Woensdag 26 november 2014, van Banos naar Guamote

Op tijd ontbijt, vandaag vertrekken we naar Guamote en gaan we over een pas van circa 4400 meter. Vanuit Baños passeren we Pelileo, een stadje dat bekend staat om de spijkerbroeken. Alle merken worden hier gekopieerd. De straat waar we door rijden is een aaneenschakeling van winkels met spijkerbroeken. Door naar Ambato waar we de specialiteit van Ecuador gaan proeven: cavia aan het spit.

Bij het eettentje waar we stoppen draaien zo'n 10 beesten aan het spit boven een houtskoolvuur, vooral cavia's en een paar konijnen. De cavia's zijn niet te vergelijken met onze huisdieren, ze zijn zeker twee keer zo groot. Er staat ook een grote pan met aardappels en een pan met het vet van de beesten. Je kunt hier voor 33 dollar een hele cavia met aardappel en vet krijgen maar ook een stukje cavia voor 6 dollar. Armando koopt 2 cavia's die voor ons in stukken worden gehakt. Het ruikt heerlijk, en het smaakt prima, iets tussen gegrilde kip en konijn in. Vooral het knapperige goed gekruide korstje is heerlijk. Niet iedereen durft het te eten, maar aangezien de beesten net van het spit komen en kokend heet zijn lopen we weinig risico.

We hebben nog flink wat kilometers voor de boeg, dus door met nog een tankstop waar we koffie krijgen. Een mooie kans om de foto's en filmpjes van het raften van Peter te zien. Ze zijn echt super. Jammer dat we er niet bij konden zijn. Aan de andere kant, was het wel categorie 3-4 en best ruig om te zien. Dus misschien ook wel goed zo.

Omdat er geen tijd is om te lunchen heeft Armando lunchpakketten meegenomen. In de bus eten we heerlijk verse stokbroodjes en chocola!! Gezien het grote verschil in hoogte dat we vandaag overbruggen (heel onverstandig eigenlijk) krijgen we snoepjes tegen hoogteziekte. Het engeltje op de verpakking doet vermoeden dat we in hogere sferen komen, dat blijkt mee te vallen.

Al met al valt de hoogte zoals verwacht niet mee. Als we stoppen voor Vicuñas (die snel verdwijnen in de mist) en een plaspauze langs de weg wordt Henk niet goed. Zittend aan de rand van de weg komt hij met 2 paracetamolletjes weer bij de mensen. Zelf moet ik ook oppassen, ondanks het snoepje, een preventieve paracetamol en rustig lopen lijkt de aarde toch een beetje te golven.

Het is behoorlijk mistig. Op een gegeven moment zien we maar enkele meters voor ons. Niet gek dat Julio, onze buschauffeur, het Chimbarazo National Park voorbij rijdt. Wat nu, keren in de mist op een bochtige tweebaansweg is niet echt een optie. Doorrijden is ook jammer. Even verderop is de mist weg, de weg recht en kunnen we keren. Voorzichtig terug, net op tijd zien we het toegangsbord. Alles ligt dik in de mist dus van onze fietstocht naar beneden komt helaas niets terecht. Of Ed het met zijn pols had gekund is de vraag maar het blijft jammer.

We bibberen wat op circa 4.400 m in de mist en bezoeken het kleine informatiecentrum.Het enige dat we zien zijn twee schitterende nachtvlinders op de paaltjes bij het informatiecentrum, de rest is opgelost in de mist. Als ik wat langer bij de kaart van het gebied sta te kijken krijg ik de kaart van een vriendelijke Ecuadoriaanse. Op de kaart is goed te zien hoe onze route langs de verschillende vulkanen loopt.

Verder naar Guamote met een tussenstop bij de eerste kerk van Ecuador uit 1534. Een eenvoudige kerk waar vooral aan de voorgevel te zien is hoe oud de kerk is. Binnen is het nieuw gepleisterd en is weinig te zien van wat was. Het altaar met daarachter een beeld van Maria met kind bevindt zich achter gesloten hekken.

Aan het plein voor de kerk grenst ook een galerij met kraampjes. Bij een daarvan worden palmboomnoten bewerkt. Van deze harde noten, die ook wel ivoornoten worden genoemd, worden allerlei snuisterijen gemaakt. De bekende kerststalletjes, sieraden, sleutelhangers en beeldjes. Het is allemaal nogal grof en dat is gezien de hardheid van het materiaal ook niet gek. Je hebt goed gereedschap nodig om dit materiaal te bewerken tot verfijnder producten.

Op voor het laatste stuk met de bus. Het landschap verandert subtiel. Het verschil zit vooral in de vegetatie. Minder bomen, meer agaves en steeds meer cactussen. Kleine dorpjes, meer traditioneel geklede Ecuadorianen, vrouwen dragen hier meer dan elders een hoed.

Guamote blijkt een arm dorp te zijn. In de jaren 70 heeft een Belgisch echtpaar zich het lot van de mensen in deze streek aangetrokken. Zij zijn Inti Sisa (zonnebloem) gestart, een educatieproject dat inmiddels is uitgegroeid tot een goed lopende organisatie die kinderen opvangt en schoolt maar ook volwassenen door scholing verder brengt. Omdat subsidies en giften niet genoeg bleken, is zo'n 10 jaar geleden een gastenhuis gestart dat inmiddels een verdieping extra heeft. Het eerste jaar na deze verbouwing speelden ze al quitte en nu weten Fox, Djoser en Kras deze prima locatie te vinden waardoor winst wordt gemaakt en een nieuwe uitbreiding is voorzien.

Het gastenhuis heeft moderne kamers met elk een eigen douche en toilet. De gezamenlijke ruimte is gezellig ingericht en wordt verwarmd met houtkachels. Het ziet er allemaal perfect en goed verzorgd uit. We hebben nog even tijd tot het eten en nemen de kans waar het dorp te bekijken.

Een groot verschil met wat we tot nu toe hebben gezien. Er zijn geen andere toeristen. De locale bevolking is deels wat terughoudend en deels heel vriendelijk. Er zijn diverse winkeltjes en bedrijfjes. De slager zit pal naast de schoenmaker, bijna in dezelfde ruimte. Verderop worden met een flinke breimachine schooltruien gemaakt. Er zijn eettentjes en bij het station kun je ook allerlei ter plaatse gemaakte etenswaren kopen. We wagen ons er niet aan en lopen verder naar het kerkje. Jammer, de deuren blijven gesloten. Aan de achterkant een beeld. Nu eens niet van Maria, maar van een waarschijnlijk locale held, die volgens de beschrijving voorvechter van de onafhankelijkheid was.

We horen kinderen. Er is een schooltje. Als we door de ramen kijken worden deze door de brutaalsten open gedaan. De onderwijzer(es) is er even niet. Ik probeer met wat woordjes Spaans een gesprek aan te knopen. Dat lukt redelijk, de kinderen zijn 11-12 jaar en bijna klaar op deze school. Als het er te veel worden en de chaos te groot lopen we weer door.
Verderop nog een meisje dat op de stoep voor de winkel aan haar wiskunde huiswerk bezig is. Het is moeilijk zegt ze, niet anders dan bij ons dus.

We belanden op de markt. Er zijn nog een paar groente- en fruitkraampjes. We kopen bananen, aardbeien en pepiños. Grote hilariteit als we dit verbasteren tot pepito's. De verkoopster krijgt er blossen van op haar wangen.

Tijd om terug te gaan, kunnen we ons nog even opfrissen voor het eten. Dat begint om 19.00 uur en gaat vooraf met een warm welkomstdrankje (naar keuze met of zonder alcohol) van fruit en kaneel. Lekker, het eten is ook ok, een soort van aardappelpuree met ei, paprika/wortel/uit/tomaat en een karbonade met saus. Als toetje vers gemaakte chocoladecake, heerlijk met een krokant korstje. Als alles van tafel is en de koffie op, schuift Eva, een jonge, enthousiaste, Belgische vrouw, bij ons aan om het verhaal van dit gastenhuis te vertellen.

Inmiddels hebben een aantal vrijwilligers net als Eva hier een vast contract. Ook zijn er locale medewerkers die (als zij willen) zich door scholing verder kunnen ontwikkelen. Eva, vertelt dat ze op dit moment helaas een Engelse leraar missen. Haar zus heeft hier een jaar als vrijwilliger Engels gegeven maar is nu weer terug naar België. Eva wil niet terug, 3 weken vakantie in België vond ze wel genoeg. Ze laat ons de ruimte zien waar kinderen computerles krijgen en het naaiatelier. Daar wordt ook in opdracht gewerkt. Zo hebben ze bijvoorbeeld een aantal keukenschorten in opdracht van de Rabobank gemaakt. We kopen zes kleurige placemats en nemen nog even tijd in de gezamenlijke ruimte. De slaapkamers zijn namelijk koud en hier is het nog heerlijk warm. Niet te lang want morgen moeten we om 5.00 uur op om op tijd te zijn voor de trein vanuit Alausi.