DINSDAG 30 JANUARI 2018, ONDERWEG NAAR ANTARCTICA

Om te voorkomen dat we zeeziek worden hebben we pleisters voor achter onze oren mee. Die moeten minimaal 6 uur van tevoren worden opgeplakt en dan werken ze 72 uur. In het hotel plakken we ze vast op. Een hoop gepruts omdat ik niet weet hoe de verpakking opengaat en ik bang ben ze te scheuren. Uiteindelijk krijg ik de eerste open, als ik hem achter Ed zijn oor wil plakken laat hij los. Chips, toch verkeerd gedaan….. Oh nee het beschermfolie moet er nog af, sukkel die ik ben. Uiteindelijk zijn we allebei voorzien van een huidkleurig rondje, het voelt een beetje alsof we gechipt zijn of een geel oorlabel in hebben. Hopelijk werken ze, ik ben er niet gerust op.

Klokslag 15.30 uur rijdt er een busje voor. In tegenstelling tot alle berichten rijdt die ons linea recta tot aan de boot. Niks controle van de bagage, gewoon gelijk inschepen. De koffers krijgen met krijt een nummer (kamer 638) en wij mogen de trap op.

Het personeel is uitermate vriendelijk en duidelijk bezig met peptalk. Waarschijnlijk ben ik niet de enige die doodnerveus is. Ik begin met echt af te vragen waar ik aan begonnen ben. Nadat we ons paspoort afgegeven hebben (die krijgen we pas aan het einde van de reis weer terug) worden we naar onze kamer gebracht. En dan schiet ik in de stress….. We worden een trapje afgeleid dat me heel erg aan een trip naar Londen doet denken. Toen sliep ik met mama onder het parkeerdek, vlak boven de motoren, als ratten in de val als er wat zou gebeuren. Het kamertje was heel klein, ik werd toen acuut claustrofobisch.

Gelukkig is het dit keer maar 1 trap en de kamer blijkt onverwacht ruim. Geen stapelbed maar 2 losse bedden, 2 kasten (een hangkast en een legkast) en een efficiënte badkamer. Natuurlijk is alles ingericht op stevige golven. De bedden hebben een stang zodat je er niet uit kan rollen, en er liggen antislipmatjes op het nachtkastje en de plankjes ernaast. Die zijn bovendien voorzien van een randje zodat er niks vanaf kan vallen. Het raampje is klein maar er is in ieder geval een raampje. Ondanks alles wordt het me toch even te veel. Getver, gewoon blijven ademen en rustig blijven. Ed houdt me even stevig vast en dan gaat het weer. Het wordt nog beter als ik de kamer uitloop en zie dat gelijk rechts van ons een nooduitgang zit die direct uitkomt op het benedendek. Dat geeft pas echt rust, we kunnen er uit als er wat gebeurt.

Naar boven, naar de lounge. Volgens het programma dat we bij aankomst hebben gekregen hebben we om 17.30 uur een welkomstdrankje en om 18.30 uur een oefening. Na de vrolijke introductie van het team (er zijn maar liefst 5 wetenschappers mee) volgen bubbels en hapjes. Gelijk wordt duidelijk dat ook hier het recht van de sterkste geldt. Sommige mensen vallen aan alsof ze ik weet niet hoe lang niet gegeten hebben. Heel benieuwd of dat zo blijft.

Na het drankje naar buiten, kijken hoe de trossen los gaan en we Ushuaia verlaten. En dan is het al weer tijd voor de verplichte oefening. Het kost moeite om alle opvarenden bij elkaar te krijgen. Sommige zien blijkbaar het belang van de oefening niet in. De leiding is echter bikkelhard, er wordt niet eerder gestart dan dat iedereen aanwezig is. Als ze dan eerst iets over de bar wil vertellen ontploft er iemand. We denken eerst dat het een grap is zo gaat hij te keer. Maar hij meent het echt, hij is super boos dat hij hiervoor naar beneden is gekomen. De rest van de passagiers is stomverbaasd, het is ook echt bizar. Gelukkig houdt hij snel op en is de leiding onverstoorbaar (dat lijkt in ieder geval zo). Dat belooft nog wat….

We krijgen heldere uitleg over de boot, duidelijke adviezen over wat wel en niet te doen. Vooral omdat er vanaf middernacht tot en met morgen een behoorlijk wilde zee wordt verwacht. Iedereen wordt geadviseerd medicijnen tegen zeeziekte te nemen. Die worden bij het diner gratis verstrekt door de scheepsarts. Belangrijkste tips: altijd 2 handen, vrij dus een rugzak als je wat wil meenemen, de trappen op en af met 2 handen aan de leuningen, geen deurposten beetpakken maar de knop (de meeste ongelukken aan boord betreffen vingers tussen de deur doordat die dichtvalt). Er wordt echt gehamerd op veiligheid, er wordt ons verzekerd dat het heftig gaat worden. Dus ook alles in de kamer verankeren, niks los laten liggen. Ik ben er echt niet gerust op, en om mij heen zie ik mensen ook moeilijk kijken….

Dan de oefening, we moeten allemaal naar onze kamer. Als het alarm gaat moeten we met zwemvest naar de lounge. Oneven kamernummers aan de ene kant en even kamers aan de andere kant. Achtereenvolgens zwemvest aan en in een rij naar buiten richting de reddingsboten waarbij je je voorganger bij de schouder vasthoudt. Als we buiten staan wordt uitgelegd hoe we bij een evacuatie in de reddingsboten stappen, dat hoeven we gelukkig niet te oefenen. En dan zijn we tot het diner vrij.

We brengen onze reddingsvesten weg en trekken wat warmers aan zodat we de wind beter kunnen trotseren. Die is namelijk behoorlijk koud. We genieten van het Beagle kanaal en het uitzicht op het verdwijnende Ushuaia tot we worden gevraagd naar de eetzaal te gaan.

In de eetzaal is het al behoorlijk vol, alleen achterin kunnen we nog een plekje voor zijn tweetjes vinden. We schuiven aan bij drie mannen die uit Duitsland, Amerika en Venezuela komen. Een bijzonder stel vrienden die al diverse reizen samen hebben gemaakt. Deze reis is de uitdrukkelijke wens van de oudste die zichtbaar niet in orde is. Het eten is prima (drie gangen, licht verteerbaar en lekker) en de gesprekken zijn leuk. Het duurt alleen wat lang, geen probleem, tijd hebben we vooralsnog in overvloed. We kunnen nergens heen.

Als de arts langskomt adviseert ze ons de pleisters te verwijderen en de pillen die zij heeft te nemen. De pleisters schijnen bijwerkingen te hebben die de pillen niet hebben. We twijfelen enorm. Uiteindelijk besluiten we het voorlopig zo te laten. Als we last krijgen van de bijwerkingen stappen we over. Hopelijk is dat dan niet te laat….

De zonsondergang verkleurt de hemel, dus nog even naar buiten. De film ‘Frozen planet’ die wordt getoond moet maar even wachten. Als we behoorlijk koud zijn geworden pakken we binnen koffie en genieten van het laatste stukje film. Nog een blik op de maan en dan naar onze kamer. De eerste schommelingen zijn voelbaar. We gaan het zien.