DINSDAG 23 JANUARI 2018, VAN EL CALAFATE NAAR TORRES DEL PAINE

Pfff, een hele korte nacht. Gisteravond nog de spullen ingepakt voor morgen, geprobeerd het reisverslag en foto’s te uploaden en dat om 0.30 uur weer opgegeven. De Wifi lag er helaas weer uit. Om 5.30 uur gaat de wekker, snel onder de douche en een nieuwe poging voor de blog. En ja, nu lukt het! Op naar het ontbijt en gelijk de bagage mee naar beneden gesjouwd. Dat scheelt voor straks.

Na het ontbijt nog even de laatste spullen voor onderweg bij elkaar gepakt en dan uitchecken. Omdat we vandaag de grens met Chili over gaan moet de bagage worden gelabeld. Het inladen van de bagage kost daardoor wat meer tijd. Ondanks dat vertrekken we weer mooi op tijd.

Het eerste stuk is bekend, eindeloze vlaktes met gras, wat struiken en zicht op de gletsjermeren. Een korte koffiestop en weer door. Het landschap verandert wat, het wordt wat groener. En dan zijn we bij de Argentijnse grens. Daar is het druk. De chauffeur regelt de procedure voor onze groep, de reisleider mag niets doen omdat ze geen officiële gids is. Na een poosje komt de chauffeur terug en mogen wij naar binnen voor een stempel in onze paspoorten. We moeten in de rij gaan staan op volgorde van de paspoortenlijst. Het is een beetje chaos, maar gelukkig werken de beambten gestaag door. Na een half uur staan we allemaal weer buiten met een stempel. We zijn er echter nog niet, de chauffeur moet nog wat zaken regelen voordat we naar binnen mogen. Daardoor kost het al met al toch nog veel tijd. De bus in, wachten tot iemand het kettinkje van het hek losmaakt, en dan rijden we door niemandsland, de strook tussen de douaneposten van Argentinië en Chili. In Chili opnieuw de bus uit, alle bagage moet worden uitgeladen, een hond controleert de bagage op fruit, zuivel, vlees en drugs. Gedoe voor de chauffeur, die moet eerst alle koffers uitladen en daarna weer inladen. Wij zijn ondertussen druk met onze paspoorten en het scannen van de handbagage. Opnieuw in de rij, gelukkig wordt ook hier doorgewerkt, waardoor het ondanks de groep van 21 personen vlot gaat. Inmiddels hebben we kennis gemaakt met onze Chileense gids die ons vandaag door het Nationaal Park Torres del Paine leidt. Nu alle formaliteiten klaar zijn kunnen we naar de laatste koffiestop voor vandaag. Daar doen we ook inkopen voor de lunch, in het Nationaal Park kun je namelijk niets kopen en zijn er ook maar een beperkt aantal restaurants.

Het weer is inmiddels wat veranderd, de lucht is blauw met witte wolken en af en toe wat regen. Het waait behoorlijk. De wegen in Chili zijn ook duidelijk minder en dat wordt erger als we het Nationaal Park inrijden. Gravel, kuilen in de weg dus behoorlijk schudden. De picknicklunch wordt vanwege het tijdsverlies bij de grens geschrapt, dat doen we dit keer in de bus. Geen probleem wij hebben heerlijke warme broodjes met ham en kaas van de koffiestop. De koolhydratentax denken we deze vakantie maar niet te veel aan.

En dan het landschap….. Dat is toch wel heel anders dan wat we tot op heden hebben gezien. Het landschap is geprononceerder, groener en bevat heel veel meren, rivieren en kleinere stroompjes. Het gesteente is ook duidelijk anders, een combinatie van vulkanische gesteenten en sedimenten zorgt voor grillige vormen. Het jonge Andes gebergte heeft net als in Argentinië scherpe pieken met eeuwige sneeuw en gletsjers. Onderweg zien we flamingo’s, guanaco’s, condors en andere vogels en zelfs een grote vos. We stoppen meerdere keren op fantastische uitzichtpunten. De wind is nog meer toegenomen, als we niet in de luwte staan worden we bijna weggeblazen.

Er staat ook nog een wandeling op het programma. Die start bij een waterval. Het hoogteverschil is beperkt maar de hoeveelheid water die hier doorheen stroomt is imponerend. Met grote kracht gaan hier per seconde enorme hoeveelheden water door de rivier. De wandeling loopt langs de rivier, deels vlak en soms wat omhoog. Net als bij de vorige stops waaien we bijna weg op de hoger gelegen delen. Als we een kudde guanaco’s tegen komen zien we hun haren wapperen in de wind. Dat kun je zelfs op de foto’s zien als je goed kijkt. Na ruim een uur lopen we hetzelfde stuk terug naar de bus, soms hangend tegen de wind in, het doet ons denken aan een stevige strandwandeling. Ed heeft zijn pet stevig onder zijn capuchon vastgezet en ik ben blij met mijn nieuwe bandana. Die houdt niet alleen mijn haren een beetje in toom maar ook mijn oren warm. De temperatuur is hier echt anders dan de vorige dagen.

En daar gaan we weer, op naar de cabanas. Vandaag en morgen slapen we in kleine huisjes met 2 slaapkamers, een badkamer en een woonkamer met een keukentje. Die liggen midden in het Nationale Park met fantastisch uitzicht op de bergen.

De groep wordt verdeeld in viertallen die elk samen een cabana delen. Dat is even spannend want natuurlijk zijn er binnen de groep groepjes en daarmee voorkeuren ontstaan. Wij krijgen er twee zeer verschillende vrouwelijke reisgenoten bij. Een Russische geriater met een stevig gevoel voor humor die zich niet gek laat maken en een oudere gepensioneerde vrouw die heel aardig is maar ons tegelijkertijd regelmatig meldt dat het glas halfleeg is. Ik vind het lastig omdat ik met volle teugen geniet van deze vakantie, haar niet wil kwetsen maar ook niet beïnvloed wil worden door iemand die zichtbaar en hoorbaar moeite heeft om te focussen op wat fijn is. Ed laat het langs zich af glijden, dat is wat ik maar niet kan leren….

Snel naar onze cabana, zo langzamerhand zijn we door de wind en de vermoeidheid echt koud aan het worden. Binnen in het huisje is het warm, in de slaapkamer zelfs te warm. Daar draaien we snel de verwarming uit en zetten we het raam open. De slaapkamer is klein, dus het is wat proppen met de bagage. De woonkamer is knus met een echte bank waar ik me heerlijk op installeer tot we op weg gaan voor het diner. Omkleden doen we niet, geen zin, we zijn echt moe, het moet zo maar vandaag.

We hebben ons vooraf wat zorgen gemaakt over deze plek. De reviews zijn niet bepaald positief. Het valt echt alles mee, de cabanas zijn klein en inderdaad wat primitief en niet super schoon. Maar ze zijn knus en alles werkt (behalve de Wifi, maar dat was te verwachten). Het restaurant serveert een menu dat echt heerlijk is, het is alleen wat duur. Wij besluiten hier morgenavond terug te komen, het geplande buffet in het andere restaurant (er zijn er hier twee) is vast niet goedkoper en ik heb een hekel aan een buffet. Dus reserveren we voor morgen en zeggen we het buffet bij de reisleider af. Na de kippensoep, de zalm met wat groente en aardappel een stukje taart en een espresso willen we eigenlijk nog even op zoek naar vogels. Het blijkt buiten echter zo winderig en koud te zijn dat we daar snel vanaf zien. Terug naar de cabana, even warm worden, lachen om de geïmproviseerde Chinese dans van onze Russin en dan het bed in. Een heerlijk bed met zware dikke dekens die me aan mijn kindertijd en de logeerpartijtjes bij mijn oma doen denken….