Donderdag 13 oktober, Isla Tortuga

Eindelijk weer eens een redelijk goede nacht gehad. Alleen ergens in het midden van de nacht de airco aangezet omdat ik wakker werd van de warmte. Net voor de wekker eruit, lekker even buiten zitten en bijkomen. Het is droog!

Vandaag hoeven we gelukkig geen koffer in te pakken, dat maakt alles een stuk relaxter. Rustig ontbijten, handdoeken ophalen en om 8.00 uur met taxi’s naar de boot. Vandaag varen we naar Isla Tortuga. Best wel spannend. Het is leuk als het mooi weer is maar als het net zo wordt als gisteren hebben we een probleem.

We worden verwelkomd door een wat al te jolige kapitein. De Amerikaanse invloed is duidelijk, die zal de rest van de dag ook steeds naar voren komen. We kunnen er wel om lachen, tenslotte zijn we een dagje uit. Minder leuk is het neongele bandje dat we om onze arm krijgen. Daar heb ik een gruwelijke hekel aan. De gele kleur maakt het alleen maar erger. Die doet me denken aan de oorlabels van runderen. Blijkbaar is het nodig, wie weet springt er onder weg iemand op de boot die stiekem mee wil eten en drinken….. Nee alle gekheid op een stokje, de kapitein wil iedereen ook weer veilig mee terug nemen en daar hebben ze dit voor bedacht.

Achter de eerste deur wacht een ontbijt, dat hebben we al gehad dus lopen we lekker door naar buiten. Inmiddels schijnt de zon, zien we de eerste pelikanen (er zullen er nog heel veel volgen) en fregatvogels en begint een bandje een vrolijk muziekje te spelen. Zou het dan toch een zonnige dag worden?

Om even over 9.00 uur mogen we aan boord van de catamaran. Zittend op de voorplecht worden we tijdens de afvaart al verwend met een glas vruchtensap. Kort daarop volgen ananas, watermeloen, papaja en sinaasappel. De zon blijft schijnen en wij genieten van de tocht langs diverse eilandjes en heel veel pelikanen en andere watervogels. Een enkele keer vermoeden we een stevige vis, helaas geen dolfijnen of walvissen. Die kans was ook heel klein.

Na zo’n 2,5 uur varen komen we aan bij Isla Tortuga. De catamaran vaart zover het kan, de loopplank op wielen wordt uitgelegd. Eerst wordt al het eten en drinken uitgeladen en dan mogen wij het strand op. Een crèmekleurige strook zand met daarachter palmbomen vol met kokosnoten, picknicktafels, een bar en een plek waar het eten kan worden klaar gemaakt. In rap tempo worden parasols in de tafels gestoken, de bar ingericht en het programma van vandaag uitgelegd door de kapitein. We gaan eerst snorkelen, dan lunchen en daarna kunnen we op een banaan achter een motorboot. Ons terrein is duidelijk begrensd. Het is niet de bedoeling dat we de grens overgaan want daar zijn dieren die ons niet al te vriendelijk gezind zijn. Opnieuw de Amerikaanse bezorgdheid (angst voor claims?), die komt vandaag nog een paar keer terug.

Op ons terrein loopt een tamme halsbandpekari rond, een soort van wild varkentje. Deze heeft ooit haar poot gebroken, is toen opgevangen en daarna niet meer geaccepteerd door de groep. Nu scharrelt ze alleen rond op het terrein en laat zich graag aaien en met zand insmeren door toeristen. Alwin is haar grote vriend. De wilde varkens laten haar met rust en zij de wilde varkens. Het is zeker niet de bedoeling haar te voeren. Ze scharrelt zelf haar kostje bij elkaar.

Tijd om te snorkelen. Ik trek (als enige) een t-shirt met lange mouwen aan. We ontkomen niet aan een zwemvest. Degene die kunnen zwemmen krijgen een dunnetje dat kan worden opgeblazen en de rest een echte (waar je dus niet lekker mee kunt snorkelen). Met de staart tussen de benen (de riem van ons zwemvest) varen we met een bootje richting een platform. Daar worden snorkels en flippers uitgedeeld. Wij hebben onze eigen snorkel dus die hoeft niet. Maar ik ben wel blij met de flippers (die hebben we thuis gelaten), dat scheelt straks een hoop kracht bij het zwemmen. Eenmaal in het water zien we nauwelijks iets en blijven de snorkelaars ook dicht bij elkaar. Niet leuk, veel te druk, dus even zoeken en weg van de groep. Daar zien we ineens grote scholen vissen. Diverse soorten, van hele kleintjes tot grote. Langwerpig, ovaal, maanvormig en in allerlei kleuren. Tussendoor raakt Ed het pijpje van zijn snorkelset kwijt. Gelukkig kan hij een andere set lenen. En dan is het tijd voor het echte werk. We kunnen om een klein eilandje (lees groot rotsblok) zwemmen. Ik twijfel, heb er niet een heel goed gevoel over, de stroming is daar best wel sterk. Als mijn flipper loslaat, ik bij het vastmaken een sloot water binnen krijg en mijn snorkel niet meer goed zit, is het niet echt leuk meer. Ik houd me vast aan de scherpe rots (kost me een paar schrammen) om even op adem te komen en ga dan verder. He, he, uit de stroom kan ik weer rustig snorkelen. Waarom moest ik dit nu ook zo nodig….. Nog nauwelijks bekomen ziet Ed zijn snorkelpijpje op de bodem liggen. In een impuls duikt hij flink wat meters naar beneden en weet hij hem te pakken. Hij is er zelf verbaasd over. Dan worden we afgefloten, het is tijd om terug te gaan. Jammer, drie kwartier is echt veel te kort. Er staat gelukkig nog meer op het programma.

Eerst lekker lunchen. De tafels staan al gedekt. We starten met civiche (dat ik bij deze temperatuur en als voorgerecht echt lekker vind), gaan verder met een saladebuffet en krijgen dan het hoofdgerecht geserveerd (kip met rijst en groente). De porties liegen er niet om, ik krijg het bij lange na niet op. Tot slot nog een kop koffie met cake en een dot slagroom. Krimmenikke wat een verwennerij! Die banaan straks wordt zo wel een dingetje…

Gelukkig mogen we eerst even bijkomen. Dat doen we op het strand, lekker zitten op strandstoeltjes. Kijken naar de jetski’s (kan je huren voor 30 USD per kwartier) de vogels en de golven.

Tijd voor de banaan. Niet iedereen wil, er zijn 2 groepen (7 en 6 personen). We moeten een echt zwemvest aan en een helm op. Het ontbreekt er nog aan dat we voor eigen risico moeten tekenen. En dat terwijl het allemaal weinig spannend lijkt. Het gaat niet echt hard en niemand valt er in de eerste groep dan ook af. Dat wordt bij ons, de tweede groep, wel anders. Ik zit met een stevige Amerikaanse en 4 mannen die wel van een geintje houden. Het was te verwachten. Op een gegeven moment hangen ze met zijn vieren naar 1 kant kantelt de banaan om en donderen wij met zijn allen in het water. De Amerikaanse schrikt zich rot, die had het echt niet zien aankomen. Gelukkig ziet ze er later de lol wel van in (‘sixteen again!’). Maar nu moeten we weer op de banaan zien te klimmen. Eerst het ding weer op zijn pootjes en dan aan beide kanten tegelijk er zien op te komen. Tsja, daar hebben de Amerikaanse en ik de kracht niet voor. Zij wordt er door 4 kerels vanuit de boot en de banaan weer op gehesen. Ik heb gelukkig aan 1 stevige ruk genoeg. De rest van de rit houden de mannen zich gelukkig gedeisd.

De dag vliegt voorbij. De snorkelaars hebben allemaal een witte streep op hun rug op de plek van de riem van het zwemvest. Iedereen is tijdens het snorkelen flink verkleurd of wat verbrand. Ik ben blij dat ik tijdens het snorkelen mijn t-shirt aan had. Want in de tijd daarna ben ik toch ook nog wat verbrand.

Nog even zitten met een drankje, vogels spotten, een heremietkreeftje ontdekken en dan is het tijd om in te pakken. Naarmate er meer spullen het strand op worden gebracht verschijnen er vogels en andere dieren. We zien gieren brutaal in de afvalbakken duiken als het personeel elders druk bezig is. Er scharrelt ook een drietal wilde halsbandpekari’s met een jong rond. Daar blijven we bij uit de buurt. Met jong kunnen ze bijzonder agressief zijn. Net buiten het terrein verschijnen 2 hertjes.

De catamaran meert aan, de loopplank wordt uitgelegd en alle spullen worden weer aan boord gebracht. Dan is het ook voor ons tijd om in te stappen. De donkere lucht die we al een tijdje hebben zien aankomen is nu wel heel dichtbij. De verwachting is dan ook dat we nog een aantal flinke buien krijgen. Eerst maar varen, voorlopig hebben we een heerlijk dag gehad met niet al te veel zon. Dan waren we helemaal verbrand.

Op de terugweg opnieuw heel veel pelikanen en verwennerij aan boord. Dit keer niet alleen drank en fruit maar ook popcorn! De regen lijkt heel even door te zetten maar na een paar druppeltjes is het weer droog. En dat blijft het wonder boven wonder. We genieten van het uitzicht van de ruwe groene eilanden met als achtergrond een bijzondere wolkenhemel met beginnend avondrood. Voordat we het weten is de tocht voorbij en meren we aan in Puntarenas. Daar staan de eerste taxi’s al klaar om ons naar het hotel te brengen. Wij moeten even wachten, maar dan hebben ook wij onze wildemansrit naar het hotel. Taxichauffeurs rijden hier echt als gekken. Gelukkig is het maar een klein stukje.

We spreken af om 19.00 uur te gaan eten in een goed restaurant. Eerst even het zoute water afspoelen en lekker zitten, reisverslag bijwerken, wat drinken. En dan over de boulevard wandelen naar het restaurant. Opnieuw valt op hoe alles hier vervalt. Het wordt gebouwd maar het onderhoud ontbreekt. En wat betreft opruimen is er ook nog wel wat te doen. Onderweg diverse katten die in en uit de betonnen afvalbakken springen op zoek naar eten. Ze zijn wat mager maar zien er in de regel niet echt slecht uit.

En dan zijn we bij het restaurant, Isla Coco’s Bar & Grill. Het ziet er schoon en gezellig uit. We worden verwelkomd door een vriendelijke man. Snel wat tafels aan elkaar geschoven en dan kan het los. Ed en ik bestellen spareribs en tonijnsteak met een glas rode wijn. De tonijnsteak is heerlijk, de smaak verfijnd. Daardoor vallen de spareribs wat tegen. Ze zijn goed maar niet te vergelijken. Ik heb veel zin in een toetje. Dat hebben ze, gefrituurd ijs of tempura banaan (in deeg gebakken banaan) met ijs. We bestellen beide en dat blijkt natuurlijk te veel. Het lukt echt niet om het op te eten, zelfs niet met een kop zwarte koffie. De rekening is aangenaam, de koffie blijkt van het huis. Afrekenen gaat ook soepel, ze hebben het hier echt goed voor elkaar en dat betekent dat ik ze vanavond op Tripadvisor een goede beoordeling ga geven. Doe ik heel af en toe als ik de prijs/kwaliteit verhouding echt ok vind en op een of andere manier aangenaam verrast ben. En dat is zeker nu! Nog een kort wandelingetje terug, even uitwaaien op de galerij en dan is ook deze dag weer voorbij.