Donderdag 27 november 2014, van Guamote naar Cuenca

Eindelijk weer een heerlijk licht dekbed en een koele kamer. Dus heerlijk geslapen, helaas moeten we om 5.00 uur op om op tijd bij de trein te zijn. Even douchen om wakker te worden, de koffers waren al min of meer ingepakt. Dus die kunnen snel op de gang voordat we gaan ontbijten.

Als we beneden komen zijn we de laatsten, de rest zit al heerlijk te smikkelen van broodjes, sap, yoghurt, vers fruit etc. Er is genoeg en wat op is wordt bijgevuld. Zo waar het lukt, koffers zitten om 6.15 uur in de bus, de vrolijke jongens van ons gasthuis hebben ze naar beneden gesjouwd. Afscheid van deze lieve mensen en rijden maar richting Alausi. Daar moeten we 7.30 uur zijn om in te checken.

Armando neemt onze paspoorten in, nooit fijn, maar goed het is niet anders, we krijgen wel een mooie stempel. Eenmaal bij het station in Alausi natuurlijk de standaard souvenirkraampjes. Nu even niet, wel een plas en even rond het stationnetje lopen. Schattige huisjes en een trein met houten wagons, superleuk. Wij blijken in de achterste wagon te zitten. Die is het leukst, de schuiframen kunnen omhoog zodat we goed naar buiten kunnen kijken. De trein heeft ook een soort extra dakje met kleine raampjes en schattige bagagerekjes, kortom we boffen. Een locale gids schuift aan voor uitleg, Armando blijft achter om de lunch te regelen.

We vertrekken om 8.15 uur stipt. Een trip strak langs de bergen omlaag met aan het einde een paar slimme wissels waardoor de trein van trekken naar duwen en weer trekken gaat, ofwel zigzaggend naar ons eindstation bij de Nariz del Diablo. Een schitterende rit met spectaculaire doorkijkjes. We passeren een stationnetje waar Indianen traditionele dansen uitvoeren. Daar stoppen we straks op de terugweg. Eerst naar het uiterste punt met uitzicht op de Nariz del Diablo. Foto's van de Nariz del Diablo en de man die de wissels bedient. En dan weer terug.

We ruilen van plek, van de rechter naar de linkerkant. De trein keert namelijk niet, de locomotief wordt straks, bij ons rustpunt, via wissels van voor naar achter de trein verplaatst. Eenmaal bij onze lange stop aangeland is er tijd om de dansers te bekijken, koffie te drinken (Peter heeft van Armando geld uit de pot gekregen), het museumpje te bekijken en een snack te eten.

Eerst de koffie een stukje hoger bij het uitzichtpunt. Ik neem de bestelling op en regel met Peter samen dat iedereen wat te drinken krijgt. Dat loopt allemaal reuze soepel. Dan het museumpje in waar we van een vriendelijke gids uit het naburige bergdorp (1,5-2 uur lopen!) uitleg krijgen over de gebruiken van zijn dorp. Achtereenvolgens weer naar beneden om onze coupon voor de snack in te ruilen. Ed neemt een heerlijk broodje, ik in blad gestoomde cake met vruchtensap. Wat een verwennerij!

De trein fluit, we mogen weer naar binnen voor de weg terug. Vanaf de andere kant zien we nu ook de rivier en het andere deel van het landschap. Nu zonder uitleg, maar wel genieten in de dikke pluche stoelen. Eenmaal aangekomen krijgen we wat tijd om rond te lopen en dan weer de bus in voor de lange rit naar Ingapirca.

We lunchen in de bus. De knoflooklucht is enorm, die blijkt van de broodjes kip te komen. Die zijn wel heel lekker. Het is alleen allemaal wat veel, we doen vandaag bijna niks en aan het eten lijkt geen einde te komen. Blij dat we er bij Ingapirca uit mogen.

Imponerend wij hebben nog niet eerder iets van de Inca's gezien. De archeologen kunnen het niet eens zijn over deze plek, wij vinden de fundamenten van de tempel en omringende gebouwen fascinerend. De strak gestapelde stenen die zonder cement aardbevingen doorstaan, de stenen met gaten die als kalender fungeren door de weerspiegeling van de maan, de kanalen, de verhalen over offers, technieken en leefwijze.

Het begint te miezeren, we kiezen er toch voor de kleine wandeling naar het gezicht van de Inca te maken en lopen met de regenjas aan over het smalle pad buiten het complex. Ik op mijn slippers (dacht dat het wel ging) en Ed zonder regenjas (dacht dat het droog bleef). Het gezicht van de Inca blijkt een in de rots door de natuur of door de Inca's uitgehouwen profiel van een Inca. Een duidelijke haakneus, ogen en mond. Bijzonder en de natte wandeling zeker waard.

Het begint harder te regenen, dus snel terug naar de bus. We zijn redelijk nat als we aankomen en dampen dus behoorlijk na in de bus. Opnieuw een lange zit naar Cuenca met alleen een tankstop, koffie en nootjes.

Helemaal gaar komen we tegen 18.00 uur aan in ons hotel in Cuenca. Later dan gewenst door de drukte en files in Cuenca. Beetje stress, omdat we daar niet kunnen parkeren moeten we als een haas de bus uit en de koffers uitladen. Ed installeert mij met de handbagage in het hotel waarna hij de koffers gaat halen. Loopt allemaal best soepel, we zijn alleen suf en stijf na al die uren in de bus.

We krijgen een grote kamer met raam!! op de 3e etage. Het is even trappen lopen maar dan hebben we ook wat. Een prima plek waar we even kunnen uitrusten. Want om 19.15 uur worden we verwacht in de hal, dan gaan we met het grootste deel van de groep eten.

Snelle douche en gaan met die banaan. Het is beregezellig, Cuenca is een leuke stad. Het restaurant is leuk, het eten minder. De steak is plat geslagen en taai, de forel droog. De capuccino gaat. Buiten is het leuk, er speelt een band, daar gaan we natuurlijk even luisteren en meeswingen. Net 2 nummes, dan houden zij (en wij) het voor gezien.

Op de heenweg naar het restaurant hebben we een grote ijszaak gezien. Daar gaan een aantal (wij ook) nog een ijsje halen. Opnieuw blijkt dat hoe lekker ook, het ijs bij Saluti in Zwolle is niet te evenaren. Hardstikke moe lopen we terug naar het hotel waar Ed instort en ik nog even na geniet met het maken van het verslag. Dat moet wel zittend op de grond in de hoek van de kamer bij de deur omdat ik anders geen netwerkverbinding heb. Om 23.15 uur is het mooi geweest, morgen weer een nieuwe dag.