Woensdag 31 juli, van Kathmandu naar Bhaktapur (hoogte 1.400 meter)

Hoewel we vandaag maar 15 km hoeven te rijden staan we toch weer vroeg op want we willen voordat we naar Bhaktapur vertrekken de tempel van Swayambhunath (ook wel apentempel genoemd) bezoeken.

Eerst ontbijt in hetzelfde tentje van gisteren. Vandaag een heel fout ontbijt, nu kan het nog, straks in Tibet wordt het weer afzien. Croissantje, kaneelbroodje, banana lassi, thee en een heerlijke cappuccino ter afsluiting. 

Terug naar het hotel want daar wacht onze bus. Het is even gedoe de bagage erin te krijgen. Dit hotel heeft geen lift en dragers zijn even niet te vinden. Dat betekent zelf de tassen naar beneden sjouwen (van elk 15 kg en 23 kg). We zitten dit keer op de 4e etage..... Ed, mijn held sleept de boel naar beneden, ik ben bang dat ik anders de trap af tuimel. 

Fooitje voor de medewerkers en dan op naar de tempel. Daar kunnen we net niet helemaal voor de deur uitstappen. Er ligt een bus met 2 wielen in de greppel, eigenlijk best bijzonder, het is de eerste die we zo zien en dat met deze smalle slechte wegen. 
We lopen daarom een stukje langs de muur om bij de entree te komen, weer honderden kleine gebedsmolens om aan te draaien en diverse metershoge. En dan omhoog. Langs het pad liggen diverse stenen met inscripties. Zouden dit restanten van originele stoepa zijn? Want net als vele andere stoepas, tempels en pagodes is ook deze vernietigd en weer opnieuw opgebouwd. 

Daar is de entree, een felgekleurde boog met daar achter de trap die naar de stoepa leidt (77 meter hoger!). Eerst langs drie felgekleurde boeddha's en dan verder de trap op. Er lijkt geen einde aan te komen. Natuurlijk proberen verkopers ons weer van alles aan de man te brengen, van klankschaaltjes tot gebedsvlaggetjes tot kettingen tot wierook tot kleurstof. Je kunt het zo gek niet bedenken. Het is ook oppassen voor de apen. Er zijn er hier aanzienlijk meer dan in Pashupatinath, en ze zijn ook brutaler. 
Langs de rijdieren van de goden en dan zijn we er. Eenmaal boven hebben we een geweldig uitzicht over de stad. Nu zien we pas hoe groot Kathmandu eigenlijk is. Het is echt een wereldstad (1,2 miljoen inwoners) waar wij in deze krappe 2 dagen een klein stukje van hebben mogen zien. 

De stoepa is omringd door diverse tempels en pagodes. Het is samen met de stoepa van Bodnath één van de belangrijkste heiligdommen van het boeddhisme. De stoepa's zijn ook duidelijk verwant, met dat verschil dat de stoepa van Bodnath meerdere terrassen heeft waar je via trappen op kunt en deze niet. Er is verschrikkelijk veel te zien en net als bij Durbar square is het onmogelijk alles op te slaan. We besluiten er dan ook vooral visueel van te genieten en alle jaartallen, goden en hun reïncarnaties te laten voor wat het is. Daar slaan we later de reisgids wel op na. 

Nog even een drankje, een ieniemienie Ganesha (hindoegod met olifantenhoofd) en op de valreep nog een Nepalees spelletje gekocht. Dan is het echt tijd voor de bus, op naar Bhaktapur. 

Bhaktapur is een heel bijzondere stad waar je letterlijk over de tempels en pagodes struikelt. We mogen niet met de bus naar binnen. Gemotoriseerd verkeer wordt zoveel mogelijk vermeden. Onze bagage wordt op een trekker geladen en wij moeten lopen. De stad is in 1934 verwoest door een aardbeving en achtereenvolgens met hulp van de Duitsers voor een belangrijk deel gerestaureerd. Nieuwe gebouwen worden in oude stijl opgetrokken om de sfeer van deze stad te behouden. Het is één groot openluchtmuseum gebouwd met rode baksteen. 

We komen zo langzamerhand in de categorie van pittoreske guesthouses. Primitiever maar wel leuk. Via 2 binnenplaatsen bereiken we onze nieuwe logeerplek. Het is opnieuw spekglad, de moesson laat de alg op de steentjes van de binnenplaatsen welig tieren. Je moet echt ongelooflijk goed opletten anders ga je onderuit. 

Eenmaal binnen blijkt dat wij weer hoog zitten en natuurlijk geen lift. Maar wel dragers gelukkig. De kamer blijkt riant, met een grote badkamer en gedeeld balkon met uitzicht op de binnenplaats en in de verte een tempel met gouden koepel. We zijn echt superblij, zeker als we zien dat het bij anderen behelpen is. Snel geïnstalleerd want we hebben honger. We gaan bij de buren eten en die hebben alles, lekkere sandwiches en ...... een banana lassi. Die laatste zullen we nog gaan missen, zo lekker. 

Christine heeft een wandeling van 2 uur door Bhaktapur op de tablet. Met behulp van het appie van Ed (kompas) gaan we op weg. De wandeling gaat door de smalle straatjes rond het centrum, kruist de rivier de Hanumante en gaat langs de oude pleinen met hun tempels en pagoden. We passeren vijvers met gifgroen gekleurd water. Bij één van de vijvers hangen rood en zwart gekleurde strengen wol te drogen boven het water, een schitterend gezicht.  Hoewel er zowel Hindoes als Boeddhisten in Bhaktapur wonen overheerst het hindoeïsme. 

Even buiten het centrum zien we het gewone leven, mensen aan het werk, kinderen die spelen, overal honden (liggen wat, lopen wat, doen verder niks) en heel veel breiende vrouwen. Als ik een groepje op de foto heb gezet en hun breiwerk heb bekeken glijd ik uit in de goot en maak een smak tegen een vrachtautootje. Het lijkt veel erger dan het is omdat de ijzeren laadklep ergens tegenaan knalt. Iedereen schrikt zich een rotje en ik word door veel handen overeind geholpen. Als blijkt dat ik niets heb (alleen een vieze broek) en er zelf om begin te lachen zie ik overal lachende gezichten, voel me wel een beetje sullig, maar goed hebben zij ook weer wat om te vertellen, domme toeristen.....

Wat opvalt zijn de kinderen die om cola of eten vragen. Ze zien er niet slecht uit maar zijn wel heel vuil en soms behoorlijk brutaal. We proberen ze zoveel mogelijk te  negeren. Ingaan op hun wensen betekent dat je binnen de kortste keren wordt belaagd.

En dan begint het weer te regenen, echt jammer, aan de andere kant is ons hoofd zo vol met indrukken dat het ook wel weer even genoeg is. Kopje koffie dan maar?
Terug naar ons hotel, even uitrusten en eten op het dakterras want het is opgehouden met regenen. Met een klein groepje krijgen we een traditionele Nepalese maaltijd. Deze wordt geserveerd op borden van bananenbladeren en voorzien van een klein aardewerken kopje met een Nepalese borrel. Op het bord worden rijstvlokken geschept en achtereenvolgens verschillende vegetarische hapjes. De rest van de groep eet niet mee omdat ze dachten dat we vooral linzen zouden krijgen omdat dit vaak hoofdonderdeel van de maaltijd is. Klopt dus niet, wel bonen, aubergines, een pittige tomatenchutney, aardappelstukjes en een soort van curry. Het is echt heerlijk met op de achtergrond de geluiden van de laatste rituelen in de tempels en de kleine kaarsjes en andere verlichting. We genieten, het is ook zo heerlijk rustig. 

Na de maaltijd tegen 22.00 uur proberen we nog een kop koffie te scoren maar helaas alles is dicht, de Nepalezen gaan met de kippen op stok. Ook niet erg, de dag was lang genoeg dus lekker op 1 oor.