9 maart Utsjoki, husky’s en falligoathi

Het is aanzienlijk minder koud omdat het bewolkt is. Daardoor is de kans op Noorderlicht heel klein, ook omdat er weinig energetische zonneactiviteit is. Dat is jammer, we gaan deze reis een ultieme poging doen. Want het is (na 3 keer vragen, communicatie hier blijkt soms lastig) toch mogelijk extra excursies te boeken. Die komen later deze reis. 

Deze ochtend hebben we even niets. Ons idee was een flinke sneeuwpop te gaan maken, maar dat wordt hem niet. De droge poedersneeuw pakt echt helemaal niet. Het lukt zelfs niet een sneeuwbal te maken. Nu begrijpen we ook waarom er geen sneeuw op de bomen ligt. Bij de minste wind waait de poedersneeuw er gewoon af. Maar naar buiten gaan we, met deze temperatuur van rond de min 10 is het goed wandelen. We brengen een bezoek aan Utsjoki op een half uur van ons huisje. Lijkt een eitje maar is met onze sneeuwschoenen toch wel wat zwaarder dan met sneakers. Over het pad voor de sneeuwscooters is geen optie, daar zak je hier en daar tot over je enkels in. Dus over de weg. Die is besneeuwd en ondanks dat rijden auto’s hier lekker door. Wij zouden het niet durven. We komen niet veel auto’s tegen en die houden goed afstand, dus geen probleem. 

In Utsjoki even de supermarkt in. Die verkoopt echt van alles. Is ook logisch, in de wijde omgeving is namelijk verder niets te vinden. Dan even een café annex restaurant in. Beetje bijzonder, in het bar gedeelte een bonte verzameling sofa’s, stoelen en snuisterijen. Er is 1 mannelijke bezoeker en een aardige mevrouw die ons wel grappig vindt. Ze spreekt geen woord Engels maar heeft wel koffie en zoete broodjes. Cappuccino hebben ze hier nog nooit van gehoord, zwarte koffie in een kan op een warmhoudplaat, waar heb ik dat voor het laatst gezien…. De broodjes zijn vers en smaken heerlijk. Aangesterkt lopen we terug want na de lunch is het tijd voor de honden. 

We rijden om 14.00 samen met 5 Duitsers weg uit Utsjoki over de brug naar Noorwegen. De rivier waar ons huisje aan ligt is namelijk de grens met Noorwegen en de husky’s zijn op zo’n 36 km rijden aan de overkant. Als we aankomen is het een geblaf van jewelste. De honden staan al aangelijnd en springen op en neer. Ze kunnen niet wachten. We krijgen uitleg van een bevlogen jonge kerel die ons deze middag heel veel zal vertellen over zijn werk met de honden. Maar eerst goed opletten hoe we de sledes moeten besturen. Vrij simpel: 1 persoon achterop die met zijn voeten op de rem het tempo bepaalt. Door naar rechts of links te hangen kun je een beetje sturen. Opletten dat je niet te dicht op je voorganger komt, opletten dat de honden hun behoefte kunnen doen (dat doen ze tijdens het lopen, dan vertragen ze iets) en opletten dat ze achter onze voorganger blijven aangaan. De 2e persoon mag lekker zitten in de slede onder een deken en foto’s maken. 

We mogen de honden niet aaien, ze zijn te gespannen om te gaan lopen. Dus eerst lopen en aan het einde is er genoeg tijd om ze te aaien en te belonen voor hun harde werk. Eenmaal op de slede trekt iemand anders het touw van de slede los waardoor de honden kunnen gaan lopen. En dat doen ze ook, als een malle. Ze zijn gelijk stil. Het is echt gaaf, we glijden over de bevroren besneeuwde rivier, 4 sledes met elk 6 honden die er duidelijk zin in hebben. Ed is als eerste bestuurder van onze slede. Ik twijfel, maar als het wisselpunt komt wil ik het toch echt proberen. Het valt reuze mee, gewoon goed opletten, het remmen gaat prima. Eenmaal terug moeten we een heuveltje op. Dat gaat even lastig omdat iemand van de leiding niet oplet en voor onze slede loopt. Daardoor moet ik remmen en is er niet genoeg vaart. We (de sukkel en ik) moeten dus even mee duwen om de slede omhoog te krijgen. Eenmaal terug blijkt hoe aanhankelijk de meeste honden zijn. Ze zijn super sociaal, willen graag aandacht en natuurlijk een snack. Een enkele hond is wat voorzichtiger. We genieten er echt van. Onze begeleider vertelt honderd uit, over de verschillende karakters, de samenstelling van een koppel honden, de fok, de wedstrijden. Het is echt super interessant. Als de honden weer afgelijnd zijn is het tijd voor wat warms en de rest van zijn verhalen in een traditionele Saami-tent. Natuurlijk met houtkachel! Tot slot mag zijn jongste hond van 15 maanden nog even los tussen ons heen en weer hollen en dan is het echt tijd om terug te gaan. We zijn super voldaan. Wat een fijne middag. 

Eenmaal terug hebben we even tijd om bij te komen. Vanavond staat een traditionele Saami-maaltijd in een op het programma. We worden om 19.00 verwacht in de traditionele Saami-hut die de naam falligoathi heeft gekregen. Dat is de naam van een havik die hier in de omgeving leeft. Het lukt me om in de korte afstand naar de hut (ongeveer 300 meter) languit te gaan… Dat moet toch minstens elke vakantie een keer gebeuren. Gelukkig niks aan de hand, gewoon weer verder. 

De hut is behoorlijk rokerig en we passen er met zijn veertienen maar nauwelijks in. Onze begeleiders in deels traditionele kleding zijn een verhaal apart. Een man van 85 die geen Engels spreekt maar de verhalen over zijn jeugd met ons deelt via de andere begeleider. Dat is een jongen van begin 20 die wel redelijk Engels spreekt maar niet altijd goed uit zijn woorden komt en moeilijk communiceert. Hij moet ook het eten verzorgen. Het is duidelijk dat hij heel erg zijn best doet en zeer duidelijke instructies heeft waar hij ook niet van afwijkt. Ook niet als er diverse signalen zijn dat de mensen om hem heen wat onrustig beginnen te worden. We maken er het beste van, zitten het uit en zien er de humor ook wel van in. Champignonsoep, rendierstoofpot met aardappelpuree en bessen en als toetje een soort van gebakken/gekookte kaas. Het smaakt zeker niet verkeerd en de verhalen en dingen die getoond worden zijn interessant maar het is slecht te verstaan en het duurt ook wel erg lang… We zijn dan ook blij als we weer losgelaten worden. Snel terug naar ons huisje, nog even lekker zitten met een drankje uit de supermarkt van vanochtend. Morgen gaan we een sneeuwschoenwandeling maken (hopelijk blijf ik overeind) en op zoek naar het Noorderlicht… hele kleine kans, duimen dus!