Zondag 9 oktober, Monteverde

Helaas weer een slechte nacht. Niet getreurd, het is droog en vandaag gaan we spannende dingen doen. Eerst ontbijt met een beetje van Rustic Lodge (fruit, toast, roerei) en een beetje van mezelf (yoghurt). Om 8.00 uur met de bus naar het Selvatura park. Een park in het nevelwoud waar veel te doen en te zien is. Het is duidelijk dat iedereen er zin in heeft en dat we allemaal een beetje gespannen zijn. 13 van de 17 hebben zowel de zipline als de hangbruggen geboekt en als toetje gaat iedereen de kolibri’s bekijken. Maar eerst plassen want dat kan straks even niet.

Als iedereen de benodigde kaartjes heeft en zijn spullen in een locker heeft opgeborgen is het tijd voor de zipliners. Vriendelijke, efficiënte jonge mannen helpen ons met de helmen, de handschoenen en het harnas. Dan een groepsfoto, de sfeer zit er goed in, de gezichten hier en daar wat gespannen. Met een busje worden we naar het begin van de route gebracht. We lopen omhoog naar het eerste oefenplatform voor een instructie. Zonder na te denken loop ik mee in het tempo van de groep. Dat is dom voor een langzame steiger zoals ik. De combinatie met mijn slechte nacht, de hoogte (zo’n 1700 meter) en de spanning maken dat ik snel buiten adem raak. Een vervelend moment dat ik oplos door in mijn eigen tempo achter de groep aan te sjokken. Geen probleem, het is niet anders.

De instructie is compact en duidelijk. Zittend in je harnas houd je met je linkerhand de lijn van het katrol voor je vast en met je rechterhand achter je de zipline (als je rechts bent). Je benen bij elkaar, voeten om elkaar heen en knieën gebogen. De mannen zorgen dat je steeds gezekerd bent. Remmen doe je door met je rechterhand de zipline op en neer te bewegen. En als je dat vergeet remmen zij je af met een soort van mobiel remblok om de zipline dat je tegemoet komt vanaf het volgende platform. Een kind kan de was doen…….

We zijn er klaar voor. Dus op weg naar het eerste echte platform voor de vuurdoop met een lengte van 76 meter. Wat krampachtig zijn we in eerste instantie vooral bezig het goed te doen en ons nauwelijks bewust van het nevelwoud waar we door zoeven. Vanaf het derde platform komt daar verandering in, de hoogte wordt meer en de overspanning langer. Het is genieten. We zoeven zo van het ene naar het andere platform, meestal alleen en ook een keer met zijn tweeën. Ed hangt achter me en klemt zijn benen om me heen en dan gaan met die banaan. Meer snelheid en meer pret, pas op het laatst afremmen en met een soepele afsprong (niet altijd) landen op het volgende platform. We genieten ook echt van het uitzicht, dat soms weids is maar soms ook beperkt doordat we echt tussen de bomen door snellen. Het weer is fantastisch, lekker zonnetje, niet te warm. Langzaam maar zeker groeien we toe naar het beslissende moment….. Gaan we de Tarzan swing doen of niet? Uiteindelijk gaan we alle 13, zelfs Greetje (66 jaar!) weet zichzelf te overwinnen. Bij de Tarzan swing sta je op een hoog platform. Je wordt gezekerd aan 2 dikke touwen en van het platform geduwd. Het eerste moment is echt heftig, een soort van vrije val waarbij je maar moet vertrouwen op de touwen. En dan hang je aan de touwen en zwaai je net als Tarzan tussen de bomen. Eenmaal gezekerd moest ik mezelf echt even toespreken om het te durven. Het startmoment, de stap in het niets, was verschrikkelijk. Maar daarna…….. echt super. Niks engs, niks moeilijks, gewoon lekker zwaaien als een kind in de touwen bij het apenkooien op de basisschool. De landing was hilarisch. Op advies van Alwin had ik geen sokken aan gedaan, maar was ik met blote voeten in mijn doorweekte wandelschoenen gestapt. Bij het afstoppen trokken de mannen daardoor een schoen van mijn voet. Het is nog net te zien op het filmpje dat Ed van mijn actie maakte.

En dan is het bijna voorbij. Nog 1 zipline te gaan. De langste van circa 1000 meter doen we weer met zijn tweeën. Het schijnt dat we zo’n 70 km per uur gaan. Of dat echt zo is weet ik niet. Feit is dat we behoorlijk uit ons hemd waaien op dit laatste traject. Stijf van de adrenaline en met een voldaan gevoel lopen we terug naar de receptie. Daar worden we weer ontdaan van ons harnas en worden we geconfronteerd met beelden van onze acties. Voor 20 USD zijn we in het bezit van zo’n 600 foto’s van de groep. Dat wordt napret in Nederland!

Na een hoognodige sanitaire stop is het tijd voor koffie en koek. We genieten buiten lekker na en bereiden ons voor op de volgende stap, de hangbruggen. In het nevelwoud is een traject van 8 hangbruggen van verschillende lengtes en hoogtes tussen de toppen van de bomen aangelegd. Tussen de bruggen een goed begaanbaar pad met zicht op de flora en soms fauna van het nevelwoud. We vergapen ons aan de diversiteit, de enorme varens, de epifyten, de bomen, mossen. Heel veel groen met subtiele accenten in allerlei kleuren bessen en bloemen. Beesten laten zich vooralsnog niet zien. Daar komt bij dat wij ook niet echt geoefend zijn en moeite hebben ze te vinden. Maar gaandeweg zien we meer, ontdekken we vlinders op de bloemen, vogels tussen de bomen en als klapstuk een mannelijke brulaap. Zittend op de reling van een brug verdwijnt hij tussen de takken van de bomen over een nabije zipline verder het nevelwoud in. Wat een cadeautjes, deze dag kan niet meer stuk.

Aan het einde van de route voelen we wat eerste spatjes. Dat betekent dat we niet gaan lunchen maar eerst de kolibri’s gaan bekijken. Die bevinden zich op een plek waar diverse voederplekken zijn neergezet. Vanaf de stenen bankjes of dichterbij kun je ze heel goed zien en horen. Het zoemende geluid van de vleugeltjes en wat vage conversaties. Ze zijn razendsnel en vechten soms om een plekje. In die strijd vliegen ze soms bijna tegen elkaar (en tegen mij) aan. Ik ben op nog geen halve meter afstand, onverstoorbaar gaan ze door met nectar eten. Het is duidelijk dat ze gewend zijn dat er mensen zo dichtbij zijn. Foto’s maken is lastig, het lukt me met moeite er een aantal vast te leggen.

Genoeg, tijd voor de transferbus terug naar Santa Elena. Spullen uit de locker en instappen maar. Daar genieten we met de groep van een late lunch. Wij kiezen voor een salade (Ed kip en een biertje, ik een salade van het huis met vruchtensap). Als we die op hebben is het gestopt met zachtjes regenen. Dus poncho’s aan voor de wandeling naar Rustic lodge. Als het steeds harder gaat regenen en we twijfelen of we op de goede weg zijn stoppen we onder een afdak. We zijn op de goede weg, een klein stukje terug en dan omhoog ligt Rustic lodge. Aangezien het er niet naar uitziet dat het minder hard gaat regenen wagen we het erop. De poncho’s houden de bovenkant goed droog, maar de broekspijpen en schoenen zijn opnieuw doorweekt. We hebben vanochtend echt ontzettend geluk gehad met het weer.

Het is duidelijk dat de nachtwandeling niet doorgaat. We zijn ook best moe en gaan lekker even onder zeil. Met moeite worden we wakker en slepen we ons uit bed. Snel opgefrist, de natte broek en schoenen weer aan zodat ze in het restaurant kunnen drogen (dat lukt in het resort niet, daar wordt alles klam). Gelukkig kunnen we met de bus. In dit noodweer kiezen we voor makkelijk en gaan we naar hetzelfde restaurant als gisteravond. Net zo gezellig, goed eten voor een schappelijke prijs. Ed een burger met frites en ik een visje. Koffie toe en een zoetig kokosballetje geprobeerd. Soort van bountyvulling, best lekker. Na de sterke verhalen, de filmpjes en foto’s van de zipline is het tijd voor de bus terug. Morgen weer vroeg op, pakken en om 8.00 uur vertrek.