor 300 yen (bijna 2,5 euro). Of ze lekker zijn is geen garantie, het gaat erom hoe het eruit ziet. Het tweede dat we zien (en wat we ook eerder al hebben gezien) is Pachenko. Dit is echt niet uit te leggen. Het is een gokspel met een soort van rechtopstaande flipperkast waar metalen kogeltjes doorheen vallen. Hoe beter ze vallen hoe meer kogeltjes je krijgt. Er zijn in Japan enorme gokhuizen met rijen van dit soort apparaten. Er komt een hels lawaai uit. Het spel is zwaar verslavend, mannen en vrouwen spelen uren lang wat ook te zien is aan de gestapelde mandjes met vele balletjes. De balletjes kun je inruilen voor cadeautjes. De cadeautjes kun je buiten de gokhal bij een loketje even verderop ruilen voor geld. Want spelen voor geld is in Japan verboden, dus daar is deze 'praktische' oplossing voor bedacht. 

We gaan terug naar het hotel de routebeschrijving van de reisleider volgend. Dat gaat ons best goed af, om 19.15 uur zijn we terug bij het hotel. Snel even de bagage lozen, even opfrissen en dan nog wat eten. Met zijn zessen schuiven we een tentje binnen waar ze okonomyaki serveren. Pfffff wat een zware hap die pannekoek met heel veel groente, vlees en saus. Ik krijg het nauwelijks op maar wel lekker.

Moe en verzadigd nog even langs de 7/11 voor yoghurt. Morgen gaan we weer vroeg op, geen tijd voor uitgebreid ontbijt. Ed stapt lekker onder de douche en ik geniet van de foto’s van vandaag als er wat raars gebeurt. Eerst denk ik dat ik gewoon moe ben en daardoor wat labiel. Maar als ik mijn schaduw op de grond zie schudden besef ik dat het wat anders kan zijn, een aardbeving. Ik twijfel, ben een beetje bang, volgens Ed niks aan de hand. De volgende morgen zal blijken dat het anders is…..