Zondag 30 november 2014, van Guayaquil naar Santa Cruz (Galapagos)

Eindelijk is het zo ver. Onze reis gaat richting hoogtepunt, de Galapagos. We hebben een redelijk vroege vlucht vanaf Guayaquil dus dat betekent 5.00 uur op. Om 5.30 uur zitten we aan een heerlijk ontbijt. Zelf gekozen uit het super uitgebreide buffet. En dan naar het vliegveld. Daar nemen we bij de bus afscheid van Julio onze buschauffeur.

Armando gaat mee de vertrekhal in om ons te helpen bij het inchecken. Ik ga in de rij om de 10 dollar vertrekbelasting te betalen en Ed in de rij voor de controle van de koffers. Er mogen geen etenswaren, zaden, beesten etc. de Galapagos in. We hopen dat onze verpakte noodvoorraadjes koek en drop er wel door mogen. De koffers gaan zonder problemen door de scan, gelukkig.

Dan het echte inchecken, dat wordt nog even spannend, geen idee hoeveel kg er nu in onze koffers zit. Naast de souvenirs zijn ook onze jassen en vesten toegevoegd die we tijdens de reis vanuit Amsterdam gewoon aan hadden. Dat is schrikken, de koffer van Ed weegt maar liefst 28 kg (maximum is 23 kg!). Na enig overleg en gezien het feit dat mijn koffer 'slechts' 19 kg weegt en we nauwelijks handbagage hebben, mogen we door. Pfffff moest er niet aan denken te gaan overpakken.

Met knikkende knietjes naar de koffie. Eerst maar de administratie invullen, weer twee formulieren waarvan er 1 deels is ingevuld. We blijken ineens niet meer getrouwd, zal wel door onze namen komen. Laat maar zitten, dat zal wel niet tot problemen leiden. Tot slot controle van onze handbagage, ook dat verloopt soepel en dan kunnen we door, het vliegtuig in.

Een aangename verrassing, ruime stoelen, beenruimte. Jammer dat we deze niet op de reis van en naar Amsterdam hebben. De warme maaltijd die we aangeboden krijgen slaan we af, daar is het voor ons nog wat te vroeg voor. Het beetje turbulentie in combinatie met de spanning van het inchecken en de vermoeidheid maakt dat ik me niet helemaal ok voel. Dat gaat snel over als we na ruim 1,5 uur de eerste beelden van de Galapagos door het raampje zien. Roodzwarte stenen platen en bulten met een groene rand in een helblauwe zee.

We landen op Baltra op het van oorsprong door de Amerikanen eind jaren '30 gebouwde vliegveld. Daar worden we opgevangen door Julio en Milton, onze locale reisleiders voor de komende dagen. Ze dirigeren ons naar een lokale bus aan het einde van het busplatform. Onvoorstelbaar maar onze koffers passen er deze keer zo maar in. We rijden naar het pontje dat ons van Baltra naar Santa Cruz brengt. Dat levert eerste beelden op van de Galapagos, een desolaat droog landschap met wat struiken en grote cactussen. Later zal blijken dat dit zeker niet voor heel de Galapagos geldt. Eenmaal aangekomen bij de pont wordt onze bagage op de boot gelegd en volgt een kleine oversteek naar Santa Cruz.

Op Santa Cruz zien we onze eerste zeeleguanen op de pier, onze eerste zeehond en onze eerste pelikaan. Geen tijd om lang bij stil te staan, we hebben nog veel te zien vandaag en gaan met onze bus direct door.

Er ontstaat wat consternatie omdat 2 medereizigers weigeren het tot op heden gevoerde rotatiesysteem voor de zitplaatsen op de Galapagos door te voeren. Ze gaan voorin zitten en zijn niet op andere gedachten te brengen. Als blijkt dat hun stoelen vrij moeten worden gemaakt voor de bagage die in deze bus weer niet blijkt te passen, wordt er hier en daar wat gegniffeld. Jammer dat het zo moet, het ging tot op heden prima.

Door naar het schildpaddencentrum. Onderweg wordt onze bagage gedropt bij het hotel. Bij het schildpaddencentrum blijkt dat we onze handbagage (en dat is nog best veel) mee moeten nemen. Gelukkig wordt wat geregeld en mogen we het bij de ingang van het centrum achterlaten.

Eenmaal binnen weten we niet wat we zien, enorme schildpadden die vrij rondscharrelen en waar we heel dicht bij kunnen komen. Regel in de Galapagos is dat je een afstand van 2 meter hanteert. Dat is aanzienlijk dichterbij dan in de dierentuin. Het zijn schitterende beesten. Net als de landleguanen hebben ze duidelijk prehistorische trekjes. De ene schildpad is de andere niet, het blijkt dat er verschillen zijn tussen de eilanden van de Galapagos. Wij gaan er de komende dagen diverse van zien.

Ook al raken we niet uitgekeken, het is echt tijd voor de lunch. Maar niet eerder dan dat zowel Ineke en Pieter als Marja en Peter zich in de schilden van een schildpad hebben gewurmd. Dan zie je pas goed dat een schildpad als hij rechtop zou staan net zo groot is als een mens.

De lunch is goed verzorgd en smaakt heerlijk. Tijd voor de volgende etappe, het Darwin centrum. Aan de ene kant het opvang- en fokcentrum voor de schildpadden, aan de andere kant het onderzoekscentrum. De dieren worden hier strikt gescheiden om te voorkomen dat de verschillende soorten zich mengen. De eieren worden veilig gesteld en zodra de schildpadden 5 jaar zijn worden ze uitgezet op het eiland waar ze vandaan komen. We zien schildpadden in allerlei soorten en maten. Ze hebben hier ook zadelschildpadden. Hun schild is aan de voorkant hoger zodat ze ook van hoger gelegen struiken kunnen eten. Het centrum heeft ook een paar landleguanen die het hier prima naar hun zin lijken te hebben.
Naast aandacht voor de beesten werkt het Darwin centrum ook aan het behoud van de voor de Galapagos specifieke flora. Op diverse plaatsen worden planten en struiken aangeplant en beschermd.

Inmiddels zijn we behoorlijk gaar en vol van alle indrukken. Tijd om naar ons hotel te gaan en even bij te komen. Niet zo ingewikkeld, dit hotel heeft een zwembad. Echt super, even lekker afkoelen, wat drinken en dan op naar het restaurant waar we gaan eten. Het stadje, Puerte Ayora, blijkt een gezellig stadje. Als we teruglopen naar ons hotel zien we dat we veel beter en gezelliger hadden kunnen eten in de hoofdstraat. Daar zijn in de tussentijd allerlei tafeltjes neergezet waar heerlijk kreeft kan worden gegeten. Ons eten was niet slecht maar dit ziet er stukken beter uit.

Inmiddels hebben we te horen gekregen dat de koffers eigenlijk niet mee kunnen naar het volgende eiland. Het is verstandiger om alleen dat wat je nodig hebt mee te nemen. Dat is nogal wat deze keer, snorkelspullen, badhanddoek, koele kleding maar ook warme kleding, regenkleding en goede schoenen voor de wandeling naar de vulkaankrater. Tsja, best gedoe. We besluiten een grote tas aan te schaffen, die zijn hier namelijk hardstikke leuk, hebben we een mooi excuus om zo'n ding te kopen. Op de terugweg zijn de winkeltjes gelukkig nog open en kopen wij samen met Beb en Henk ieder een kleurrijke tas.
Dat ging makkelijk, dat geldt niet voor het over pakken. Wat een gedoe, mijn kop staat er ook helemaal niet naar. Al met al gaan we daardoor ook later naar bed dan de bedoeling was.

Morgen op tijd op voor de overtocht naar Isabela.