Woensdag 24 juli, Varanasi

We worden hartelijk ontvangen met een bloemenkrans. De kamers zijn snel verdeeld dus op naar de douche (koud, miezerig straaltje, wc werkt niet dus doorspoelen met emmer water) en het ontbijt. Het ontbijt is prima, veel keus. Toch maar weer even op safe en dus gewoon toast, jam, vruchtensap en thee.

Als iedereen weer een beetje is bij gekomen is het tijd voor de stadstoer in drie groepen onder begeleiding van gidsen. Wij schuiven aan bij Christine, Jolien, Annemiek, Kim en Arie. Met 3 tuktuks en Christine achterop de brommer van de gids (Arie wilde niet) rijden we naar het centrum. Zoals door Hans voorspeld is Varanasi wel een soort van hoogtepunt wat betreft het verkeer. De chaos is niet eerder zo groot geweest net als het aantal runderen dat door de straten (en over de snelwegen) loopt.  

We worden afgezet bij het oude stadscentrum.  We lopen door de smalle straatjes en kijken onze ogen uit. Straatjes van nog geen 2 meter breed waar voetgangers en brommers van beide kanten zich om de runderen wringen. Overal honden die zo diep slapen dat ze dood lijken, apen die boven ons hoofd heen en weer schieten, kinderen in schooluniform, vrouwen in sari, bedelaars, talloze winkeltjes en niet te vergeten de telefoon en elektriciteitskabels die in bundels en knopen de huizen verbinden. De mensen zijn net zo nieuwsgierig als wij en laten zich meestal graag fotograferen. Als ze de kans hebben (en een mobieltje) fotograferen zij ons.

We naderen de crematieplaats, de Manikarnika Ghat en lopen onder leiding van een vrijwilliger tussen enorme bergen hout die voor veel Indiërs niet of nauwelijks te bekostigen zijn. Tussen het hout zien we een soort van fretten, die hebben we hier nog niet eerder gezien. We lopen richting een wat hoger gelegen plek waar vandaan we alles goed kunnen zien. Het is hier strikt verboden foto's te maken. Het ritueel is identiek aan Agra, het is alleen allemaal veel massaler. Een continue stroom van pelgrims, overledenen en bijbehorende familie die de overledene  klaar maken voor de laatste reis. We zien pelgrims zich ritueel reinigen en de crematies en voorbereidingen. We mogen, als we willen, dichterbij. Eenmaal bij het platform waar de crematies plaatsvinden is de hitte onverdraaglijk. We begrijpen niet hoe de Indiërs die de crematies uitvoeren het uithouden. Doordat de wind steeds draait is ook de rook niet te vermijden. Als vlakbij ons aanstalten worden gemaakt voor een volgende crematie wordt het ons te veel. Nadat we ons karma hebben afgekocht met een 'vrijwillige' bijdrage (1 briefje is niet genoeg, ik moet zelf een briefje geven anders werkt het niet) gaan we door.

Verder door de in de smalle straatjes samen gepropte mensenmassa. Als de boel echt dreigt te stagneren door de combinatie van een flinke karbouw en diverse brommers van twee kanten geeft iemand de karbouw een klap. Het beest gaat hollen en Christine dreigt onder de voet gelopen te worden. Ik kan haar nog net aan de kant trekken tussen twee brommers in. Het loopt goed af. Net als wij moeten ook de Indiërs lachen om de idiote situatie.

Even een tussenstop. Op het dakterras van een guesthouse hebben we een schitterend uitzicht over Varanasi, de Ganges, de ghats en tempels. Er waait een heerlijk windje. Na een koude coca-cola kunnen we verder. Annemiek wil graag specerijen zien. Onze gids weet een plek. Wij, naïef als we zijn, laten ons meenemen naar de 'familie' van de gids. En nadat we eerst zijn goed verzorgde koeien hebben bewonderd (die staan binnen) worden we een klein kamertje met oliën en wat specerijen binnen geleid. De verkoper biedt ons massala thee aan, legt een en ander uit over de kruiden en ja hoor we kunnen het kopen. Ik doe nog een poging om voor een luttel bedrag wat mee te krijgen maar de prijs blijkt niet onderhandelbaar. Dan niet. 

We willen nu eerst naar de Viswanath, de Gouden Tempel die gewijd is aan Shiva, de heer van de kosmos. De koperen torens zijn in 1830 bedekt met 820 kilo goud. Niet gek dat de beveiliging superstreng is. In alle straatjes rond de tempel staan militairen. Omdat er niets mee naar binnen mag gaan we in twee groepen. De ene groep past op de spullen in een winkel met zijden sjaals terwijl de andere groep een blik op de tempel werpt. We mogen helaas de tempel niet in maar krijgen wel de gelegenheid een blik te werpen op het gouden dak. Als iedereen het dak gezien heeft en terug is, wordt er nog strak onderhandeld over sjaals waarvan er uiteindelijk vier in de rugzakken verdwijnen. Het is mooi geweest, terug naar de rikshas. Door de verkeerschaos terug naar het hotel, het is hier bijna 24 uur per dag spitsuur.....

Om 18.00 uur vertrekken we voor een ceremonie aan de Ganges. De geplande boottocht bij zonsopgang kan niet doorgaan vanwege het hoge water van de Ganges. Deze excursie komt daarvoor in de plaats. We kiezen een riksha uit van een vrolijke goed uitziende jonge Indiër. Dat blijkt een goede keus, hij heeft geen enkele moeite om ons vooruit te krijgen. Met rikshas weer terug naar het centrum, en dan lopend het laatste stukje naar de Dasaswamedh Ghat. Daar kijken we vanaf aangemeerde bootjes naar de ceremonie op de trappen. Hier wordt de laatste groet gegeven aan degenen die vandaag gecremeerd zijn en worden de 5 elementen geëerd (vuur, water, wind, aarde en geest) door 5 heilige mannen. Het is een behoorlijk spektakel met massa's mensen op de trappen, vuur, wierook en een soort van rituele dans. Er worden brandende kaarsjes geofferd aan de Ganges en aan het eind gaan diverse mannen en vrouwen de Ganges in. Wij zitten op de eerste rij in een bootje pal achter het op enige afstand gespannen touw. We zijn niet de enige die foto's maken en filmen, wij worden gefotografeerd door de Indiërs. Toch een beetje gek. Als de ceremonie afgelopen is terug door de mensenmassa naar de riksha's en het hotel. Gelukkig heeft onze rikshaman een petje, anders zou ik hem echt niet herkend hebben. Hij leidt ons door de mensenmassa, brengt ons vlug naar het hotel en is tevreden met zijn fooi. Wat een verademing deze man, zo kan het dus ook. 

Vanavond eten we op het dakterras van ons hotel, lekker rustig, hoeven we niet meer weg. Het duurt lang voordat het eten komt, maar dan krijgt ook de hele groep in 1 keer eten. Het is goed warm en smaakt heerlijk. Ondanks dat krijg ik nog steeds niet veel weg. Ed wel, die geniet er zichtbaar van en pakt zijn eerste Indiase biertje (die bijna net zoveel kost als een hele maaltijd). Met zijn tweeën zijn we hier voor het avondeten nooit meer dan 1000 roepies (15 euro) kwijt en meestal veel minder. Half elf naar onze kamer met een voucher voor de Wifi voor het broodnodige contact met het thuisfront.