8 maart Rendieren in Utsjoki

Prima bedden en met een extra deken warm genoeg voor een goede nachtrust. Vandaag staan de rendieren op het programma. Het programma is overigens behoorlijk omgegooid en de arctische sauna ontbreekt. We willen nog een sneeuwscooter bijboeken en gezien de kleine kans op Noorderlicht ook een Aurora excursie. Kortom werk aan de winkel voor de mensen hier, hopen dat het allemaal lukt. 

De thermometer buiten zegt min 22 graden maar die hangt in de zon. Het blijkt echt kouder te zijn, weer ergens rond de min 30 (3 dubbel glas in het huisje overigens). Warme overalls etc. zijn daarom een must. Eerst maar ontbijt. Ons huisje ligt nog geen 30 meter van het restaurant, makkie dus. Genoeg keuze bij het ontbijt, ook yoghurt en fruit, daar ben ik blij mee. De koffie nog niet op, is het al tijd voor het passen van de overall en alles wat daarbij hoort. Voor Ed met zijn confectiemaat geen probleem, voor mij ligt dat anders. Kleine voeten, hoge wreef, dikke kuiten, betekent ruim een maat te grote laarzen. Bijkomend voordeel: daar past nog een paar extra sokken in. Kort, brede heupen, betekent veel te lange overall en toch nog net wat strak op mijn buik. Dus geen extra jas eronder. Blijkt later gelukkig ook niet nodig te zijn. Kleine handen betekent veel te grote wanten. Die krijg ik echt nauwelijks aan over mijn dunne onderhandschoenen. Maar mijn muts is in 1 keer goed. Probeer het je voor te stellen, het voelt als een mengeling van Garfield en een Michelinmannetje, steun, kreun. Het zweet staat door al dat gedoe in mijn nek, hoezo kou lijden…. De Finse jongen die ons helpt is heel aardig maar geen ster in het communiceren, geen idee wat er in hem omgaat. Rare jongens/meisjes die Nederlanders waarschijnlijk. Blij dat we weer buiten staan met alles. Eerst maar naar het huisje om even rustig uit te zoeken wat de handigste combinatie is van eigen- en leenspullen. 

Eenmaal alles op orde weer naar buiten naar het busje dat ons naar de rendieren brengt. We zijn met 2 groepen van 6. Het programma bestaat uit 3 delen, informatie over de rendieren (met koffie bij een houtvuurtje in een tent), een sledetochtje en een bezoek aan een rendierfarm. Het loopt eerst wat stroef. Het vuurtje is nog niet aan en we vinden het eigenlijk niet ok dat de rendieren de sledes met ons moeten trekken. Eenmaal in de tent blijkt ook het houtvuur nog niet aan. Dat valt wat tegen want we hebben ondanks alle kleding inmiddels behoorlijk koude vingers en tenen. Maar als na wat gemopper van onze medereisgenoten het vuur brandt en de gids zijn verhaal vertelt verandert de stemming. We zijn onder de indruk van zijn verhaal. Als kind was hij al bezig met het trainen van rendieren. Een oud ambacht dat nu eigenlijk alleen maar in stand kan worden gehouden door het toerisme. Inmiddels heeft hij met zijn 32 jaar 2 rendierfarms met een vijftal werknemers. Belangrijkste inkomsten komen van het rendiervlees, het toerisme levert een aardig bedrag aan neveninkomsten op. Heel hard werken met liefde voor de Saami-cultuur. Hij heeft ons respect. 

Voor de sledetocht zijn er 3 sledes gekoppeld met voor elke slee een rendier. Als onze groep aan de beurt is heeft het voorste rendier er geen zin meer in. De baas moet erbij komen om hem weer in het gareel te krijgen. De anderen volgen dan vanzelf. Dat doen ze bij voorkeur heel dicht op de vorige slee. Zo dicht dat hun kop tussen onze hoofden zit. Het levert een aantal hilarische selfies op. Maar toch, het voelt niet helemaal goed, ook omdat de baas gewoon voor de sledes uitloopt…. Beetje idee van de olifanten in Thailand, dat willen we ook niet meer. Eenmaal terug mogen we de rendieren voeren met bevroren rendiermos. Dat maakt ze wat minder schichtig, we kunnen nu dichterbij komen, maar niet te veel. 

Op naar de rendierfarm, dat ziet er echt heel goed uit. Sommige rendieren lopen los, anderen staan vast en weer anderen hebben de ruimte in een omheind gedeelte. We zijn geïmponeerd door een wit rendier met een enorm gewei. Die komt zo uit een sprookje stappen, een witte magische wereld. Opnieuw wat voer en dan is het tijd om terug te gaan. 

Daar wacht ons de lunch, sla, goulash met aardappel en groente. Dat gaat er prima in. Aangesterkt besluiten we een klein ommetje te maken. Want als we nu in het huisje blijven kakken we in en komen we er niet meer uit.

Ondanks de overalls, de laarzen etc. gaat het wandelen prima. Ik heb het wel behoorlijk warm. De mulle sneeuw is niet te doen, daar zak je tot je knieën in. Maar over de route van de sneeuwscooters is het goed lopen. Een heuveltje op, in de zon en dan… Mijn voornemen dit jaar is 50 % kind te zijn, dus ik ga voor het eerst van mijn leven een sneeuwengel maken. Ze is echt heel goed gelukt, zelfs de pompon op mijn muts is te zien, lijkt wel een klein aureooltje. Terug naar de rivier, dat pad is lastiger, steil naar beneden. Om te voorkomen dat ik wegzak loop ik vlak achter Ed in zijn voetstappen. Dat gaat prima. Genoeg voor nu, lekker warm in het huisje, beetje breien, aan de blog werken, foto’s kijken en Ed nog even met zijn drone buiten spelen. Als onze ogen dichtvallen toch even een dutje voor het diner. 

Vanaf 19.00 zijn we welkom voor een voor-, hoofd en nagerecht. Wijntje zelf betalen, koffie inclusief. Zo lekker, niks hoeven doen, niks hoeven regelen, gewoon aanschuiven en de vuile vaat laten staan. Het is fijn om te horen dat het met Dex en de poezen ook goed gaat. Dex is heel welkom, heeft zijn draai gevonden want hij wordt vreselijk verwend. Ook hij heeft vakantie. Nog een paar uurtjes niks doen en dan naar bed. Morgenochtend vrij en in de middag de Husky’s. Daar hebben we heel veel zin in.