Vrijdag 9 augustus, Lhasa (hoogte 3.683 meter)

Onze alternatieve ontbijtlocatie is nog dicht, dus toch maar naar Dunyan. Vanuit daar vertrekken we richting het Potalah paleis. Onze entreekaartjes gelden vanaf 11.00 uur en zijn 1 uur geldig. Veel te weinig om alles goed te zien, maar dit is wat de Chinezen ons toeristen bieden. Kim is nog steeds koortsig en wil wel graag mee. Kim en ik leggen de wandeling richting Potalah daarom per riksjah af, Ed gaat lopen. We kunnen echter nog niet naar binnen, want we hebben onze paspoorten nodig en dat is niet bij iedereen doorgekomen. Het levert wel wat stress op, we moesten toch om 11.00 uur binnen zijn en we moeten al die trappen nog op. Hoe langer het duurt hoe minder tijd er is om boven te komen. De vraag is of ik het dan red. Ook anderen maken zich wat zorgen over de trappen, het schijnen 600 treden te zijn en er mag geen water of andere vloeistof mee omhoog. 

Eindelijk zijn daar de resterende paspoorten en mogen we naar binnen. De stress blijkt voor niets, we hebben alle tijd om naar boven te lopen. Ik sluit me af voor alles om me heen en concentreer me op mijn ademhaling en het langzame lopen. Bij de tweede trap haal ik de Chinezen die naar boven stormden in, die liggen op apegapen. Ik ga gestaag door en kom helemaal ok boven. Vanaf daar is het weer de bekende vaste route tussen duwende, en ons voorbij lopende Chinezen en T. Het is hier minder druk dan in de Jokhang maar de Chinezen en T zijn wel irritanter. Met name bij de wegversmallingen voor de steile trappen. Daar proberen ze ons aan alle kanten in te halen. Niet dus! 

Er lijkt geen sprake van een harde tijdslimiet zo lang je maar ongeveer meeloopt met de meute. Het is echt een en al pracht en praal met als absoluut hoogtepunt de tombes van de verschillende DL's. Die zijn metershoog, geheel van goud (de grootste bevat meer dan 1.200 kg goud) en ingelegd met turquoisen, koralen, parels en diamanten. In de grootste schijnen parels te zitten die uit de hersenen van olifanten komen. Ik heb er nog nooit van gehoord, weer iets om uit te zoeken thuis. En natuurlijk ligt er weer overal geld. 

Beetje jammer is dat we niet wisten dat de camera mee mocht. Eerst werd gezegd van niet, daardoor hebben we nu geen foto's van buiten het paleis. Die krijgen we wel van de rest denk ik dan maar. Het is echt continu miscommunicatie over prijzen, tijden en dit soort zaken.  De buitenlandse gids die we nog hebben (één is tijdelijk afwezig in verband met ziekte van zijn moeder) schiet daarin zwaar tekort. Bovendien hebben we zware vermoedens dat hij de boel flest. Later, als zijn collega er weer bij is, zal blijken dat dit klopt. 

Eenmaal buiten moeten we even wachten op de rest van de groep, één van ons heeft het heel rustig aan moeten doen omdat hij bij de ingang niet goed werd. Gelukkig hebben we het allemaal inclusief Kim gered. Dit bezoek was toch wel één van de hoogtepunten van deze ongelooflijke en bijzondere reis.

Terug dan maar, zin in goede koffie en daar is tie al! Lekker bijkomen bij een cappuccino met een enorme dot slagroom/creme met 2 van die foute roze kersen erop en zoete broodjes. Mmmmmm, niks Chinees of T aan maar wel heel lekker. 

Na een uurtje pauze in het hotel starten we een wandeling door de oude stad. We doen het heel rustig aan, zodat we alles goed kunnen bekijken. We zien mensen aan het werk, een machine die wol kaart, en talloze winkeltjes met souvenirs, etenswaren, kleding en verzin het maar. We komen ook langs een echte Chinese supermarkt. Even een korte blik: het lijkt wel of ze hier 100 Action winkels hebben gecombineerd met diverse Bristol en Scapino zaken op een oppervlakte van niks. Complete chaos, smerige roltrappen, overal karton en een enorme drukte, niet te beschrijven en ook op foto nauwelijks vast te leggen. We voelen geen enkele neiging om iets te kopen. Deze supermarkt staat ook in schril contrast tot de enorme luxe shoppingmals die China overal uit de grond stampt. Ook in Lhasa zijn er diverse die voor een belangrijk deel leegstaan met heel veel personeel en nauwelijks klanten. De vraag is natuurlijk hoe lang China deze gekte kan volhouden. Zeker omdat ze niets repareren is de kans groot dat deze luxe winkelcentra binnen enkele jaren verpauperd zijn.

Het is heerlijk lopen in de oude stad, er mogen in principe geen auto's in. Het blijft wel grappig dat wij net zo veel bekeken worden als dat wij naar de anderen kijken. Westerse toeristen zijn hier echt een uitzondering.

We lopen eerst de Kora, het is aanzienlijk rustiger dan gisteren bij de Jokhang, het was duidelijk een feestdag. We zien overigens dezelfde mensen als gisteren de Kora lopen en/of zich op de grond werpen. Blijkbaar levert dit toch echt flink wat op. 

We vinden een winkel waar spullen worden verkocht die door gehandicapten worden gemaakt. Het zijn vaste (lage) prijzen en ze hebben leuke dingen. We kopen twee bijzondere handpoppen en wat van de geknoopte T hangers. Wij blij met onze inkopen (best lekker dat we niet hoefden te onderhandelen) en hebben ook nog een goede daad gedaan. 

Natuurlijk liggen er ook diverse tempels en kloosters op de route, één daarvan wordt gerestaureerd en net als wij komen gaan de deuren dicht, jammer. Geen kans om even binnen te kijken. Bij een ander worden in een gebouw op de binnenplaats gebedsstroken gedrukt. Er liggen twee grote stenen bij een raam. Door daar op te gaan staan kunnen we net naar binnen kijken. En hoewel we volgens de harde werkers welkom zijn denkt de bewaking daar anders over, we mogen niet naar binnen. Miranda lukt het net een foto te maken, iemand binnen zei dat ze dit moest doen. Overigens hangen hier net als in alle andere tempels (hoe groot, klein, mooi of geruïneerd ook) overal camera's. Het is echt 'Big Brother is watching you' in T. 

En dan ontdekken we het nonnenklooster, een toeristische attractie volgens het bord bij de entree met een toegangsprijs van 40 yuan. Het blijkt behoorlijk vergane glorie. Het theehuis is er niet meer en het winkeltje is dicht. We verbazen ons over de enorme hoeveelheden hout die deels netjes opgestapeld liggen maar ook rijp en groen (deuren, meubilair en andere restanten) metershoog opgestapeld liggen op de binnenplaats. Je moet er niet aan denken dat hier brand uitbreekt. 

Ik heb zo'n dorst, maar in deze straatjes kom je echt niks tegen waarvan we denken 'laten we hier even gaan zitten'. Bovendien is er zo veel te zien en te koop dat we ons er eigenlijk ook geen tijd voor gunnen. Als ik dan word gegrepen door de reistempeltjes is het einde zoek. Ed weet er 1 voor een redelijke prijs te bemachtigen. Gelukkig hebben Miranda en Martijn nog water, zo red ik het wel tot het hotel. 

Eindelijk weer terug, snel de aankopen op de kamer leggen, schoenen wisselen en naar Snowland. Daar schijn je ook heel goed te kunnen eten. We trekken ons niets aan van het advies van onze onbetrouwbare T reisleider. Hij gaf aan dat Snowland niet zou lukken en wist wel een ander adres. Ja ja, eentje waar jij commissie krijgt zeker. 

Er is genoeg plek in Snowland, het eten is prima (Yak van de barbecue, niet verkeerd!) en het is lekker gezellig. Voor de man met de hamer komt terug naar het hotel, echt stalpoten. Morgen misschien toch wat rustiger aan doen?