Donderdag 25 juli, Sarnath en Varanasi

Beetje uitslapen, half 9 ontbijt. Als we voor 10.00 uur onze was inleveren is hij vanavond nog klaar. Dat doen we, want we gaan hard door onze t-shirts heen. Vandaag geen programma, we krijgen wat suggesties. Een deel van de groep wil het rustig aan doen en een deel (waaronder wij) willen zo veel mogelijk zien. 

Met zijn achten besluiten we naar Sarnath te gaan. De plek waar Boeddha in 532 voor Christus voor het eerst zijn leer van de middenweg, gematigdheid in alles, verkondigde. Het is een half uur met de tuktuk en we moeten opschieten want om 11.30 uur gaat de tempel dicht. In Sarnath aangekomen worden we door onze tuktukchauffeur voorgesteld aan een monnik die ons door het complex wil gidsen. Opnieuw een goede keus, hij blijkt veel te weten, houdt de tijd scherp in de gaten, vertelt ons duidelijk waar we wel kunnen fotograferen en waar niet. Hij leidt ons efficiënt en prettig door het complex. 

We beginnen bij de Waringinboom, een loot van de Bodhiboom waaronder Boeddha tot verlichting kwam. Raar idee dat deze boom afstamt van een boom die meer dan 2500 jaar oud is. De monnik leidt ons achtereenvolgens naar een plek waar we de Dhamakh-stoepa kunnen zien, een stoepa van 500 na Christus van meer dan 42 meter hoog. In de aangrenzende tuinen zien we de resten van de stoepa van Dharmarajika. 

We maken wat tempo om voor sluitingstijd bij de Mulagadhakuti uit 1931 te zijn. Door 20 roepies te doneren mogen we foto's in de tempel maken. Op de muren is het leven van  Boeddha geschilderd door een Japanse kunstenaar. We sluiten onze tour af met een bezoek aan een kleine Thaise tempel met lachende Boeddha.

Terug met de tuktuks. Inmiddels ben ik van de achter- naar de voorbank verhuisd. Het bleek toch wat krap met zijn drieën op de achterbank. Ik moet me wel stevig vasthouden want het bankje is niet echt geschikt voor mij en de chauffeur. We houden ook alles binnenboord, soms gaan we zo rakelings langs andere voertuigen dat je zomaar zou kunnen blijven haken. 

Het dakterras van het guesthouse waar we gisteren waren is zo goed bevallen dat we besluiten even langs het hotel te gaan en ons dan te laten afzetten bij het centrum. Daar moeten we zelf onze weg vinden, tuktuks mogen er niet in en het laatste stuk is alleen te voet bereikbaar. Gelukkig is Hans in het hotel, hij weet hoe het guesthouse heet en laat het in het Hindi opschrijven zodat we ons ter plekke de weg kunnen laten wijzen. We worden afgezet bij het centrum en zijn dik tevreden met onze chauffeurs en zij met ons, er wordt gelukkig niet geklaagd over de tip.

Tsja en dan, het eerste stuk komen we nog wel uit, maar de smalle straatjes. We besluiten het mannetje dat met ons meeloopt toch maar in te huren. Voor 50 roepies brengt hij ons naar het guesthouse. We hadden het zelf echt nooit gevonden. Jammer genoeg speelt hij  het ontevreden spel. Helaas afgesproken prijs is afgesproken prijs.

Nadat we alle trappen op gelopen zijn (valt niet mee met deze hitte en luchtvochtigheid) is daar onze beloning: windje, mooi uitzicht, koude drankjes en lekker eten (soort van tosti's). Eerst lekker eten en drinken en dan reisverslag. We mogen ook gebruik maken van de Wifi, dus even  contact met het thuisfront en Christiaan in Thailand. 

Nu kunnen we de terugtocht te voet wel aan, mooie gelegenheid om wat inkopen te doen. Denk niet dat het meevalt, het is 32 graden en door de luchtvochtigheid voelt het als meer dan 40 graden. Als we buiten zijn zien we vrijwel gelijk katoenen broeken. Het onderhandelingsspel kan beginnen. Daarvoor moeten we wel eerst naar binnen en over een aantal mannen heen stappen die liggen te slapen met alleen een lendendoek. En laat die nu net niet helemaal netjes liggen...... De 2 mannen die we bij ons hebben wachten buiten, wat is hier nu eigenlijk anders dan in Nederland? Maar goed na veel onderhandelen scoren we met elkaar 3 broeken en een aantal zijden sjaals. En dan gaan we los, theekruiden, wierook, koperen kannetje, alles voor een habbekrats. Eigenlijk de moeite van het onderhandelen niet waard. Alleen sieraden wil niet lukken. De weinige winkels die we zien verkopen alleen goud en daar ben ik niet naar op zoek.

Het lukt ons de grote weg terug te vinden, van daaruit is het vrijwel helemaal rechtdoor naar het hotel. Onderweg legt een vriendelijke Indiër ons het laatste stukje uit en dan staan we weer (nat van het zweet) voor de voordeur van ons hotel. Een hele prestatie vinden we zelf!

Super getimed! Eenmaal op het dakterras van het hotel voor een drankje, begint het flink te waaien en stort de hemel open. Tot op heden hebben we weinig last van de moesson, het regent 's nachts of op momenten dat we in de bus zitten. 
Door de regen kunnen we helaas niet op het dakterras eten, dan maar in het restaurant. Inmiddels is onze groep zo aan elkaar gewaagd dat we Miranda de vrije hand geeft een aantal gerechten te bestellen die we onderling delen. Super gezellig en super lekker eten!

En dan nog een cadeautje: schone was voor 220 roepies (ofwel nog geen 3,50 euro) daar gaan we dus niet zelf voor in de wastafel staan klungelen. Fijn, genoeg t-shirts voor de komende dagen. Nu naar bed want morgenvroeg vertrekken we richting Shivpatinagar, een stadje dichtbij de grens met Nepal.