Zaterdag 10 augustus, Lhasa (hoogte 3.683 meter)

Onze laatste dag in Lhasa, morgen gaan we met de trein 'over het dak van de wereld'. We kunnen dus uitslapen. Mooi niet, de hele nacht liggen draaien op het harde matras en als we eindelijk lekker slapen wordt er op onze deur geklopt. We hadden een sos-berichtje onder Hans zijn deur door geduwd dat ons water op was (hij heeft een voorraad op zijn kamer die voor de treinreis op moet). Dat had hij gisteravond niet meer gezien, dus nu stond hij met 4 flessen water voor ons. Nou ja, de wekker gaat toch zo.

Het heeft de hele nacht pijpenstelen geregend en dat doet het nog steeds. Voor ons ontbijt zoeken we daarom een bakery op met lekkere koffie en zoete broodjes. Al snoepend klaart het op en wordt het droog. Gelukkig, hoewel we deze reis echt niet mogen mopperen over het weer is regen toch lastig, zeker omdat we vanochtend willen shoppen voor de trein en thuis, en vanmiddag naar het Serah klooster willen lopen dat net buiten Lhasa (5 km) ligt.

We lopen eerst de shoppingmal naast de bakery binnen. Het personeel heeft duidelijk de opdracht gekregen aan potentiële klanten vast te plakken, ergerlijk gewoon. Maar zoals ik eerder al zei, veel personeel, nauwelijks klanten. Het is ook ontzettend duur overal, dus nadat we met de roltrappen alle 4 de etages hebben gezien (waarvan dus een derde tot de helft leegstond) gaan we met de supersnelle glazen lift naar de supermarkt in de kelder. Ook daar worden we achtervolgd door personeel, dus gauw naar buiten. 

Aan de overkant is een gewone supermarkt, nu ja naar Chinese normen dan. Er zwemmen grote vissen in plastic bakken en het assortiment is op zijn minst bijzonder te noemen (ik schat meer dan de helft aan koek, snoep en andere zoetigheid). Bij de noodle maaltijden (waar je alleen kokend water op hoeft te doen) wordt het lastig. Nauwelijks producten met een Engelstalige ingrediëntenlijst en om nu te zeggen dat we er warm voor lopen..... Toch maar drie maaltijden gekocht voor in de trein, de kans is groot dat ze linea recta de vuilnisbak in verdwijnen.

We kijken nog wat winkeltjes, lopen over de markt en scoren nog een T gebedsketting voor weinig. Even genoeg, als we vanmiddag nog zo'n eind gaan lopen is het slim om een pauze te nemen. Om half twee verzamelen de wandelaars zich in de lobby van het hotel. 

Eenmaal op onze kamer zien we dat de monniken in het weekend niet discussiëren (dit schijnt een bijzonder schouwspel te zijn, ook als je ze niet verstaat), dat de tempels om 15.00 uur dicht gaan en dat in één daarvan geen vrouwen worden toegelaten. Om daar nu zo'n eind voor te lopen, daar voelen we weinig voor. Ook een taxi of riksja spreekt niet aan, dan moeten we wel heel erg haasten. Dat was nu vandaag juist niet de bedoeling.

Omdat het weer regent lassen we een heerlijke koffiepauze in het Tibet summit fine art café in (een soort van T Starbucks). Goede koffie mag wat kosten, toch? En dan gaan wij opnieuw op zoek naar het winkeltje bij het nonnenklooster, dat schijnt vandaag open te zijn. We lopen om het oude centrum heen, lopen eerst voorbij het klooster en zien het dan gelukkig toch. In het kleine winkeltje worden vaste prijzen gehanteerd. We gaan er vanuit dat we hier niet bedonderd worden, dat zilver zilver is, en turquois en koraal ook echt turquois en koraal. Ik scoor een prachtige zilveren armband met 2 adelaarskoppen en doe hem gelijk om. We geven zoveel uit dat de non ons waarschuwt en zegt de spullen goed op te bergen 'it is expensive'. Voor T-begrippen wel, voor ons valt het mee. Achtereenvolgens stopt ze onze Yuan's in een kartonnen doos bij een andere berg geld. Wie moet hier nu eigenlijk oppassen? Echt bijzonder. Als we haar hartelijk bedanken krijgen we elk nog een handgeknoopte gekleurde soort scoubidoe ding. Die hangen we gelijk aan onze rugzakken, ze brengen vast goed karma!

Als we op onze souvenirjacht dan ook nog een t-shirt voor Ed scoren zijn we echt blut en moet er gepind worden. Altijd weer spannend, zeker in China. Bekend verhaal, ING doet het niet, Visa wel. 

He he, nog 1 bakkie koffie dan voordat we naar het hotel gaan. Daar vinden we Hans en Arie, gezellige babbel over de souvenirs en serieuzer gesprek over wat we hier in T aantreffen. Ingewikkeld allemaal. Nog een uurtje reisverslag bijwerken in het hotel (vanaf morgen even geen Internet meer), Ed even oogjes dicht en dan verzamelen in de lobby voor informatie over de treinreis.

Tsja wat zal ik daar van zeggen. Om een lang verhaal kort te maken, de groep zit niet bij elkaar, sterker nog vader en zoon zitten apart, het gezin zit niet bij elkaar en sommige vrouwen zitten alleen met 5 Chinezen (of andere reisgenoten). Bovendien moet een aantal mensen bij de eerste stop (na 4 uur) van coupé wisselen. De emoties lopen hoog op. De touroperator in China maakt er een potje van, die wist toch al lang dat deze groep kwam en had eerder moeten reserveren. Hans kan het echt niet oplossen. We moeten maar zien hoe we het morgen oplossen. Upgraden naar de softsleepers (een klasse hoger) kon volgens Djoser ook niet, de reden is onduidelijk. We wachten maar af, misschien valt het mee, maar we zullen hier zeker een klacht over indienen. De treinreis in India was al een drama, nu deze en dan straks ook nog de nachttrein naar Beijng......

Kom op, even flink stoom afblazen, er is nu toch niets meer aan te veranderen. We gaan voor de laatste keer lekker eten bij Dunya.

Koffers inpakken en morgen verder.