WOENSDAG 31 JANUARI 2018, ONDERWEG NAAR ANTARCTICA

De eerste nacht aan boord zit erop. Het ging zoals voorspeld, dit kleine schip rolt op en neer over de golven. Tot 24.00 uur was het lichte deining en konden we ons nog normaal voortbewegen. In de nacht lagen we te schuiven in onze bedden en was het rekje aan het bed een paar keer hard nodig om er niet uit te rollen. Met de bagage zat het goed, die hadden we in de kasten gestopt. De kasten zijn vergrendeld om te voorkomen dat ze open schieten en alles eruit rolt. Wat dat betreft geen chaos in de ochtend.

Het naar de wc gaan (ik moest er 2 keer uit vannacht) is een uitdaging. Loslopen is geen optie dan schiet je van de ene naar de andere kant van de kamer. Je vasthouden is broodnodig maar niet aan de deur of de deurposten voor het geval de deur ineens dicht slaat. Terug het bed in via het voeteneind vanwege het hekje. Het is onhandig en hilarisch maar verder prima. Ik ben net als Ed geen moment bang geweest en ook niet ziek. Alleen een beetje oor- en hoofdpijn als bijwerking van de plakker. Slapen dat lukte (nog) niet. Op mijn rug liggen was niet echt een optie, schuin op mijn zij was het goed te doen maar het geschommel voorkwam een goede nachtrust.

Douchen hebben we maar niet gedaan. Los van het feit dat het douchegordijn heen en weer schommelt in het ritme van de golven zien we het niet zitten ons in te zepen. Het risico dat je onderuit gaat vinden we nu even te groot. Als we eenmaal dor de Drake Passage zijn wordt het rustiger is ons beloofd.

Om 8.00 uur ontbijt. Het eten is prima. Er is van alles, een Engels ontbijt met roerei, worst, spek, pap maar ook toast, bekertjes yoghurt (helaas met suiker) en vers fruit. Het was ook tijd dat we wat kregen, we hebben echt trek en dan heeft het geschommel meer invloed op je maag. Het eten halen is echt een uitdaging die niet iedereen gelijk onder de knie heeft. Dat blijkt als een Duitse passagier haar glas sap over Ed heen gooit. Hij krijgt de volle laag, zijn spijkerbroek, shirt, alles zit onder het plakkerige sap….. Zo goed en zo kwaad poetsen we de boel schoon en proberen zijn kleren met een föhn te drogen. Geen succes, dus wat anders aan en de natte boel ophangen om verder te drogen.

We komen de ochtend door met haken (ik), lezen (Ed), even naar buiten voor een frisse neus, koffie drinken en met veel moeite naar de lezing over vogels luisteren. Het is interessant en het wordt goed verteld, maar het is gewoon te warm en het gebrek aan slaap maakt dat veel van de passagiers in slaap vallen.

Tijd voor de lunch, die wordt aan tafel geserveerd, een driegangenmenu met niet al te grote porties. Het smaakt prima!

Ook de middag kabbelt voorbij. Ed is uitgenodigd om te gaan hartenjagen ik ga verder met het haken van mijn koe. Als mijn ogen opnieuw dicht vallen is het tijd voor een powernap. Dat lukt zo waar, we wennen blijkbaar aan de deining. De lezing van 18.00 uur over Antarctica laten we schieten, wij gaan even heerlijk in de zon uit de wind op het dek zitten. Het is echt schitterend weer, de wind valt mee en er is volop zon. Voor we het weten is het al weer tijd voor het diner.

We wisselen steeds van tafel en leren daardoor steeds meer mensen kennen. Voor zover we het nu kunnen overzien zijn wij en onze andere Djoser-reisgenoot de enige Nederlanders. Er zijn nog een paar Duitsers, iemand uit Venezuela en 2 mensen uit Mexico. Het merendeel van de passagiers lijkt uit China en de VS te komen. De leeftijd varieert van zeker boven de 70 tot begin 20. Ik schat in dat het voor tenminste 2 mensen een heel bewust gekozen laatste grote reis met familie of vrienden is. Voor anderen die nog studeren begint het hier pas.

Het eten is opnieuw prima, ik zou de voorraad wel eens willen zien, 10 dagen lang 90 passagiers en zo’n 30-40 personeelsleden goed te eten geven…. Ga er maar aan staan.

Koffie is in de lounge, daar wordt opnieuw een aflevering van Frozen Planet afgespeeld. Ik kan me nog steeds nauwelijks voorstellen dat we daar echt naar op weg zijn. De zee was vandaag door het redelijk rustige weer goed te doen, maar naar de avond toe komt er weer meer zeegang. Hopelijk kunnen we daar vannacht wel doorheen slapen. En dan een cadeautje… De maan staat heel dichtbij, de hemel is vrijwel wolkenloos….. Dat levert hele mooie plaatjes op. Aan de ene kant van het schip de ondergaande zon met gouden randjes om de daar aanwezige wolken. Aan de andere kant van het schip de opkomende rode grote maan. En daartussen het avondrood. Geen tijd om mijn jas te pakken, in mijn trui naar buiten om dit vast te leggen. Dat valt door de deining van het schip niet mee, dus behoorlijk verkleumd terug het schip in.

Ed herinnert zich gelukkig dat ik het koud had vannacht en dat we een extra deken zouden vragen. Dat is redelijk snel geregeld. Het kostte even tijd om iemand van de bemanning te vinden maar daarna werd rap een deken bij onze hut afgeleverd.

Terwijl ik dit schrijf zwalkt Ed door de hut. Die heeft de moed gevonden om te gaan douchen in dit wiebelkasteel. Prima douche beweert hij, nou ik zie het morgen wel. En als het zo blijft wacht ik gewoon nog een dag. Mij te veel gedoe balancerend je lijf insmeren, afspoelen en droogmaken.

Extra dekentje erop en slapen maar. Morgen krijgen we laarzen en een verplichte cursus over hoe je te gedragen in Antarctica. Einde van de dag arriveren we als het goed is bij de Zuidelijke Shetland eilanden.