DONDERDAG 8 FEBRUARI 2018, BEAGLE CANAL

Tijdens onze tocht door de Drake Passage woedde de heftigste storm van dit seizoen met golven van 8 tot 10 meter. Dat hebben we gemerkt. De MS Ushaia, een relatief klein schip, moest dwars op de golven. Twee passagiers zijn licht gewond geraakt. Een vrouw maakte een lelijke smak en heeft nu flink wat blauwe plekken, ook op haar hoofd. En van een andere vrouw raakte haar pink tussen de deur. Daar moet ze in Ushuaia mee naar het ziekenhuis, waarschijnlijk is de pink gebroken. Ed en ik hebben liggen rollen in onze bedden, slecht geslapen maar het wel heel doorstaan. Het zicht op de golven was bizar en onbegrijpelijk. Het ene moment zie je alleen maar water naast je en het andere moment alleen maar lucht. Ik kan niet goed bevatten dat het echt was en dat de MS Ushuaia dit aan kon.

Helaas ben ik nog niet de oude. Niet meer misselijk maar wel erg moe, last van mijn keel en een nare hoest. Er lopen op het schip een aantal passagiers met dezelfde klachten, waarschijnlijk een naar virus.

Maar goed, vanochtend hebben we weer kunnen douchen zonder tegen de koude roestvrijstalen wanden te klappen en normaal ontbeten. Rustig aan verder gewerkt aan Koe en geluisterd naar een lezing over de afspraken tussen landen over Antarctica. We varen heel langzaam. We zouden waarschijnlijk eerder in Ushuaia kunnen aankomen als we direct zouden doorvaren. Maar dan hebben veel mensen een probleem, we hebben namelijk geen hotel gereserveerd voor vannacht. Mogelijk kunnen we ook niet afwijken van het schema omdat we voor de tocht door het Beagle kanaal een Argentijnse loods aan boord krijgen.

De lunch, het smaakt mij helaas echt niet, alleen het toetje (vanille en pistache ijs) gaat er prima in. Gedurende deze dag zijn er wat klusjes te doen. Vanochtend werd ons account afgesloten (schade 44 USD voor Internet, chocolade en 2 ansichtkaarten) en kregen we onze paspoorten weer terug. De rubber laarzen hebben we gisteren al moeten inleveren omdat deze in de gangen stonden. Door het schommelen van het schip vielen ze alle kanten op waardoor de nooduitgangen werden belemmerd. De bij de landingen gebruikte zwemvesten zijn vandaag ingeleverd, die hadden we veilig in de kast opgeborgen.

Buiten zijn vandaag diverse vogels, waaronder de albatros te zien. Een aantal passagiers heeft dolfijnen naast ons schip gespot. Wij hebben ze helaas gemist. Ik wilde niet te veel naar buiten om te voorkomen dat die akelige verkoudheid erger wordt. Want hoewel de zon weer tevoorschijn is gekomen is het behoorlijk koud buiten en winderig.

Nog een lezing over de verschillende soorten ijs en toen was Koe af…. Ik heb haar gelijk ter adoptie afgestaan aan een passagier die er echt stapelgek op is. Gevolg was dat Koe door de handen van veel, vooral vrouwelijke, passagiers is gegaan als enige koe die de Drake Passage heeft doorstaan!

Tijd voor serieuzer zaken, we krijgen het programma van morgen. Vroeg opstaan, bagage in de gang zetten, ontbijten, wachten tot het schip vrij gegeven wordt en dan tegen 9.00 uur van boord. Dus vanavond pakken…

Eerst een groepsfoto. Iedereen wordt naar de bovendekken aan de voorkant van het schip gedirigeerd, op de verschillende niveaus. Vanaf het benedendek wordt een foto gemaakt. Ik ben heel benieuwd hoe die er uitziet. Het was namelijk nogal chaos. Precies op het moment dat we naar buiten liepen begon het namelijk te regenen. En dat voelt heel koud en naar hier!

En dan het leuke deel van de briefing vandaag, er is een video gemaakt van onze expeditie, die gaan we gelijk zien. Nog meer goed nieuws, op de kamers zijn usb-sticks neergelegd in de vorm van de MS Ushaia. Die bevatten de video, de kaart met onze route, informatie over de weersomstandigheden tijdens de reis, de programma’s en informatie over de bemanning. Echt geweldig, zo wordt het een stuk makkelijker een fotoboek te maken.

Tijd voor het formele moment, het moment dat iedereen een certificaat krijgt van de kapitein waarop staat dat we door de Drake Passage zijn gegaan en in Antarctica aan land zijn gegaan. In tegenstelling tot alle anderen zoen ik de bemanning niet, ik wil ze mijn virus niet overdragen. Dus een stevige hand en omhelzing. Ze gaan namelijk morgenavond al weer terug naar Antarctica via de Drake Passage. Ik moet er echt niet aan denken. Als iedereen zijn certificaat heeft is het tijd voor een bedankrondje voor de bemanning. Allemaal van kapitein tot kamermeisje komen ze naar voren en krijgen ze een hartelijk applaus. Als de bubbels door de bemanning worden aangedragen ronden we al proostend met zo veel mogelijk passagiers deze reis af.

Maar natuurlijk niet eerder dan na het ‘Captains dinner’ dat overvloedig is. Ed zit lekker te smullen van een fantastisch gegratineerd krabvoorgerecht, steak met rode wijnsaus en gebakken aardappels en een chocolademousse taartje. Ik doe het rustig aan, mijn lijf wil nog geen zware kost.

Het voelt allemaal een beetje vreemd, geen idee dat dit al weer de laatste avond van ons tweede deel van onze reis is. We mijden de karaoke van de Amerikaanse studenten, dat is veel te hard en het klinkt nergens naar. Dus zoeken we een rustiger plek op en genieten van de zonsondergang. Die zet de hemel in vuur en vlam vanavond…..