Zaterdag 29 november, van Cuenca naar Guayaciel

Het wordt een lange reisdag vandaag, van Cuanca naar Guayaciel is zeker 4 uur met de bus. Om nog wat van Guayaciel te zien vertrekken we redelijk op tijd. De bedoeling is koffers om 8.15 uur voor de kamerdeur en 8.30 weg.

Het ontbijt is net als gisteren op de overloop van onze etage. Gortdroge broodjes en beperkte keuze. Gelukkig is er wel toast en fruit. De ananas is lekker, de papaya kan me minder bekoren. Ed heeft nog een mango, die smaakt beter. Nog een kop koffie en dan naar beneden.

Als we daar om 8.30 uur arriveren staan alle koffers nog in de hal. Het lijkt erop dat Julio zich verslapen heeft, gehaast komt hij naar beneden. De schade valt mee, we vertrekken een kwartiertje later. Het gepuzzel met de koffers  in de bagageruimte van de bus kost steeds minder tijd. 

De rit gaat steil omhoog, van circa 2.800 meter naar 4.400 meter. Het landschap verandert. Zilverkleurige watervalletjes storten tussen de groene bergwanden naar beneden. Ik voel dat de hoogte toeneemt. Voor de zekerheid hebben we de twee resterende hoogtesnoepjes opgegeten. Hopelijk is dat voldoende om een beetje soepel door de komende wandeling te komen. 

Na een uurtje rijden komen we aan in het Nationaal Park Las Cajas. Als ik uitstap is overduidelijk dat we hier behoorlijk hoog zitten. Rustig aan om te voorkomen dat ik lucht tekort heb, hoofdpijn krijg of ergere symptomen van hoogteziekte. Eerst maar een kop koffie, de laatste uit de gezamelijke pot. Armando heeft er mariakaakjes bij geregeld, altijd lekker.  

De groep wordt gesplitst, een deel gaat 1 uur wandelen en de anderen 2 uur. We kiezen voor de lange wandeling. Een Engelstalige gids vertelt ons alles over de bijzondere flora en fauna van dit gebied. Het glooiende groene landschap met kleine en grotere meertjes met glashelder water is in de ijstijd ontstaan. Grote stenen (morenen) liggen als stille getuigen in het landschap. Normaal gesproken liggen dergelijke landschappen op deze hoogte onder de sneeuw. De locatie, vlak bij de evenaar, maakt het anders en zorgt voor een grote variëteit aan planten. Planten die uniek zijn voor deze locatie en elders in de wereld niet voorkomen.

We stappen rustig door, zo lang het vlak is gaat het goed, maar zodra we even stijgen wordt het moeizamer. In deze ijle lucht zit maar 42-43% van de hoeveelheid zuurstof op zeeniveau. Dat betekent dat ons hart-longsysteem flink moet doorwerken. Een lichte hoofdpijn maakt dat ik het nog wat rustiger aan ga doen.

Jammer genoeg zien we nauwelijks beesten. Een konijn, geluiden van een loopvogel die mieren eet, twee eenden en een soort van zwaluwen. Volgens de gids moet je voor vogels of heel vroeg of in de avondschemering komen en niet te vergeten, stil zijn. Iets wat voor onze groep erg moeilijk is. In dit geval had het waarschijnlijk weinig uitgemaakt, de vogels zijn gewoon gevlogen. 

Na 2 uur wandelen nog even tijd voor de wc en een snel rondje informatiecentrum. Daar schitterende foto's van alles wat er in het park leeft. Om dat te zien zou je er 2-3 dagen moeten bivakkeren, die tijd hebben we helaas niet. Wij moeten door naar Guayacil.

Na ruim 2 uur in de bus met tussendoor een korte stop komen we aan bij een fastfood restaurant. Een snelle hap van gekruide krokant gefrituurde kip (soort van KFC), patat en rijst (die laatste laten we staan net als het plukje rauwkost) en een lekkere kom kippensoep met ei. De kip is veel meer dan verwacht, dus twee stukken mee in een plastic zak. Voor de frisheid nemen we nog een yoghurtje met fruit en granola (soort muesli).

En opnieuw de bus in voor de resterende 2 uur. Het wordt warmer en warmer in de bus. Wij zitten achterin en worden behoorlijk door elkaar geschud. Ik word er naar van. Beb zit voor me en die wordt echt niet lekker. Gelukkig mogen dan eindelijk het dakraam en de ramen open. Dat scheelt, ik knap er in ieder geval een stuk van op.
Inmiddels zijn ook de enveloppen voor Julio en Armando rond gegaan en gevuld. Gerard plakt ze dicht en wij stoppen ze in de tas zodat ik ze 's avonds bij het eten met een paar woordjes van dank kan geven. Niemand wilde en ik vind het niet erg om te doen, dus kom maar op!

En dan zijn we bij het hotel, eerst Beb en Henk eruit zodat Beb kan bijkomen. Dit keer een groot hotel met lift, vlak voor het Parque Bolivar waar we van een afstandje onze eerste leguaan zien kruipen. Dus welkomstdrankje achterover geslagen, snel de koffers naar de kamer, wat luchtigers aan en naar buiten. We hebben krap een uurtje want om 18.00 uur vertrekken we voor een wandeling naar de boulevard en het diner. 

Eenmaal in het park blijkt dat het er stikt van de leguanen. Ze lijken zich nergens aan te storen, lopen over het gras en over de paden en klimmen in de bomen. Je struikelt er als je niet uitkijkt over. Je moet zo wie zo uitkijken waar je loopt want de stinkende uitwerpselen liggen net als de leguanen zelf overal. Ze laten zich ook aaien. Waarschijnlijk voelen ze er met hun dikke huid niks van. In een vijver in de hoek van dit kleine park (het is eigenlijk meer een groot plein) zwemmen enorme vissen en schildpadden. Op de rand....., je raadt het al: een stevige leguaan. 

Tijd om te verzamelen voor de wandeling. Voordat we het weten zijn we onderdeel van het drukke stadsleven. Het is duidelijk zaterdagavond, er gebeurt van alles en dat alles staat in het teken van de naderende kerst. Disney-figuren voeren een luidruchtig toneelstuk op, er staat een lange rij voor doorzichtige mensgrote ballen waar je, als je er eenmaal inzit, mee over het water kunt lopen. Heel veel eettentjes, een openlucht bioscoop (gratis) en niet te vergeten de kerstman. Ook daar een lange rij om bij de kerstman op schoot te kunnen. Overal kerstmuziek en ander lawaai.

De boulevard zelf is voorzien van diverse standbeelden van (voormalige) presidenten en goed beveiligd. Volgens Armando is de boulevard en het gratis amusement een publiciteitsstunt van de huidige burgemeester die binnen afzienbare tijd de verkiezingsstrijd weer moet aangaan om in het zadel te blijven.

De temperatuur is hier bij het water een stuk aangenamer. Er waait een lekker windje. Guaycil is gebouwd in en aan de delta met een getijdeverschil van circa 3 meter. Sluizen en waterkeringen kennen ze niet. Waarschijnlijk loopt het hier in de lagere gebieden wel eens onder.

Armando loopt voorop, Julio sluit samen met een bekende de groep af. Hij houdt in de gaten dat de groep bij elkaar blijft. De boulevard mag dan goed beveiligd zijn, Guayacil staat bekend als een niet echt veilige stad. 

We zijn weer terug bij Parque Bolivar. Het restaurant waar we gaan eten grenst net als ons hotel aan het park. Een groot restaurant met strakke bediening, er staat al een grote tafel klaar. De keuze is groot, we kiezen pasta. Het eten wordt wat bijzonder geserveerd, eerst de ene lange kant van de tafel en als die bijna klaar zijn met eten de andere kant. Het eten is prima en als dat op is, is het tijd voor de enveloppen van Armano en Julio. Een klein welgemeend woord van dank, hartelijke omhelzingen en dan de laatste praktische zaken voor vanavond en ons vertrek naar de Galapagos morgen. 

Hoewel we morgen om 5.00 uur uit bed moeten gaan we toch nog een capuccino drinken bij het hotel. Heerlijk maar behoorlijk duur deze keer. Niks aan te doen, naar de kamer, inpakken, reisverslag en naar bed.