Dinsdag 18 oktober 2016, Tortuguero

Ruim voor de wekker wordt ik wakker van het geluid van de zee en de wind van de ventilator. Snel even aankleden (Ed slaapt nog) en op naar het strand. De zon is al op, maar omdat het bewolkt is zie ik hem niet. Alleen een gouden streep aan de einder boven het water. Op het strand in de verte wat vage mist. De dag is begonnen. Op zoek naar kikkertjes terug naar de tuin. Daar speur ik de struiken af. Tot ik me een ongeluk schrik van het gebrul van een aap. Het is zo hard dat ik het gevoel heb dat hij naast me staat. Dat is natuurlijk niet zo, maar hij zit wel in de top van de boom boven me. Als ik beter kijk zie ik een hele groep apen in de boomtoppen waaronder een aantal moeders met wat grotere jongen. Het lijkt alsof de jongen les krijgen in het klimmen. De moederapen gaan voorop, ze geven de route aan. De jongen volgen. Ik ruk me los van dit schouwspel en doe nog een laatste poging om de kikkertjes (met name de rode) te vinden. Het wil niet lukken, hopelijk zie ik ze nog. Ik blijf het tot we hier weggaan gewoon proberen.

7.00 uur, tijd voor het ontbijt. Ed is er inmiddels ook. En net als lunch en diner is ook het ontbijt prima. Mooi op tijd vertrekken we om 8.00 uur met de boot. Het is heerlijk weer. Beetje bewolkt, af en toe zon. Met zon is het gelijk een flink stuk warmer. Zolang het niet regent ben ik blij met de wolken… Het water functioneert als een spiegel. Wat boven het water groeit zie je haarscherp in het water terug. Het levert schitterende beelden op. Wat betreft het groen vind ik dit de mooiste boottocht tot op heden. Dat komt ook door het licht, de afwisseling van zon en schaduw op het water en tussen de bomen. De boottocht vanuit Puntarenas was wat betreft de dieren een topper. Maar ook hier in Tortuguera zien we diverse vogels, leguanen, een schildpad en niet te vergeten een groep spinapen die net als vanochtend les in klimmen geven aan de jongste apen. We genieten van de redelijk lange tocht door een landschap waar je elk moment elfjes en andere sprookjesfiguren verwacht.

Terug gaat het sneller en geeft de kapitein zo af en toe behoorlijk gas. Eenmaal bij de lodge wachten de koffie en de mariakaakjes! Het is nu nog lekker weer, of dat zo blijft is de vraag, donkere wolken komen dichterbij. We nemen het ervan en springen lekker het zwembad in. Als we daar een bal ontdekken is het gauw gebeurd. We doen gewoon of we nog lekker jong zijn. Dikke pret bij het lummelen van de mannen tegen de vrouwen. Hoe ouder hoe gekker, sommigen van ons zijn echt bloedfanatiek. Als er in de strijd een beetje bloed vloeit stoppen we. Het valt gelukkig alles mee. Het kan worden opgelost met een zwaluwstaartje en even rustig aan.

Het wordt eentonig, tijd voor de lunch, de bel gaat! De lunch is weer heerlijk. Hopelijk valt de schade thuis mee. Ik probeer me echt in te houden maar hoe dan ook eten we meer dan thuis. Het diner in San Jose hebben we er vast nog niet afgelopen.

Het drupt, het regent, het onweert, een stortbui die niet meer lijkt op te houden. Er staat om 15.00 uur een wandeling door de tuin gepland met de tuinman. De vraag is of die doorgaat. We kunnen nog net even plat. Door het geluid van de regen en de zee horen we de wekker niet en schiet ik om 15.05 uur wakker. Als het kort daarna minder lijkt te gaan regenen baal ik. Hebben we de wandeling nu gemist? Ed ontdekt Alwin en de tuinman bij het laarzenhuisje. Gelukkig, we kunnen nog, de animo is echter niet groot omdat het allemaal behoorlijk zompig is na de hoosbui. Maar misschien zien we met deze kleine groep (5 + Alwin + de tuinman) wel veel meer. Al vrij snel zijn we blij dat we gegaan zijn. Onder een bananenblad hangen zo’n 6 witte pluizige vleermuisjes. Alleen die al zijn deze ‘barre’ tocht meer dan waard. Verder door de blubber blijven onze laarzen soms bijna achter in de modder. En omdat mijn laarzen wat korter zijn vrees ik dat de zooi op enig moment mijn laarzen in gulpt. De diepte van de plassen is namelijk niet overal in te schatten. Dus langs het randje of in de voetstappen van mijn voorganger.

We worden bediend en zien eindelijk ook de rode kikkertjes. Maar ook zwarte vleermuizen, termieten, jonge schuitbekreigers, hagedissen, insecten… met name muggen….. Gelukkig heb ik een lange broek en t-shirt met lange mouwen aan. Sowieso word ik minder gestoken. Ed daarentegen lijkt wel allergisch voor de muggen. Hij wordt best veel gestoken en zijn huid reageert daar heftig op.

Inmiddels is het weer meer gaan regenen. Het maakt ons niet uit, de poncho’s houden het wel tegen (Ed is de zijne onderweg kwijt geraakt en hannest nu wat met een paraplu) en we hebben veel gezien. Bij terugkomst even de laarzen afspuiten en dan is het al weer tijd voor het diner (opnieuw prima met de bekende rauwkost, pasta en vlees en diverse bijgerechten).

Om 20.00 uur worden we verwacht bij de boten voor de schildpaddenexcursie. In het donker varen we eerst langzaam over het water. Eenmaal op de hoofdrivier gaat het gas erop. De donkerte, de oevers met al het groen, de geluiden, het voelt als droomvlucht van de Efteling. Het sprookjesachtige van overdag blijft maar in het donker van nu krijgt dat een griezelig tintje. Stel je voor dat we hier worden gedropt…..

Na een tussenstop waarbij een jonge vrouw met baby uitstapt, meren we aan in Tortuguero. We lopen een klein stukje naar de verzamelplek waar de benodigde papieren worden uitgewisseld. Je komt echt niet zo maar dit nationale park binnen. Hier is het wachten tot de schildpadspotters aangeven dat er wat te zien is en dat we mogen komen. Alles onder strenge regels: niet fotograferen (geen camera’s, geen mobiele telefoons en andere techniek op het strand), niet roken, geen geluid en op het midden van het pad blijven. De aangrenzende planten kunnen vervelende eigenschappen hebben. Het wachten is begonnen. Met gekruiste vingers hopen we dat we wat gaan zien. Het is het einde van het seizoen, de kans op schildpadden wordt kleiner. De regen van de afgelopen uren en de bewolking maken die kans gelukkig wat groter. En dan is het zover, we mogen! We lopen in ganzenpas richting de door de spotter aangegeven locatie op het strand, in de buurt van de plek waar de schildpad is gespot.

Daar moeten we opnieuw wachten op het juiste moment. De schildpad is bezig met het schoonmaken van de plek waar ze haar eieren wil leggen. Dan mag ze niet gestoord worden. De vraag is of de plek goed genoeg is. Het gebeurt regelmatig dat de schildpad weer terug gaat naar zee. Soms komt ze weer terug maar soms ook niet. Ook ‘onze’ schildpad besluit terug te gaan naar zee. Dat is het moment dat we haar mogen zien. In sikkelvorm lopen we samen met 2 andere groepen (totaal inclusief gidsen zo’n 30 mensen!) achter het enorme beest aan.  De schildpad moet zicht houden op de zee, anders raakt ze in de war. Het voelt dubbel. Het is fantastisch om te zien maar wel bizar dat we daar met zoveel mensen zijn. Ik kan me niet voorstellen dat het prettig is voor de schildpad. Ze moet dit toch voelen? Met haar voorste flippers duwt ze zich naar voren. Een spoor achterlatend dat iets weg heeft van tractorbanden. Om de paar slagen stopt ze even. Zelfs als ze vlakbij haar doel is, blijven het tempo en de pauzes gelijk. Iets waar ik wat van kan leren…. En dan komt het moment dat ze het water bereikt. Het beeld raakt me…. Het enorme beest dat zowel kracht als kwetsbaarheid uitstraalt doet een paar laatste slagen. Het water overspoelt haar, nog een keer en nog een keer en dan verdwijnt ze in de golven. Zo mooi in het duister van de nacht met de maan vaag achter de wolken, het geruis van de zee en mensen die zowaar stil kunnen blijven.

We lopen terug naar de door de schildpad gegraven kuil en zien ook het door de schildpad gegraven diepe gat onder in de kuil. Dat is de ‘kraamkamer’, de plek voor de eieren. Waarom ze terugging naar zee wordt niet duidelijk. Misschien om op krachten te komen. Tegelijkertijd betekent dit dat ze straks opnieuw energie nodig heeft om het strand op en af te komen. De eieren moet ze hoe dan ook kwijt.

We denken dat dit het was. We hebben al geluk dat we een schildpad hebben kunnen zien. Maar de gidsen geven het niet op. Misschien komt er 1 terug uit het water. De tijd vergaat, hoe lang het duurt weet ik niet. De maan komt tevoorschijn en in dat licht zien we in de verte een schildpad het strand op gaan en weer terug de zee in. En dan opnieuw spanning. Er komt een nest schildpadjes uit. Zo snel we kunnen lopen we er naar toe. Geweldig, tientallen kleine schildpadjes net uit het ei schuiven met hun flippers zo snel ze kunnen richting de zee. Ze gaan behoorlijk snel, dat moet ook, de afstand is behoorlijk. Uiteindelijk overleven er van elke 1.000 eieren maar 1-2 volwassen schildpadden. Overal liggen jagers op de loer. Als ze de zee al halen is dat zeker geen veilige plek. Je zou ze willen helpen, maar dat mag natuurlijk niet. Ze moeten het echt zelf doen.

Dan het dilemma, er is nog een schildpad. En deze is eieren aan het leggen. Wat willen we, de kleine schildpadjes naar de zee zien gaan of de eieren? We kiezen voor het laatste. In kleine groepjes mogen we om de beurt kijken. De schildpad is in een soort trance. Ze beweegt niet, alleen haar achterlijf zie je samenpersen om de eieren naar buiten te werken. 1 voor 1 komen de witte zachte eieren als tennisballen zo groot naar buiten en vallen ze in het gat, de ‘kraamkamer’. Zo bijzonder dat we dit van zo dichtbij kunnen zien. Tegelijk ook hier weer het dilemma. Is dit wel ok? Het enige dat voor ons pleit is dat de schildpad onverstoorbaar doorgaat tot het laatste ei en dan start met het bedekken van de eieren. Ze laat zich ondanks alles niet afleiden. Met haar achterste flippers werkt ze zand over de eieren. Als dat gereed is zal ze de locatie zo bewerken dat niet duidelijk is dat hier een nest eieren onder de grond ligt. Ondanks al haar werk zijn er altijd vogels en soms helaas ook honden die de eieren weten te vinden.

Het hele proces van het strand opkomen, het zoeken van een goede plek voor een nest, de plek van het nest schoonmaken, het graven van de kuil en de diepe kraamkamer, het eieren leggen, het toedekken, het onzichtbaar maken van het nest en tot slot de weg terug naar zee, herhaalt ze zo’n 5 keer per seizoen. Wat een werk...

Diep onder de indruk van al dat onverwachte, maar wel gehoopte, moois lopen we terug naar de boot. In rap tempo over de rivier naar de lodge waar Alwin ons weer opwacht. Hij heeft er voor gezorgd dat de bar open blijft. Snel de kaplaarzen uit (die waren verplicht) en dan een lekker drankje. Deze mooie avond verdient een goede afsluiting, ofwel een lekkere cocktail. Lurkend aan een pina colada (ik) en een cuba libre (Ed) maken we nog een uurtje vol met sterke verhalen, foute grappen en gewoon genieten van wat we deze reis allemaal gezien hebben. Het zal niemand verbazen dat deze snurker Ed achtereenvolgens uit zijn slaap heeft gehouden. De combinatie van een cocktail, gezelligheid, diepe indrukken en actie deed het aantal decibellen toenemen. Sorry…..