23 op 24 juli, de nachttrein van Agra naar Varanasi

Na een verlate lunch in het hotel, een beetje suffen en aan het reisverslag werken is het dan zover, we gaan met de bus naar het station voor de nachttrein naar Varanasi. Het is maar 40 kilometer maar de praktijk leert dat er veel oponthoud is en we willen deze trein natuurlijk niet missen. 

Eén van de medereizigers oververmoeid en angstig. Natuurlijk is het spannend en moeten we goed uitkijken, want net als in Nederland zijn er mensen die het op onze spullen hebben voorzien. Zijn gedrag levert ook bij ons een gevoel van onveiligheid op en dat maakt de wandeling van de bus naar het perron onnodig spannend. We zeulen onze bagage een trap op en weer af om bij perron 3 te komen. Als een klein jochie Ed zijn tas aanraakt, levert dat zo'n heftige reactie van een medereiziger op dat hij zelf struikelt, gelukkig valt het allemaal mee en is er niks kapot, niks gestolen en is hij zelf nog heel. Het is ook niet echt fijn, het is donker, er is veel lawaai, we zijn op onbekend terrein, we verstaan niemand en zijn een grote bezienswaardigheid. Het stikt ook van de ratten, het is warm en we moeten blijven staan.

We zijn een half uur te vroeg en de trein een uur te laat, dus dat betekent 1,5 uur wachten. Daarin is overigens genoeg te zien, overvolle treinen die met open deuren langzaam gaan rijden, mensen die toch weten binnen te komen omdat iedereen daarbij meehelpt. Ook al is de trein nog zo vol ze laten je er op een of andere manier toch in. Kunnen wij als Nederlanders nog wat van leren. Als er een trein stopt is het ook direct chaos, mensen die even uitstappen voor een krantje, hapje of drankje. Verkopers die brullen wat ze te koop hebben. En dan als de trein gaat rijden iedereen weer erin.

Eindelijk is onze trein er. Wat stress bij het instappen omdat het gangpad wordt versperd door een dame. Daardoor gaat het zo langzaam dat de fluit van de trein gaat als Ed nog buiten staat. De stress stopt niet als blijkt dat de groep behoorlijk verspreid is. Ik schuif met Christine onze 4 persoonsplek in en we maken de flinke Indiër die daar al is duidelijk dat wij toch echt deze plekken hebben en ook niet van plan zijn voor hem te ruilen (hij wil beneden slapen, snappen we wel maar dat betekent dat we beiden apart slapen en dat doen we dus niet). Ed heeft een plek alleen boven de slaapplaats van een treinmedewerker. We horen dat onze angstige medereiziger alleen tussen de Indiërs is gepland, daar wordt hij niet rustiger van..... Wij storen ons nergens aan, verankeren onze bagage aan de trein, leggen de waardevolle spullen onder ons hoofdkussen en verdelen de lakens (1 lakenpakket blijkt gestolen dus hebben we ieder 1 laken in plaats van 2). Ik hoor nog van alles, er gebeurt nog van alles, maar aangezien ik daar toch niets aan kan doen ga ik slapen. Om 01.30 uur maak ik mijn medereizigers (die aan het bekvechten en telefoneren zijn) duidelijk dat ik wil slapen. Het helpt niet echt maar ik val gelukkig weer in slaap om rond 6.00 uur wakker te worden. Al mijn spullen zijn er nog en gelukkig heb ik toch nog zo'n 7 uurtjes (weliswaar onrustig) geslapen. Tsja en nu moet ik toch echt plassen. Een nieuwe uitdaging. Eerst de waardevolle spullen bij Ed gestald en dan op naar een toilet. De Indiase laat ik links liggen, er is gelukkig ook nog een gewone. Niet gaan zitten natuurlijk, maar het is te doen. De Nederlandse treintoiletten zijn echt niet veel schoner. Zo dat lucht op! Terug naar de slaapplek en spullen bij elkaar zoeken. Hans komt waarschuwen dat we er bijna zijn. We horen dat iemand heeft geprobeerd de tas van Kim te stelen. Achteraf zal blijken dat dit de hallucinaties van onze angstige medereiziger waren. Want de hand die hij zag kwam uit de slaapplek van Gert-Jan en die was vanaf de eerst minuut onder zeil. Wel zijn er nog steeds een aantal die flink last van hun buik hebben. We zijn er, uitstappen, verzamelen en in ganzenpas naar de uitgang en de bus die ons naar ons hotel in Varanasi brengt.