Woensdag 7 augustus, van Shigatse naar Lhasa (hoogte 3.683 meter)

Het wordt vandaag een hele lange dag, de tocht van Shigatse naar Lhasa gaat inclusief stops ongeveer 12 uur duren. Daarom om 7.00 uur ontbijt. Omdat Wifi er gisteravond ineens uit lag probeer ik voor vertrek nog even wat foto's te uploaden. Dat lukt nog net, om 8.00 uur vertrekken we naar Gyantse. Daar aangekomen bestellen we eerst onze lunch zodat die klaar staat als we terugkomen van ons bezoek aan het klooster. 

Binnen de kloostermuren ligt de 35 meter hoge Kumbumstoepa waar op verschillende niveau's diverse kapellen met boeddhabeelden en muurschilderingen te zien zijn. Het is echt kapelletje in, kapelletje uit. Ze zijn zo donker dat je de boeddhabeelden en hun kleuren pas goed ziet als je ze gefotografeerd hebt. Totaal zijn er 116 kapellen met meer dan 1.000 boeddha's. De trappen van het ene naar het andere niveau vallen niet mee, de hoogte valt ons nog steeds zwaar. De eerste en tweede verdieping bekijken we alle kapelletjes, daarna gaan we in één keer door naar het bovenste niveau. Daar hebben we een schitterend uitzicht over Gyantse en de bergruggen van de Himalaya. Als we de stoepa uitlopen is er net een ceremonie afgelopen in de bibliotheek van het complex, eens stroom monniken verlaat de ruimte, goede kans er een paar te fotograferen!

We bekijken de gebedsruimte, het plein met de enorme met gebedsvlaggetjes omwikkelde mast en dan is het al weer tijd. Langs de souvenirverkopers naar de bus. 
We lunchen in een Nepalees restaurant. Omdat het pas 12.00 uur is houden we het bij tomatensoep. In combinatie met ons voorraadje koeken en de restanten repen vanuit Nederland redden we het daar wel mee tot het diner. Natuurlijk weer een rij bij het toilet, ik vraag me af wat de twee monniken die hier ook zitten te eten van ons denken. Waarschijnlijk niet veel, ze zitten nog net zo rustig te keuvelen als toen we richting klooster gingen. 

Door de hoogte en de zon hebben we veel last van onze lippen, dus even naar het winkeltje naast het restaurant voor een labello en dan kilometers vreten.

Onderweg maken we diverse stops. Het lijkt erop of onze chauffeur en/of onze T gids snel naar Lhasa willen of niet snappen dat deze busreis voor ons ook vakantie is. Als ze bij een schitterend meer doorrijden is het genoeg. De bus stopt en gaat in de achteruit, terug richting de parkeerplaats bij het uitzichtpunt. Het blijkt een schitterende locatie met uitzicht op helderblauw water tussen de bergwanden en de restanten van een fort op een berg in het meer. We snappen echt niet dat er niet werd gestopt en zijn wat geïrriteerd. De chauffeur ook, er komen nog genoeg mooie stops. Maar het is wel duidelijk, als we een kudde echte langharige yaks zien laat de T gids de bus stoppen. Hij lijkt het een beetje begrepen te hebben. 

Het landschap blijft dat van bergen, hoogvlakte en doorsnijdende rivieren. We komen steeds dichter bij de sneeuwgrens, om ons heen uitzicht op de besneeuwde bergen van de Himalaya. En dan de Kharola gletsjer, super gaaf om te zien, we mogen de bus uit!  Wel een bijzonder fenomeen. Als je stopt moet je zo'n 8 euro betalen om te mogen kijken...... Als je doorrijdt kost het niets. Rare jongens die Chinezen. We krijgen een kwartier, dat is natuurlijk veel te weinig om echt te kunnen kijken, zeker omdat je op deze hoogte niet snel kan lopen. We worden ook weer belaagd door T die van alles willen verkopen, in traditionele kledij met ons (voor geld) op de foto willen. Als ik bijna bij het plekje ben waar ik goed zicht heb op de gletsjer en de daaruit komende waterstroom roept Ed, we moeten al weer terug, ik heb behoorlijk de pest in. Maar goed, niet klagen, het uitzicht was ook door het mooie weer (zon, licht bewolkt) gaaf, we hadden het slechter kunnen treffen. 

Eenmaal in de bus op weg begint het om ons heen dicht te trekken en ja hoor de eerste druppels vallen als we bijna bij het Turquoise meer zijn. De kleur van het meer is door de regen meer grauw dan blauw. Maar we krijgen nog wel een kans de schitterende blauw-turquoise tinten te zien. Het meer is namelijk heel groot, de weg er omheen lang en het klaart al op.

Om het meer liggen talloze kleine dorpjes en veldjes met het gele koolzaad en andere landbouwproducten. Als we eindelijk stoppen om het meer te fotograferen schijnt de zon en ligt het meer in volle glorie met zijn schitterende blauw-turquoise kleuren voor ons. Het waterniveau is duidelijk enkele meters gezakt, deels door seizoeninvloeden maar waarschijnlijk ook door het Chinese watermanagement (aanleg stuwmeren). 
Bij onze stopplaats, aan de rand van het meer, talloze stapelsteenbergjes. Gaaf gezicht. Natuurlijk ook weer de bekende souvenirverkopers en 2 schattige langharige minigeitjes waarmee we (voor geld) op de foto kunnen. Aan de rand van het meer zijn T een inscriptie in een grote steen aan het maken. Toch jammer dat we de taal en de letters niet kennen, geen idee wat er wordt uitgehouwen. 

Nog een stopplaats met uitzicht op het meer en dan de laatste pas. We hebben de door ons gekochte vlaggetjes meegenomen om ze als een soort van gebaar, geste naar T, vast te maken. Het zijn nogal grote en het is een behoorlijk aantal meters. Dus zoeken we een hoge plek en iemand die wil klimmen. Jan klimt omhoog en maakt één kant van de vlaggen vast, wij maken de andere kant ergens onderaan vast. Voelt goed, zo'n lint met nieuwe vlaggen erbij. Kleine moeite, symbolisch gebaar. 

Het afdalen wordt spannend, de chauffeur vertrouwt het niet en duikt onder de bus. Mijn voeten worden wel heel warm terwijl de kachel echt uit is. Het blijkt dat de remmen oververhit dreigen te raken. Daar hebben ze in T een oplossing voor, een betonnen bak met water waar de bus kan inrijden, wat heen en weer kan rijden zodat het water de remmen afkoelt. Het voelt allemaal niet echt superveilig, maar goed verstand op nul en vertrouwen op ons goede karma.

Eenmaal in Lhasa verbazen we ons opnieuw over het verkeersbeleid. We gaan een stukje over de snelweg (is speciaal voor het vliegveld aangelegd) en moeten daar een soort van keren om de afslag te kunnen nemen. Het verkeer in China is onbegrijpelijk, ook in de stad. Zebrapaden wil echt niet zeggen dat je veilig bent, rechtsaf mag ook bij rood licht doorrijden en houdt weinig rekening met voetgangers en ander rechtdoorgaand verkeer. Je moet behoorlijk brutaal zijn om vooruit te komen en zeker niet bang om overreden te worden. 

He, he, daar is ons hotel, we zijn echt laat, het is al kwart over acht. En dan is er ook nog gedoe over de kamers. Er schijnen onvoldoende kamers met aparte bedden te zijn. Het blijkt allemaal miscommunicatie. Na een half uur heeft iedereen een kamer en slaapt niemand met een vreemde in één bed. Sterker nog, wij hebben 2 twijfelaars, terwijl we graag 1 bed hadden gehad. De kamer is ok en ruim, de badkamer ook en redelijk schoon en de wc doet het. Minpunt is het verkeer, wij slapen aan de weg en daar rijdt flink wat verkeer over. Nu toeteren de Chinezen niet zoveel als de Indiërs, maar meer dan genoeg om ons straks uit de slaap te houden. Zeker omdat er een raam niet goed in de sponning zit (geluidslek van zo'n 10 centimeter). We zien wel eerst eten. 

Niemand wil nog uitgebreid eten, wij hebben echter wel trek en besluiten alleen op pad te gaan. Het is al wel donker en de route loopt door een straat die we door het gebrek aan licht niet goed kunnen overzien. Het is gelukkig druk, met diverse straatverkopers die vaak een lampje hebben om de koopwaar uit te lichten. Eenmaal bij het restaurant dat Hans ons aanbevolen heeft zijn we net op tijd. Om 22.00 uur sluit de keuken en het is 21.30 uur. Het restaurant heeft een Nederlands stel en een Nederlans/Amerikaans stel en een Tibetaanse partner als eigenaars. Wat we niet weten is dat op het terras waar wij onze bestelling doen één van de eigenaren zit.  Als onze heerlijke Yakburger en gegrilde kippepoot met spinazie gebracht zijn komen we met hem in gesprek. Zoals we al vermoeden is het niet gemakkelijk een restaurant te runnen in T. Elk jaar is het weer spannend of alle benodigde paperassen rondkomen, op dit moment heeft hij ook gebrek aan personeel. Niet alle T hebben de juiste mentaliteit (willen niet schoonmaken, zien het belang niet) en snappen niet dat je eerst wat moet presteren om ook goed te kunnen verdienen. Jammer toch, het is een mooie tent die T ook veel goeds brengt. Maar ja mijn beeld blijft dat de Chinezen helemaal niet zitten te wachten op buitenlandse toeristen. 

Na Fred, de eigenaar, gedag te hebben gezegd gaan we via de achteruitgang dezelfde weg terug naar het hotel. Nog wat donkerder, minder mensen en dus spannender. We zijn blij als we in onze bedjes liggen. Of we zullen slapen is de vraag, het verkeerslawaai is niet om aan te horen...