WOENSDAG 24 JANUARI 2018, TORRES DEL PAINE

Heerlijk geslapen in dat warme bed. Niks gehoord van de wind, de paarden en de koeien die rond het huisje grazen. En dan een naar bericht….. het toilet is verstopt. Het is niet altijd even duidelijk of je nu wel of geen toilet papier in het toilet mag gooien. Meestal staat er een kleine pedaalemmer naast het toilet waar het papier in moet. De riolering kan het toiletpapier namelijk meestal niet aan. In dit huisje is niet duidelijk of het kon en blijkbaar heeft iemand het toch gedaan. Het toilet spoelt echt niet door en er komt van alles boven drijven. Het water is zelfs over de rand gespoeld waardoor de hele badkamer nat is. Gatverdamme…

Op zich geen drama ware het niet dat ik een vrij regelmatige stoelgang heb…… Wat nu, er zijn verschillende scenario’s:

1.     ophouden met het risico van kramp of een vuile broek

2.     een plekje buiten zoeken maar het is hier heel erg open…..

3.     naar de buren gaan, dat haal ik waarschijnlijk niet want ik moet me ook nog eerst aankleden en de huisjes staan wat van elkaar…

4.     een plastic zakje…..

Ik ben gelijk strontchagrijnig (leuke woordspeling) en kies voor optie 4. Goed dichtbinden en in het pedaalemmertje dan maar….. Het moet niet gekker worden, een gat in de grond in Tibet werkte beter. De douche werkt gelukkig wel, lekker warm water waardoor ik weer een beetje bij kom. Onze Russin is al naar de receptie gelopen om het te melden, het wordt zo snel mogelijk gerepareerd.

Om 8.15 uur verzamelen we bij de bus en melden het voorval inclusief pedaalemmertje aan de reisleider. Voor de zekerheid loopt ook zij nog even naar de receptie om aan te geven dat het moet worden opgelost. Ik kan de humor er inmiddels ook wel van in zien. Het levert in ieder geval weer een mooi verhaal op.

De weersvoorspellingen zijn goed. Er wordt geen regen verwacht, het kan door de harde wind wel koud zijn. Voor de zekerheid hebben we daarom onze dikke wind- en waterdichte broeken aangedaan, een merino wollen shirt met lange mouwen, een trui en mijn wind- en waterdichte jas. In de rugzak nog een donzen jasje, een muts en dunne handschoenen.

Sommige van ons hebben al ontbeten en gaan als we op de plek van bestemming komen gelijk lopen. Er is namelijk een mooie wandeling die niet alleen pittig is maar ook minimaal 4 uur kost. Wij gaan eerst lekker ontbijten. Het is duur zoals voorspeld, maar wel heerlijk. Licht geroosterd bruin brood, roerei, koffie en heel lekker bosbessensap. Ook het roerei is heerlijk, dat hebben we al een poosje niet gehad. Onze reisgenoot met het halfvolle glas vindt de bediening niet efficiënt, is bang dat ze te weinig brood krijgt en ziet nog wat andere onvolkomenheden. Op het moment dat ik bijna ontplof haalt Ed zijn schouders op…. O ja van me af laten glijden…..

We kopen nog een pak koekjes en gaan dan op weg samen met één van onze Belgische reisgenoten. Voor de veiligheid moeten we ons eerst melden bij de parkwachter. We vullen onze namen in, de route die we gaan lopen (richting het Ferrier uitzichtpunt) en het tijdstip van vertrek. Als we terugkomen moeten we ons weer afmelden. Zo houden ze in de gaten of de mensen veilig terugkomen. Een stukje omhoog en dan een splitsing. We twijfelen welke weg. Uiteindelijk kiezen we voor de route met gemarkeerde paaltjes. Die leidt ons verder door een stuk wat eerst wat drassig is met een paar passages met planken over kleine stroompjes en dan komt het echte werk. We gaan straf omhoog. Soms over de rotsen, soms over zand en gravel en soms over traptreden. Die zijn echter zo hoog dat deze smurfin er af en toe behoorlijk moeite mee heeft. Zelfs Ed vindt de treden hoog, dat betekent dat ik bijna spagaat moet om het te halen. Het is dan ook flink buffelen. De omgeving is super, de flora is hier net weer anders met allerlei soorten bessen, kleine en nog kleinere witte, gele, paarse en rode bloemen in allerlei vormen.

Voor het eerst zien we ook flink wat bomen. De Nationale Parken van Argentinië kampen net als in andere landen met bosbranden veroorzaakt door stommiteiten van mensen. Honderden hectares bomen zijn verloren gegaan en die groeien niet snel weer terug op deze bodem. Inmiddels is het daarom verboden te roken en wat voor vuur dan ook te maken. Doe je het wel dan loop je het risico van een flinke boete tot maximaal 3 jaar gevangenis.

Het uitzicht is opnieuw fantastisch. Tussen de bergen een systeem van meanderende en soms wat verwilderde rivieren en grote meren. Als we hoger komen zien we kleine ijsbergen op het meer, brokken ijs die van de Grey gletsjer afgebroken zijn. Op het moment dat ik het stijgen wel genoeg vind zijn we bij het eerste echte uitkijkpunt. Daar hebben we zicht op de enorme Grey gletsjer, het aangrenzende Grey meer en het dal van de Grey rivier. Het weer is helder, de wolken zijn redelijk hoog waardoor ook de meeste besneeuwde toppen goed te zien zijn net als de daartussen liggende Olguin gletsjer. Het uitzicht en de stevige wind laten de laatste muizenissen uit je hoofd verdwijnen. Zittend op een boomstam met een koekje en wat water doen we ons best het landschap op ons te laten inwerken. Dit is Patagonië. In al zijn grootsheid strekt het zich voor ons uit, het dringt bijna niet door, te veel, te ruig, te mooi, te onvoorspelbaar…..

Verder lopen willen we niet meer, het risico dat we moeten haasten om op tijd terug te gaan is te groot. De klim was ook pittig met een paar moeilijke stukken, die moeten we ook weer terug. De ervaring leert dat ik tijdens een afdaling soms een soort van rubberen Robbie word omdat mijn hoofd wel wil maar mijn beenspieren niet meer. Niet handig als je dan nog een flink stuk moet. Bovendien kan het uitzicht nauwelijks mooier worden dan hier, alleen hoger. Dus terug. Rustig aan over dezelfde rotsen, glibberigheid, gravel en grote traptreden. Tijdens de wandeling zijn we diverse andere reisgenoten tegen gekomen. Sommige gingen verder naar de top, anderen waren al weer aan het afdalen of hadden net pauze bij hun eindpunt. Wij zijn blij als we weer beneden zijn, een mooie tocht die het uitzicht meer dan waard was.

Op naar de koffie denken we, het blijkt anders, we hebben het pad gekozen dat over eens strandje naar een soort schiereiland loopt. Eerst willen we terug, maar dan trekt het toch. De wind is nog meer toegenomen en dat maakt dit stuk spectaculair. Golven slaan stuk op het strandje dat het eilandje met het vasteland verbindt. Het schuim wordt opgepakt door de wind en landt als nevel op het strand (en op ons). De wind trekt af en toe zo hard aan dat we echt stevig moeten gaan staan, zo stevig dat ik soms twijfel of ik niet beter kan gaan zitten. Ik wil niet in het meer geblazen worden. En dan het uitzicht op het meer, de golven, de ijsbergen en de besneeuwde bergketen. Het wordt misschien eentonig maar het is echt waar: het is hier in één woord fantastisch.

Het mulle zand na de stevige klim en afdaling maakt dat we onze benen voelen. Nu echt terug voor koffie. De leuke jonge serveersters zijn blij ons weer te zien, die gezellige Hollanders! Een heerlijke cappuccino, een warme empanada en een gulle lach van de serveersters die ik zelfs door mijn mistige bril kan zien. De wind en het water hebben mijn gezicht gescrubd, mijn bril voorzien van een laagje viezigheid en mijn haren opnieuw behoorlijk in de knoop gemaakt. Tijdens de reis ben ik door de wind al heel wat klitten haar kwijtgeraakt. Er zit gelukkig nog genoeg op, kaal worden duurt nog wel even!

Tsja en dan is het tijd voor de bus. Moe maar voldaan stappen we daar om 15.00 uur in. In drie kwartier zijn we weer bij de cabanas. Daar worden we verrast door diverse vogels en rondcirkelende condors. Helaas opnieuw te hoog in de lucht voor een scherpe foto…..

De toilet is gemaakt, het huisje is warm, dus lekker languit op bed een beetje lezen en slapen (Ed) en het reisverslag bijwerken (ik). Als dat klaar is ga ik op bezoek in een andere cabana want daar werkt de Wifi wel. Ik word ontvangen met koffie en ze zijn zo lief de Wifi op hun telefoons uit te zetten zodat ik in ieder geval het reisverslag van gisteren kan uploaden. Voor foto’s is de Wifi echt te traag. Dat moet dus nog even wachten. Een gezellige babbel en dan is het tijd om Ed op te halen voor het avondeten.

Met zijn vieren lopen we richting het restaurant van gisteren. We worden hartelijk ontvangen en krijgen het beloofde plekje aan het raam. Buiten is van alles te zien. Natuurlijk de besneeuwde bergtoppen maar ook diverse vogels. Het duurt daardoor even voordat ik aan de menukaart toe ben, eerst moeten die vogels op de foto.

Na enige discussie geven we de bestelling door. Deze keer delen Ed en ik niet. Ik heb zo’n zin in lamsvlees en dat lust Ed niet. Als het komt schrik ik me een ongeluk, het is echt heel veel. Gelukkig lust mijn tafelgenote het ook, ze helpt me deze uitdaging tot een goed einde brengen. Ed heeft zijn favoriete biefstuk en eet mijn aardappels op. Die kunnen er bij mij echt niet bij. Natuurlijk de bekende gemengde sla en als dat allemaal op is de vraag wel/geen toetje…. Het is zo gezellig dat we de verleiding niet kunnen weerstaan. In ieder geval koffie samen met 2 stukken appeltaart die we met zijn vieren delen. We zijn inmiddels goede maatjes met het personeel dat ons met een goed gevoel voor humor bedient. Opnieuw een heerlijke avond na een mooie dag.

Het is waar, we moeten flink wat kilometers maken om een beeld te krijgen van Patagonië. De afwisseling, de vergezichten de flora en de fauna zijn het echter meer dan waard. Morgen reizen we terug naar El Calafate als startpunt voor het laatste deel van Patagonië: Ushuaia. Daar gaan we weer een heel ander landschap zien en ondertussen komen we zo steeds dichter bij het tweede deel van onze reis, Antarctica. De gletsjers en ijsbergen die we tot nu toe gezien hebben doen verlangen naar meer… We voelen ons zeer bevoorrechte mensen dat we dit kunnen doen.