Woensdag 12 oktober, Rincon de la Vieja - Puntarenas

Vandaag vertrekken we naar Puntarenas, een schiereiland aan de Golf van Nicoya. De dag start chaotisch. Met mijn wattenhoofd (slapen wil nog steeds niet echt goed) pak ik de spullen in en probeer ik niets te vergeten. De kamer aan kant om nog een paar foto’s te maken (was ik vergeten) en dan kan de koffer naar buiten. Die wordt vanaf de kamer opgehaald. Even na 7.00 uur zitten we aan het ontbijt. Dat is in Buena Vista echt heel goed. We eten allemaal te veel, van een beetje te veel tot veel te veel…. Zo’n op de plaat door een vriendelijke Tico gebakken eitje kun je toch ook nauwelijks weerstaan?

Tussendoor ga ik even afrekenen, ik haal mijn Visa card van de kamer, reken af en lever de sleutel in. Dat is dom, als we later terug naar de kamer willen kan dat natuurlijk niet meer. Dus sleutel weer opgehaald. Laatste spullen gepakt en naar de bus. Bijna de sleutel weer vergeten in te leveren. Ergens in mijn achterhoofd heb ik het gevoel dat ik nog wat vergeten ben. Maar wat?

Even na 8.00 uur rijden we richting Puntarenas. Onderweg bezoeken we het Nationaal Park Rincon de la Vieja en maken we een lunchstop bij Iberia. Geen koffiestop deze keer, beetje afzien.

Het park is een feestje voor geologen. Tussen het groen is allerlei vulkanische activiteit zichtbaar. Zwaveldampen en borrelende modderputten met de bekende roestbruine, witte en gele afzettingen. De lucht van rotte eieren en de nevels tussen de bomen geven aan waar de putten liggen. En tussen al die activiteit de schoonheid van de jungle met vogels, vlinders en maar liefst twee groepen spinapen. Ze nemen het ervan, zwaaien tussen de bomen en eten de vruchten hangend aan de staart. Handig zo’n vijfde arm.

De wandeling is in niets te vergelijken met die van gisteren. Het park wordt de laatste jaren flink onder handen genomen om het aantrekkelijk en toegankelijk te maken voor een groter publiek. De charme van overwoekerde paadjes en wankele hangbruggen is daardoor verdwenen. Hier en daar zie je nog restanten van het oude park. Tegelijkertijd is het zo aangelegd dat het niet ten koste is gegaan van wat je aan flora en fauna en vulkanisch landschap kunt zien. Hoe dat straks is als er meer toeristen gaan komen vraag ik me af. Wij hebben wat dat betreft geluk, het regenseizoen maakt dat er geen drommen toeristen zijn.

De regen blijft gelukkig weg. Het is bewolkt maar daar zijn we best blij mee. De enkele keer dat de zon zich laat zien is het gelijk ontzettend warm. En ook zonder zon zweten we genoeg.

Terug naar de bus. Die brengt ons naar de volgende stop, een lunch en pinstop in Iberia. En dan dringt het tot me door, dan weet ik wat ik vergeten ben. Ik heb mijn telefoon laten liggen. Die lag tussen onze hoofdkussens als wekker omdat er aan mijn kant geen nachtkastje stond. Gatver, wat nu? Waarschijnlijk is er nog wel te regelen (als ze hem vinden) dat ik hem weer terugkrijg. Eerst maar Alwin mijn stommiteit gemeld. Niks aan te doen, we gaan bij de stop bellen.

Eenmaal aangekomen bij de outlet heeft Alwin met de chauffeur gepraat. En wat blijkt, een collega van hem is nog in Buena Vista. Via hem zou mijn telefoon, als hij gevonden wordt, misschien naar Puntarenas gebracht kunnen worden. En ja hoor een paar telefoontjes later blijkt dat geregeld. Met een beetje geluk heb ik hem overmorgen terug.

Tijd voor de lunch, ik heb zin in een salade en die serveren ze hier niet echt. Maar er is een Mac dus…. Beetje fout misschien maar de salade met kip en een flesje water (milkshakes hebben ze hier niet) smaakt prima en voelt best gezond. Op naar de supermarkt voor de aanvulling van ons noodrantsoen en een kop koffie. Dat laatste blijkt nog niet zo gemakkelijk. Het is opvallend hoe weinig zin het personeel (niet alleen in deze supermarkt) in zijn werk heeft. We rekenen af, er wordt een briefje aan de balie geplakt en dat is het. Wie de koffie moet gaan maken blijft onduidelijk. Als we bijna naar de bus moeten gaat Ed het vragen. De mevrouw die de koffie moest maken was zich nergens van bewust, het was haar gewoon niet verteld. Ze is zo handig om het als take away mee te geven. Koffie voor Ed, frappucino voor mij, mmmmmmmmmm. Snel de boodschappen afrekenen en de bus weer in.

Het is nog een flinke rit. De enkele druppel wordt weer een flinke bui die niet meer stopt. De airco moet aanblijven omdat de bus anders helemaal beslaat. En daardoor hebben we het koud. En niet zo’n beetje ook. Ik doe een stevige poging mijn amigurumi krokodil een slag verder te krijgen. De combinatie van bomen en regen maakt dat het daar op een gegeven moment te donker voor is. Voordat we het weten zijn we foto’s van zonnige vakanties aan het uitwisselen, van Portugal tot Japan tot de Galapagos. Je moet toch wat om deze sombere reistijd door te komen.

Eenmaal in Puntarenas regent het nog steeds. Het hotel is prima maar wel vergane glorie. Wij kunnen vanaf de balustrade aan de voorkant net de golf van Nicoya zien. Bij ons doet alles het. We krijgen alleen het gordijn niet goed open en dicht. Bij de anderen is of de airco, de koelkast of het slot kapot. Jammer, het hotel is echt leuk gebouwd met 2 zwembaden, fijne grote kamers en een ruime badkamer. Voor zover we het tot nu gezien hebben is overal geld, maar misschien meer nog arbeidsethos, nodig om wat kwaliteit te genereren. Dat geld zal waarschijnlijk van buitenlandse investeerders moeten komen. En of dat nu ten goede komt aan Costa Rica is maar zeer de vraag. Dat er wat moet gebeuren om het goed te houden of liever nog te verbeteren blijkt ook als ik even de zee in loop. Op de vloedlijn niet alleen de gebruikelijke plantenresten en stukjes koraal maar vooral veel afval. Zo jammer.

Maar niet verder de zee in dus. Ed sleept me mee het zwembad in. Ik had niet veel zin, het regent nog steeds een beetje. Maar het blijkt een prima idee. Het water is heerlijk en lekker ontspannend. Even douchen en dan is het al weer tijd voor het diner.

Het is gelukkig bijna droog als we naar het restaurant lopen. De menukaart bevat zoveel gerechten dat het lastig kiezen is. We besluiten te delen. Het wordt grote garnalen met knoflook, frites en gekookte groenten en een typisch Costa Ricaans gerecht: ceviche. Dat is rauwe vis (en/of garnalen, inktvis, calamares etc.) gemarineerd in limoensap en gekruid met rode pepers, zout en koriander. Er worden twee dunne platte koeken bij geserveerd waarin we in ieder geval gefrituurde banaan herkennen. Het is een gerecht waar je aan moet wennen. Het doet denken aan zure haring of zure mosselen. Zeker niet vies, alleen wat onwennig voor de smaakpapillen. We gunnen onszelf nog een toetje, kokosflan. Er was er nog maar 1, dat blijkt genoeg voor ons beiden. We hadden het graag afgerond met een kopje koffie maar het koffieapparaat blijkt stuk. Afrekenen dus maar en lopend terug naar het hotel.

Daar aangekomen ontmoet ik de man met de hamer. Geen reisverslag dus vanavond maar linea recta mijn bed in. Morgen gaan we varen!