22 juli, met de bus van Delhi naar Agra

Vandaag is het een reisdag, 6.30 uur ontbijt en 7.00 uur vertrek. We gaan flink wat uren in de bus zitten. Na een plasstop bij rijstvelden en een koffiestop bij een motel (met vriendelijk Indiase dames die je wc papier geven en een handdoekje aanreiken en dan achtereenvolgens niet tevreden zijn met de gebruikelijke 5 roepies per persoon) rijden we door naar de verlaten stad Fatehpur Sikri. Het wegdek varieert, soms is het ok, soms wordt je gek van de ribbels in het wegdek die maken dat de bus zo over de weg rammelt dat het lawaai onverdraaglijk is en een enkele keer is het manouvreren tussen de gaten.

De busreis voelt als een film, er is zo ongelooflijk veel te zien. Apen, koeien, karbouwen en andere trekdieren als paarden, ezels en grote ossen. In de straten van dorpen en steden zien we kappers op straat hun klant scheren, de poelier zijn kippen plukken, marktjes, huizen die niet meer zijn dan een plastic zeil over een paar stokken, veel kinderen en volstrekte chaos in het verkeer. We snappen nu ook waarom de bus als openbaar vervoer niet aan te raden is. Mensen zitten niet alleen in maar ook op de bus op elkaar gepakt. Heel veel mensen op een klein oppervlak. De ruimte die mensen om zich heen willen hebben is hier aanzienlijk kleiner, dat moet ook wel in dit dichtbevolkte land. Mannen raken elkaar ook veel meer aan en lopen dikwijls gearmd of hand in hand over straat. 

Kort voor Fatehpur Sikri maken we een lunchstop bij een restaurant waar ze een buffet serveren. Een veelheid aan gerechten noodels en macaroni. Vandaag probeert Ed zijn eerste kippepootje, toch maar niet, van binnen lijkt het niet helemaal gaar. Het dessert laat ik voorbij gaan, een soort vanillevla lekker maar met klontjes, die heb ik nooit kunnen waarderen!

Fatehpur Sikri is een stad die omstreeks 1570 is gebouwd, maar even snel is verlaten omdat de bronnen brak water bleken te bevatten. Het achterliggende verhaal is romantisch. De stad is door keizer Akbar gebouwd als eerbetoon aan de moslimheilige Sheikh Salim Christi toen zijn voorspelling,  dat keizer Akbar een zoon zou krijgen, was uitgekomen. 

Eenmaal in Agra checken we snel in bij het hotel om nog voor zonsondergang de Taj Mahal van buiten te zien. Opnieuw rijden riksha's voor, we voelen ons nu echt niet prettig, onze Indiër kan nauwelijks bij de trappers en heeft zichtbaar moeite met het fietsen. Het restaurant blijkt ook verder dan we dachten, het is nog een flink stuk trappen. We zijn blij als we er zijn. Het blijkt dat we echt op onze spullen moeten passen, bij twee van de groep is geprobeerd de tas te stelen door met een brommer langs te rijden. 

We worden vriendelijk ontvangen door de eigenaar die wel een andere blijkt te zijn dan onze reisbegeleider kent. Blijkbaar is het restaurant overgenomen. Het eten is prima, een aaneenschakeling van gerechten in kleine hoeveelheden, veilig met schoon water klaargemaakt. Na een heerlijk toetje (ik yoghurt met vruchten en honing, Ed ijs) gaan we terug met de riksha's. Het is inmiddels aardedonker en we raken wat achterop omdat onze rijder het niet kan bijhouden. Als we dan ook nog in een donkere straat terecht komen waar wat brommers circuleren die duidelijk verkeerde bedoelingen hebben is het wel wat spannend. Maar ze zien dat wij de boel stevig vast hebben en haken snel af. Gelukkig doemt daar het hotel al op en kunnen we richting onze bedden in een wat ruimere hotelkamer waar het helaas in de badkamer stinkt. We houden gewoon de deur dicht.