ZONDAG 14 JANUARI 2018, PUERTO MADRYN

14 januari 2018 - Puerto Madryn, Argentinië

Een kort nachtje dit keer. Goed geslapen, het geluid van de boulevard is niet tot ons doorgedrongen met dank aan de rolluiken. Gauw het raam open want het is warm. Om 7.00 uur ontbijt want we vertrekken om 8.00 uur naar Peninsula Valdès. Wandelschoenen mee en de bekende laagjes tegen koude wind.

We hebben er veel zin in en raken inmiddels gewend aan de lange afstanden. Na ongeveer één uur rijden zijn we in het nationaal park. De eerste stop na nog eens ruim een uur over gravelwegen is bij de zeeleeuwenkolonie. Die zijn goed te zien vanaf een klif boven het strand. Ze zijn superactief, hier en daar plonzen ze in de oceaan of kruipen met veel moeite de steile helling van het plateau weer op. We zien ze paren, het mannetje dat aanzienlijk groter is dan zijn vrouwtje plet haar bijna lijkt het wel. Ook zijn er veel jonge dieren, soms nog met navelstreng. Even verderop op het plateau doen meeuwen zich te goed aan een placenta. De omgeving is schitterend, de zandkleurige gelaagde stenen, de blauwe zee en de ruige grassen en vetplanten. We kunnen ons moeilijk losrukken, tijd voor de bus naar de volgende stop.

Na opnieuw een stevig stuk gereden te hebben komen we aan bij een boerderij die zijn voortbestaan heeft geborgd op basis van toeristen. Hier gaan we straks eten, maar eerst de zeeolifanten. We krijgen uitleg van Luciano, onze Argentijnse reisleider. Zeeolifanten lijken saaie beesten, maar als je de tijd neemt om naar ze te kijken en te luisteren ontdek je meer. Hij adviseert om minimaal een kwartier stil te zitten en alleen te kijken en te luisteren. Klinkt goed, dus op naar de zeeolifanten. We bekijken ze eerst van ver vanaf een verhoging. Het is even zoeken omdat ze de kleur hebben van de stenen, tegen elkaar aanliggen en zich voegen naar de vorm van de ondergrond. Daardoor gaan ze bij de eerste blik op in de omgeving. Dichterbij komend zien we meer details. Het kwartiertje dichtbij de zeeolifanten op zo’n 50-100 meter afstand is zo voorbij. Je ziet inderdaad meer details en kleine incidenten als je daar de tijd voor neemt. De logge beesten schuifelen wat, zoekend naar een lekker plekje, kruipen daarbij soms met de staart over elkaar heen of dicht tegen elkaar aan (dat levert soms wat gebrul op), geeuwen, steken een vin omhoog en dan heb je het wel gehad. En toch zijn deze enorme beesten intrigerend. Jammer dat er geen mannetjes zijn, die zijn echt kolossaal, maar helaas de paartijd is al lang voorbij.

Weer alle trappen op, terug naar het restaurant. Daar kunnen we heerlijk a la carte kiezen. We delen met onze medereizigers. Ik lamsvlees met mijn overbuurman en Ed een biefstuk met zijn overbuurvrouw. Lekker sla en gebakken aardappels erbij, daar waren we aan toe. Maar geen wijntje of biertje dan staan we gelijk op onze kop. Nog een espressootje en dan is het tijd om naar de op één na laatste stop te gaan, het kleinste van de twee hier aanwezige zoutmeren.

Het grootste zoutmeer is na de Dode Zee in Israël en Desert Lake in de VS het grootste van de wereld. Maar ook het kleinste waar wij uitstappen is enorm. Een lichtroze vlakte met glinsterende kristallen waar een zonnebril geen overbodige luxe is. Grote hilariteit als Luciano de groep op een bijzondere manier wil fotograferen. Mieke draagt als een Indiase godin de groep op handen. Het duurt even maar dan hebben we ook een superleuke foto.

Weer terug in de bus richting de laatste stop, het informatiecentrum. Bij een walvisskelet krijgen we uitleg over de walvissen en het zeeleven. We maken een rondje door het centrum, bestellen een lekkere cappuccino en dan is het echt tijd om richting Puerto Madryn te gaan.

De bus wordt steeds gezelliger, we beginnen elkaar steeds beter te kennen. Veel van onze reisgenoten hebben een flinke dosis humor en zelfspot waardoor de reis ondanks de afstand vlot verloopt.

We worden gedropt bij een supermarkt. Ed gaat naar het hotel met de bagage en ik met een aantal reisgenoten richting bank om nog wat pesos te scoren en de supermarkt. Daar moeten we zorgen voor een lunch voor morgen. Best lastig want ons hotel heeft dit keer geen koelkast. Gelukkig heeft de Carrefour een redelijk assortiment en vind ik lekkere crackers, een blikje smeerworst, nootjes, water en frisdrank. Morgenochtend bij het ontbijt nog wat jam erbij en dan gaan we het wel redden morgen.

In Puerto Madryn is het een gezellige drukte. Het mooie weer op zondag maakt dat veel mensen genieten van het strand en de boulevard waar natuurlijk van alles aangeboden wordt. De bekende zonnebrillen, selfiesticks, hoedjes, handdoeken, sieraden etc. Lekker een stukje over het strand lopen, even het water voelen (beetje koel) en dan terug over de boulevard. Vanavond gaan we met onze Belgische reisgenoten een visje eten bij Nautica. Zij hebben al gereserveerd, wij hebben er twee plaatsen bij gevraagd.

Een heerlijk ontspannen avond met goed eten. Witte zalm, coquilles, gemengde salade, een goed glas witte wijn en irish coffee toe. Voldaan terug naar het hotel waar Ed vast de koffer voor morgen inpakt. Ik heb geen zin, komt morgenochtend wel. Dan staat ons een lange reis (bijna 700 kilometer) naar Esquel te wachten. 

Foto’s