Zondag 11 augustus, van Lhasa naar Xi-an

Vandaag begint de lange treinreis naar Xi-an. Na een slechte nacht gaan we met zijn tweetjes op zoek naar koffie en zoete broodjes. Vier weken weg is lang, vanochtend even met de jongste gebeld of het wel goed ging. Fijn om even haar stem te horen. Natuurlijk gaat het goed, maar het is wel lang en ze is ook best alleen, gelukkig komt Christiaan dinsdag weer thuis van zijn backpack maand in Thailand.

Even los van de groep, even bijkomen met goede koffie. Broodjes mee voor onderweg (lunch en ontbijt in de trein morgen) samen met de instant noodle-maaltijden en het andere eten en drinken dat we gisteren in de supermarkt hebben gekocht. We maken ons na de berichten van Hans wel wat zorgen over het inchecken en de plaatsen in de trein. Loslaten, we kunnen er toch weinig aan veranderen. 

Als we terug bij het hotel zijn zien we een kleine bus. Als die voor ons is dan wordt het bagage op schoot. Eerst onze laatste aankoop in het hotel. Heel erg fout maar ook heel erg T zijn de op zonne-energie gedreven gebedsmolentjes voor op het dashboard van de auto. Die zijn we gisteren nog vergeten. Voor het dubbele van de prijs (50 yuan of wel ongeveer 6 euro) hebben we zo'n goudkleurig glimmend plastic ding voor thuis. Hij zit wel in een mooie doos met een papiertje waarop staat dat het geluk en voorspoed brengt. Baadt het niet dan schaadt het niet!

Dan de bus in en inderdaad niet alle bagage kan onder de bus. Met een beetje passen en meten zitten we er inclusief bagage allemaal in. Het is maar een klein ritje naar het station. 

De verwachte incheckprocedure valt heel erg mee. Het enige dat de Chinezen van ons willen hebben is de haarlak van Annemarie. Helaas werken de roltrappen niet en is de lift voor de klasse hoger, de softsleepers (denken we). Dus sjouwen we (lees Ed) de zware tassen en rugzakken met proviand en alles wat we verder nodig hebben de trappen op. Het is hier allemaal heel schoon en ruim, ook de wachtkamer. De enorme ruimte vult zich snel met wachtende reizigers, 99% Chinezen schat ik. Hans reikt ons de kaartjes uit en drukt ons op het hart ze niet te verliezen! Ze zijn op naam en paspoortnummer. 

De verwachte chaos bij het naar de trein gaan blijft uit. Als wordt omgeroepen dat we richting de trein mogen gaan we in een lange rij naar het goede deel van het perron. Wel weer even de bagage trappen af sjouwen want ook hier doen de roltrappen het niet.

De nummers van de wagons zijn duidelijk aangegeven. Bij instappen krijgen we een geheel in het Chinees opgesteld invulformulier. Dat laten we maar even voor wat het is. Blijkt achteraf ook niet nodig, de groepspermit is genoeg.

Dan de trein, tsja wat zal ik daar van zeggen. Op zich is er niks mis mee. We reizen in de hardsleepers (een klasse hoger zijn softsleepers met 4 bedden per coupé en wat meer luxe, klassen lager zijn de soft en de hard seats, stoelen dus). Aan één kant zijn de coupés (zonder deur) met 2 keer 3 bedden. Ed en ik hebben het middelste en het bovenste bed van wagon 12, coupé 7-8. Via uitklapbare voetensteuntjes kun je op het 2e of 3e bed komen. Op alle bedden ligt schoon beddengoed. In de gang naast de coupés zijn per coupé 2 klapstoeltjes en een klein tafeltje geplaatst. Het ziet er allemaal schoon en netjes uit. O ja en niet te vergeten overal vloerkleden, in de gang en in de coupés. 

Onze tassen passen niet onder het onderste bad. Er blijkt een bagageruimte boven de gang te zijn die we vanaf het 3e bed kunnen bereiken. Met behulp van Hans krijgt Ed de bagage in het ruim. 

Het vervelende is dat de bedden (ook het onderste) min of meer zijn opgemaakt. Wij komen bij 4 Chinezen waarvan niet helemaal duidelijk is wie bij wie hoort en welk bed is. Er is een klein meisje bij dat veel verdriet heeft. Waarom, geen idee, er komt geen woord Engels uit deze mensen. Wij maken een beginnersfout en besluiten op de klapstoeltjes te gaan zitten. Voor hun het signaal dat ze languit op de onderste bedden kunnen gaan liggen. Het is ook een vreemd systeem. Als je een onderste bed boekt (dat duurder is) dan krijg je dus mede reizigers op je lakens die daar als je pech hebt knoeien met eten etc. etc. 

Het kost even tijd en wat geruil maar uiteindelijk heeft iedereen een redelijke plek. Sommige boffen meer dan anderen. Wij hebben vooral pech dat we maar met zijn tweeën zijn en niet met onze Chinese medereizigers kunnen communiceren. Ze lijken daar overigens ook geen enkele behoefte aan te hebben. 

Het blijft een drukte van belang. Als je op de klapstoeltjes zit komen er steeds mensen voorbij die naar de wc moeten, even willen lopen of wat dan ook. Je zit dwars, anders kan niemand er langs en je hebt daardoor geen ruggesteun, behalve als je het stoetje deelt met iemand anders (rug aan rug). Als je in de coupé gaat zitten (doen we als 1 van de Chinezen naar de wc is)  dan is het benauwd en warm. Het bed is voor Ed ook wat te laag om te zitten.

Het uitzicht is gaaf, het landschap verandert naar hoogvlakte, we zien besneeuwde bergtoppen en gletsjers, yaks, een soort van gemzen/herten, marmotten, nomaden en kleine nederzettingen. De hoeveelheid water varieert, soms lijkt het heel droog en hier en daar zijn meer of minder droge rivierbeddingen. Er komen ook een aantal meren voorbij.

De trein zelf is natuurlijk ook een beleving. Allereerst moet de verjaardag van één van ons worden gevierd. Er wordt een flink aantal opgeblazen Chinese ballonnen (met gezichtjes) de coupé in gegooid, een slinger opgehangen, er blijkt een taart in een kartonnen doos te zijn en natuurlijk zijn er cadeautjes. De jarige trakteert op Dove en Snicker chocola. Gezellige boel, lachende gezichten van de Chinezen en de conductrice hapt een stukje taart mee.

Los van de ongemakken (en de steeds smeriger wordende wc's) is het leuk en interessant om te zien hoe Chinezen deze reis doorbrengen. Ze hebben hele voedselpakketten mee en vooral veel instant noodle maaltijden. Die kunnen heel gemakkelijk worden aangemaakt bij de tappunten met kokend water die bij de wasgelegenheden zijn geplaatst. Van één van onze Chinese medereizigers krijgen we gedroogd Yak-vlees aangeboden dat heerlijk blijkt te zijn (gelukkig, want wat als we het niet lekker vonden, wat doe je dan?) en zien ook andere vacuüm verpakte etenswaren naar binnen gaan. Natuurlijk is er bier en er komen met enige regelmaat smalle karretjes (die net langs de klapstoeltjes kunnen) met warme maaltijden en andere zaken voorbij. 

Voor de lunch hebben we nog een zoet broodje, voor het diner maken we een noodle-maaltijd aan. Het Chinese meisje is opgehouden met huilen, voor ons een teken dat we een deel van de coupé kunnen veroveren. Het blijft naar voelen zo op een ander zijn bed. Maar we moeten wel, onze ruggen verdragen de klapstoeltjes niet meer. 

Om 21.30 uur haak ik af. Alles doet zeer, dus in het bed klauteren en hopen dat ik morgenochtend pas wakker word (even voor de duidelijkheid: zonder douche of tanden poetsen, geen moed om daar onze bagage voor open te maken).