Vrijdag 14 oktober 2016, Puntarenas – Manuel Antonio

Ik word vlak voor de wekker wakker. Door een kier van het gordijn zie ik de zon. Gelukkig, want vandaag staat er weer een boottocht op het programma. Als het regent is dat minder want veel dieren laten zich dan niet zien. Het is weer pakdag, vandaag vertrekken we naar Manuel Antonio. Dus eerst de boel inpakken, dan ontbijten en achtereenvolgens snel de bus in richting de monding van de Tarcoles rivier. Volgens Alwin is er een cruiseschip aangemeerd en hij wil graag voor de meute bij het instappunt zijn. 7.45 uur vertrekken we en daarmee zijn we inderdaad ruim op tijd voor de grote lichting van het cruiseschip. Bij de opstapplek is er nog genoeg tijd voor koffie. Om 9.00 uur stappen we de boot in.

Bij het instappen krijgen we een folder met de meest voorkomende vogels en een A4-tje met de Nederlandse namen. Dat is leuk, het wordt een soort bingo waarbij we de vogels die we zien kunnen afstrepen. We varen op de grens van de Tarcoles rivier en de Golf van Nicoya. Een gebied waar niet alleen veel vogels te zien zijn maar dat ook bekend staat om de krokodillen. Vanaf de eerste meters is het raak, de ene na de andere krokodil dient zich aan. Van redelijk kleine tot een enorm gevaarte. Het dier laat zich niet van de wijs brengen, ook niet als we op minder dan een meter afstand de enorme tanden, ogen en de stekels op de huid kunnen zien. 

We varen eerst landinwaarts, keren dan om richting de Golf en varen ook nog een stukje mangrovewoud in. Daar zien we op de oever fel gekleurde krabbetjes. Bijzonder is de twee minuten durende stilte. De motor gaat uit, er wordt even niet gepraat en er worden geen foto’s gemaakt. Het geluid van de vogels, het kabbelende water, heel bijzonder. Deze boottocht is echt een feestje waarbij de gids niet rust tot hij iedereen heeft aangewezen waar de krokodil, leguaan, vogel of het krabbetje zit. Heel jammer is het afval dat over de rivier drijft en in de oevers in de struiken blijft hangen. Schoeisel, flesjes, piepschuim het houdt niet op. De gids vindt het ook duidelijk gênant en geeft aan dat dit niet normaal is. Ik betwijfel het. Het kan zijn dat door de regen afval de rivier in is gespoeld maar we hebben dit eerder ook op zee gezien. Wat in het water drijft wordt er gewoon niet uit gehaald. Of het door het toerisme komt, mentaliteit, het doet er eigenlijk niet toe. Duidelijk is dat het schadelijk is voor het milieu. En dat is nu precies waar het toerisme en de economie van Costa Rica op drijven. Het kan twee kanten op gaan, doorgaan op deze weg die waarschijnlijk geen goed einde kent of een serieus keerpunt waarbij duurzaamheid voorop staat. Lastig in een land dat behoorlijk bureaucratisch is.

En dan is de boottocht al weer voorbij. Omdat we zo vroeg waren is de lunch ook vroeg. De bordjes met sla staan al klaar als we terugkomen, net als de kannen met sap. Daarop volgt de gebakken rijst met kip (voor Ed) of zeevruchten (ik). We sluiten af met fruit (de inmiddels bekende watermeloen en ananas) en koffie. Nog een rondje door de souvenirwinkel en dan op naar de pin- en supermarkt stop. Dat doen we ruim voor Manuel Antonio. In deze toeristenstad is alles namelijk wat duurder, dus het is beter om vooraf wat drank en noodrantsoenen in te  kopen.

Na de stop door naar Manuel Antonio. We verblijven in het Tremosia Tree Hotel dat tussen het Nationaal Park Manuel Antonio en Quepos ligt. Tussen die 2 plaatsen rijdt een bus die ook voor ons hotel stopt. Voor 295 CRC  kun je mee. Om te zorgen dat wij straks niet verdwalen rijdt onze eigen bus door naar de het eindpunt in Manuel Antonio en dan terug naar ons volgende hotel. Daarmee krijgen we een eerste blik op het mooiste strand van Costa Rica. Een groot deel van het strand is in handen van particulieren en verbonden aan hotels, een ander deel is bereikbaar via het Nationale Park en een klein deel is vrij toegankelijk. Het ziet er aantrekkelijk uit. Eenmaal in het hotel is het dilemma gaan we het zwembad in (dat ziet er ook heerlijk uit) gaan we naar het strand van Manuel Antonio of de winkeltjes van Quepos? Het is toch gek dat we zo dichtbij het mooiste strand van Costa Rica zijn en er dan misschien niet naar toe gaan. Morgen is de dag al vol gepland met raften en een mangrove boottocht. Ed voelt zich niet heel goed dus we kiezen voor het zwembad. Daar kom ik echt even bij. Met Ed gaat het minder en die besluit naar bed te gaan. Hij heeft ook zeker koorts, hopelijk alleen wat verkeerd gegeten en geen foute mug ontmoet…..

Ik rommel wat tot het tijd is om te gaan eten. Ed gaat niet mee en ik sluit me aan bij de groep die de bus richting Manuel Antonio pakt. Ergens in het midden liggen 3 restaurants van 1 eigenaar. Een soort Hennie van de Most…. Hij heeft een oud vliegtuig opgekocht en daar een restaurant in en omheen gebouwed. Het tweede restaurant heeft als kenmerk een oude houten treinwagon en het derde is een ‘gewoon’ grill restaurant. De bus komt vrijwel gelijk aan (gaat om de 20 minuten). Het loopt allemaal soepel, de chauffeur heeft haast en rijdt behoorlijk hard over de bochtige weg. Eenmaal bij de restaurants is het lastig kiezen. Sommige willen naar het grill-restaurant maar de meesten naar ‘Le wagon’. Daar hebben ze een steenoven waar (blijkt later) heerlijke pizza’s uitkomen. We krijgen lekker warm knoflookbrood van het huis en ook de pizza’s laten niet lang op zich wachten. Koffie toe is opnieuw een probleem. Eigenlijk is het er niet meer, er wordt voor ons nog gewone zwarte koffie gemaakt. Het afrekenen gaat soepel en dan naar de bushalte. Tsja, die zou om 22.00 uur moeten gaan en het is nu pas 21.20 uur. We babbelen wat en net op het moment dat we twijfelen of er nog wel een bus komt zien we hem. Snel instappen en in rap tempo terug naar het hotel. Daar zit de nog steeds warme Ed achter een kopje thee en een koekje. De buurvrouwen hebben hem een beetje verwend. Hopelijk gaat het morgen beter. Dan willen we raften….