Kyoto, dinsdag 12 april 2016
De laatste dag in Kyoto. Vandaag gaan we met zijn tweeën op pad om eruit te halen wat erin zit. Dat betekent vroeg opstaan (7.00 uur) snel ontbijt (yoghurt op de kamer, koffie met broodje op station) en door naar de bussen. We hebben een niet echt realistisch programma, we zien wel hoever we komen.
Eerst naar de Kinkaku-ji (het gouden paviljoen). De busrit duurt behoorlijk lang en eenmaal aangekomen blijken we niet de enige. Een mensenmassa met veel schoolkinderen. Het is daardoor in het begin van de route echt enorm druk. Iedereen wil een foto en/of selfie met het gouden paviljoen op de achtergrond. Het paviljoen ligt in een vijver, de zon en het ontbreken van wind staan garant voor een perfecte spiegeling. Dat worden mooie plaatjes.
Op de route om de vijver komen we een beeld tegen met een bakje ervoor. Het blijkt de bedoeling daar een muntje in te werpen. Waarschijnlijk weer een kans voor de vervulling van een wens of ‘good fortune’. Het lukt de meeste Japanners niet, tot een klein ouder vrouwtje met een elegante handbeweging het muntje in het bakje gooit. Ploink! Ze schrikt er zelf van.
De omgeving is schitterend en in een enkel bijgebouw kunnen we een blik naar binnen werpen. Het valt me opnieuw op dat alle pijlers vierkant zijn op 1 na. Die heeft de oorspronkelijke vorm van een boom of stevige tak zonder bast behouden. Waarom dat zo is weet ik niet.
Bij één van de gebouwen kun je een kaarsje branden. Op de kaars staan teksten (wensen) die voor de niet-Japanners in het Engels zijn vertaald. Vanuit mijn katholieke opvoeding kan ik het niet laten in kerken een kaarsje bij het Maria-altaar aan te steken. Vanuit dat gevoel kies ik een kaarsje dat ik achtereenvolgens voorzichtig met een ander aansteek. Trouwens best een risico, kaarsen bij deze uit hout opgetrokken gebouwen.
Het is maar 1 halte met de bus naar de Ryoan-ji. We gaan lekker lopen. Het weer is schitterend. Mogelijk is het daardoor ook bij deze tempel enorme druk. De tempel is vooral beroemd door de zen-tuin met 15 stenen waarvan je er vanuit elke hoek maximaal 14 ziet. Voor ons westerlingen is zo’n tuin met aangeharkt grind en een aantal grote stenen lastig te bevatten. En met deze drukte komt het helemaal niet binnen. Sterker nog het voelt wat absurd al die mensen die naar een paar stenen komen kijken. Jammer, ik weet zeker dat als het hier rustig zou zijn de schoonheid van deze plek vanzelf naar voren komt. Meer in het algemeen vind ik het openstellen van Japan een dilemma. De wederzijdse kennismaking heeft veel mooie kanten. Tegelijkertijd vormt de westerse invloed (en de grofheid van diverse toeristen) wel degelijk een bedreiging voor de Japanse cultuur. Het verzoek om de voor Japanners heilige plekken niet te fotograferen en je daar respectvol te gedragen wordt door veel toeristen genegeerd. Dat levert soms beschamende taferelen op. Soms gebeurt het per ongeluk (zoals je in dit reisverslag kunt lezen ga ik ook regelmatig de fout in) maar vaak ook vanuit onverschilligheid.
We laten de zen-tuin voor wat het is, we vergapen ons aan de beschilderde panelen van het gebouw en lopen dan verder rond de vijver waar drie schildpadden heerlijk in het zonnetje op een steen liggen. Even verderop zien we stevig gesnoeide sparren. Alleen de recht omhoog staande takken mogen blijven met op bepaalde hoogtes zijtakken. Het vormgeven van bomen en struiken levert bij mij ook een dubbel gevoel op. Aan de ene kant levert het schitterende taferelen op, aan de andere kant worden bomen en struiken soms zo onnatuurlijk vormgegeven dat stevige stutten nodig zijn of duidelijke snoeiplekken zichtbaar zijn. Regelmatig zie je ook bomen die het moeilijk hebben, waar bijvoorbeeld de helft van afgestorven is. In de straten speelt een ander probleem. Die zijn vaak geasfalteerd tot aan de stam waardoor de wortels moeilijk water kunnen opnemen.
Op naar de bus richting Kiyomizudera (Helder Water tempel). Dat betekent 1 keer overstappen op een kruispunt, dus even zoeken naar het bushokje. We snappen de buskaart en de plattegrond van Kyoto gelukkig steeds beter. Eenmaal aangekomen blijkt (zoals door de reisgids voorspeld) een supertoeristisch oplopend straatje naar de tempel te leiden. Er is van alles te koop maar wij willen zitten voor de lunch. We belanden in een heerlijk rustig trendy tentje met een kleine maar goede kaart. Het is weer genieten van rijst met varkensgehakt, kommetjes soep, mandarijnensap en een goede cappuccino. Ook de inrichting is leuk, veel blank hout, 2 glazen bollen met een bonsaiboompje en zicht op een ieniemienie tuintje met watervalletjes.
De Kiyomizudera dankt zijn naam Helder Water tempel aan de bron die aan de voet van de rotsen waarop de tempel gebouwd is ontspringt. Ook bij de tempel is het druk. In 1 van de bijgebouwen (de Tainai-meguri) is in het pikkedonker een route uitgezet. Natuurlijk schoenen uit en op je sokken met aan de linkerkant een leuning bestaande uit houten ballen. Voetje voor voetje schuifelen we langs de reling tot we bij een verlichte gegraveerde ronde steen komen. Het verhaal is dat als je de steen draait en een oprechte wens doet, de wens uitkomt. We laten deze kans niet voorbij gaan. Als het zo door gaat staat ons na deze vakantie veel goeds te wachten!
Dan komen we aan bij het hoofdgebouw dat op 139 houten palen staat en een overhangend terras heeft van zo’n 11 meter breed. Het uitzicht op Kyoto is geweldig. Het is hier alleen ontzettend druk en wat we al vermoeden blijkt waar. Diverse toeristen hebben zich in een kimono gehesen. Blijkbaar kun je die ergens huren. We lopen verder en kunnen nu vanaf de overkant de fundering van het gebouw zien. Het is echt enorm indrukwekkend, zeker met al die mensen erop. De route gaat verder richting de bron. Daar een flinke rij Japanners die allemaal willen drinken van het water dat daar van de berg komt. Dat staat garant voor een lang leven en een goede gezondheid.
We hebben voor vandaag nog een tempel op ons lijstje staan, dus op zoek naar een bushalte. Voordat we er erg in hebben komen er uit het niets 2 Maiko’s voorbij. De eerste mis ik maar gelukkig ben ik net alert genoeg om de tweede te fotograferen. Op de foto vallen me pas de enorme houten sandalen op, ongelooflijk dat ze daar zo snel en elegant op kunnen lopen. Dat vergt een studie op zich!
Met de bus naar Sanjusangendo, de tempel waar een boeddhabeeld omringd wordt door wachters en 1001 kleinere boeddha’s. Elke boeddha met heel veel handen met allerlei voorwerpen (een huis, een lotusbloem, een schedel etc.). We zijn echt net op tijd, de tempel gaat vrijwel direct na ons dicht. Omdat we geen foto’s mogen maken koop ik een boekje, deze beelden wil ik zeker nog even vasthouden.
Er staan nog 2 stops op ons lijstje voor vandaag, het Mangamuseum en het Nijo kasteel. Als het goed is dan ligt het Mangamuseum op de route naar het Nijo kasteel. Helaas vinden we het Mangamuseum niet en onze hoop dat in de buurt Mangawinkels zouden zijn komt ook niet uit. Later blijkt dat we niet helemaal goed zaten helaas…. Maar niet getreurd want op onze zoektocht liepen we door een woonwijk met kleine traditionele huizen waar meer of minder potten de plaats van tuinen innemen. We zien voor het eerst ook een Japanse muurschildering (graffiti). Kleurrijk en waarschijnlijk geïnspireerd door het boeddhisme. De huizen staan hier niet alleen dicht naast elkaar maar soms ook deels achter elkaar. Een enkel huis heeft westerse kenmerken.
Ook het Nijo kasteel is dicht. Waarom er wel een lange rij voor de ingang staat is ons niet duidelijk. We vermoeden dat er een lichtshow gegeven wordt. Voor ons echt te veel van het goede. Bovendien hebben we afgesproken met zijn vieren te gaan eten, dus terug naar het hotel. Dit keer gelukkig maar een paar haltes met de bus. Nog even snel wat drinken en wat van die heerlijke Wasabi-chips gekocht voor de korte pauze in het hotel.
Omdat we gisteren in de Gion wijk de Maiko’s hebben gemist gaan we vanavond met zijn vieren terug. 19.15 vertrekken we met de bus naar de Yasaka-jinji, de enige tempel in Kyoto waar je 24 uur per dag terecht kunt. Ondanks dat de tempel ’s avonds verlicht is, hebben we wat moeite hem te vinden. Veel tempels, ook deze, staan namelijk ingebouwd. Eenmaal op het complex blijkt het ook een plek om gezellig buiten met elkaar te eten. Lange tafels, vrolijke mensen, lekker eten. Pas als we dit voorbij zijn zien we de tempel en dat valt niet tegen. De tempel en de gebouwen zijn meer of minder verlicht. Uitzondering daarop vormt een gebouw naast het hoofdgebouw. De overstek hangt vol met tientallen lampionnen.
Een stukje verder vinden we de Hanamis-Koji , een straat verlicht met rode lampionnen vol met eettentjes waar de kans op Maiko’s het grootst is. Taxi's en dure auto’s rijden af en aan. De prijzen op de menukaarten (als ze er al staan) liegen er niet om. En dan, voor we het beseffen is ze voorbij, een Maiko. Ik kan haar nog net op de rug fotograferen. Ze zijn ondanks de houten sandalen geruisloos en snel en gaan doelgericht en zonder te stoppen vooruit. We wandelen nog wat verder door de straat en pakken wat zijstraatjes in de hoop een betaalbaar restaurantje te vinden. En dan staan we opnieuw oog in oog met een Maiko die net een restaurant wil binnen gaan. En onvoorstelbaar maar waar, ze stopt even zodat onze reisgenoot een foto kan maken. Ik ben helaas net te laat.
Onze dag kan niet meer stuk maar is nog niet ten einde. Als we in een restaurant binnen stappen dat redelijk betaalbaar lijkt schrikken we toch wat van de menukaart. Dan blijkt dat ze een menu hebben met Japanse biefstuk, Wagyu-vlees. We twijfelen niet lang, de prijs lijkt alleszins redelijk en het restaurant ziet er goed uit. Voordat we het beseffen staat een hapje van bonen, zalmeitjes, wasabi en soort van vissaus voor ons. Dan volgt pompoensoep met tempurah, salade met heerlijke dressing, biefstuk met aardappel, boontjes, en nog wat groenten die we niet kennen, misosoep met paddestoeltjes en tot slot een bolletje groene thee ijs met groene thee! Het smaakt echt allemaal geweldig en het ziet er zo mooi uit. De totale schade voor twee personen inclusief sake bedraagt 5.612 yen ofwel ruim 50 euro. Dat zie ik in Nederland echt niet gebeuren voor deze kwaliteit. Het was een supereinde van een superdag.
De bus laat op dit tijdstip even op zich wachten. De dagkaart hebben we er vandaag dubbel en dwars uit! Als we uiteindelijk om over 23.00 uur in het hotel aan komen pakken we snel onze bagage voor de komende twee dagen in. De rest gaat vast door naar Hiroshima. We rollen ons bed in, wat een mooie dag.
