ZATERDAG 20 JANUARI 2018, EL CHALTÉN
20 januari 2018 - El Chaltén, Argentinië
Door de wind hebben we deze nacht minder goed geslapen. De wind veroorzaakte behoorlijk wat kabaal omdat de twee kleine ramen (1 in de badkamer en 1 in de slaapkamer) niet goed sluiten. Met de ogen halfdicht douchen en spullen inpakken voor onze excursie. Het weer blijkt fantastisch, dat belooft wat. Zou de Fitz Roy zich vandaag laten zien?
Om 7.00 uur ontbijt. Even later worden de lunchpakketten bezorgd. Wij delen er vandaag 1. Dat is echt genoeg, we eten hier toch al meer dan thuis. Op het laatste moment realiseer ik me dat mijn dagrugzak lichter kan. Ik ben het donzen jasje dat ik voor deze vakantie heb gekocht helemaal vergeten. Die is veel lichter dan mijn jack en draagt ook prettiger. Snel omgewisseld en dan lopend richting het centrum van El Chaltén, daar vertrekt onze bus. We genieten nu al van het weer, de Fitz Roy steekt duidelijk af tegen de felblauwe lucht, die hebben we vast gezien.
We reizen vandaag samen met een aantal andere toeristen. Een Nederlands echtpaar dat we gisteren tijdens de wandeling al tegen gekomen zijn, diverse Argentijnen en naar ik vermoed Chilenen en een Chinees echtpaar (daarover later meer). Na een stuk snelweg met wisselend zicht op het Lago Viedma (links) en de Fitz Roy (rechts) gaat het verder over gravel. Het landschap blijft intrigerend, de weidsheid wordt versterkt door vlaktes omzoomd door bergketens, het Lago Viedma (dat enorm is) en het ontbreken van bomen.
Op de 28 toeristen zijn maar liefst 4 gidsen. Die blijken later ook hard nodig. We schepen in op een kleine boot en worden eerst naar beneden gedirigeerd. Bij het vertrek moet iedereen zitten en wordt net als de vorige bootreis een korte veiligheidsinstructie gegeven. Al snel mogen we naar buiten. Het eerste stuk is nog redelijk rustig, de wind heeft in de beschutte baai weinig kans. In de verte zien we een paar kleine ijsbrokken drijven. Als we de hoek omgaan richting de Viedma gletsjer wordt het anders. We varen vol in de wind en vangen zo af en toe wat druppels van de golven die tegen de boot aanslaan. Na een klein uurtje varen meren we aan tegen een rotswand. Dat blijkt nog een kunst. Het komt nogal precies omdat er beperkte mogelijkheden zijn voor de loopplank. En dan de boot af.
Op dat moment blijkt dat de door onze reisleider aanbevolen uitrusting echt nodig is. Stevige schoenen met profiel (we stappen gelijk op afgeronde rotsen en kleine richels), winddichte kleding (je waait hier echt uit je hemd) en laagjes (de zon en de wind maken dat de temperatuur nogal wisselt). Het Chinese echtpaar is duidelijk niet goed voorbereid. Het kleine Chinese vrouwtje heeft gewone gemakkelijke schoenen aan zonder profiel en een dunne jas die zeker niet winddicht is. Haar man heeft wat beter schoeisel maar stuntelt behoorlijk met zijn pet die ondanks de waarschuwingen van de gidsen tot twee keer toe wegwaait. En een pet is gewoon afval dat hier niet hoort….. Uiteindelijk besluit de vrouwelijke gids het Chinese vrouwtje bij de hand te nemen. De rest van de wandeling leidt ze haar voorzichtig over de stenen. Een bizar tafereel. Maar eerlijk is eerlijk ook wij zijn af en toe blij met een toegestoken hand als het al te steil is of een grote stap genomen moet worden. Het moeilijkste is als je net op 1 been staat en er een windvlaag komt, dan verlies je de balans. Zo ben ik diverse keren bijna onderuit gegaan.
Vanaf de boot is het dus gelijk serieus. We lopen achter elkaar en moeten echt goed kijken waar we onze voeten neer zetten. We wandelen over, langs en tussen de door de gletsjer afgesleten stenen, en met glashelder water gevulde geultjes en meer of minder diepe kommen in de rotsen. Heel af en toe zien we een graspolletje maar 99,9 % van dit gebied is kaal. De rotsen zijn roodbruin en soms groen verkleurd door de verwering van de mineralen in het gesteente (kwarts, mica en veldspaat). Het oorspronkelijke gesteente is grijs. Doordat de gletsjer is teruggedrongen (in twee jaar tijd 1 kilometer!!) is het gesteente bloot komen te liggen. De wind maakt dat de roodbruine en groene tinten weer vervagen.
We lopen eerst naar het weerstation. Een zonnepaneel levert de voor de metingen benodigde energie en er is een ronde tent om in te schuilen. De tocht gaat verder richting de gletsjer. We zijn diep onder de indruk bij het eerste uitkijkpunt. Daar zien we de gletsjer, het meer en de daarin drijvende ijsbergen en –schotsen. Groots en fascinerend. Dan dalen we af, dichterbij het water met nog beter zicht op het ijs dat varieert van bijna gesmolten transparant, naar bros wit tot felblauw. Scherpe lijnen en rondere vormen als de brokken meer gesmolten zijn. We kunnen niet stoppen met foto’s maken. Het is moeilijk kiezen wat nu het mooiste is. Een condor vliegt hoog boven de bergtoppen, een mooie toevoeging, helaas echt te ver weg voor een scherpe foto.
Na een poosje moeten we toch echt weer terug. We gaan via een andere nog wat pittiger route. Het gebeurt niet vaak maar nu ben ik blij dat ik wat breder en zwaarder ben. Mijn gewicht helpt me overeind te blijven bij de sterke wind en mijn brede heupen vormen een soort natuurlijke rem als we een soort glijbaan afgaan. Daar pas ik precies tussen! We lunchen in de buurt van de boot in de luwte van de rotsen met uitzicht op het meer en een paar drijvende ijsbrokken. De gletsjer is achter ons en niet meer te zien. Maar dat wordt onverwacht nog anders.
We vertrekken namelijk niet met onze boot maar met een catamaran die wordt aangemeerd. Die is overigens al redelijk vol met mensen die alleen heen en weer varen en niet wandelen. De terugreis levert ons een aangename verrassing. Met de catamaran varen we namelijk de baai in waar de gletsjer eindigt. De kapitein manoeuvreert de catamaran handig tussen de kleine ijsbergen, grotere ijsplaten en –schotsen door. We hebben opnieuw fantastisch zicht op het ijs, maar nu vanaf een andere hoogte. We kunnen de ijsbrokken soms bijna aanraken. Als we de baai uitvaren gaan we naar binnen. De wind is stevig en we zijn inmiddels best moe. Even later wordt er koffie geserveerd samen met de in deze streek bekende koek (ziet er uit als een grote makaron maar bestaat uit 2 brosse wat droge koeken met een soort karamel ertussen). Behoorlijk zoet dus, maar goed weg te werken met de sterke koffie.
We zitten pal in de zon achter glas en dat zorgt ervoor dat we behoorlijk wegzakken. Het voelt niet fijn dus gaan we weer naar buiten. Daar genieten we nog even van de frisse (maar niet koude) buitenlucht en de zon. Dat kan helaas maar even want we worden gesommeerd naar binnen te gaan, de catamaran gaat aanmeren.
De mooie trip is voorbij, alleen nog een stuk met de bus. Omdat het uitzicht op de Fitz Roy vandaag fantastisch is maakt de chauffeur een fotostop. Daar zijn we blij mee, de bergketen met eeuwige sneeuw en gletsjers ligt voor ons te schitteren in de zon. Een mooier plaatje van deze bergketen is nauwelijks mogelijk. Voor we het weten zijn we in El Chaltén. Daar genieten we nog even na met een drankje samen met 2 reisgenoten. Dan de supermarkt in voor die heerlijke yoghurt zonder suiker, een stukje chocola en een bandana (om mijn haar een beetje bij elkaar te houden als het zo waait) en dan de laatste meters naar het hotel.
Daar doen we rustig aan. Reisverslag bijwerken, foto’s bekijken, een beetje lezen en even oogjes dicht. Voordat we het weten is het 19.30 uur, tijd om wat te eten te zoeken. Ons plan van een lichte maaltijd gaat de mist in als we het restaurantje met zelfgemaakte pasta ontdekken. Hier hebben reisgenoten eerder heerlijk gegeten. Als we naar binnen lopen zie ik een bord zwarte pasta met garnalen voorbij komen, mmmmm. Er is geen tafeltje voor 2 personen, de vraag is of we het erg vinden een tafel te delen. Nee dus, wie weet wat voor leuke gesprekken we met onbekende tafelgenoten kunnen voeren. Het eerste stel gaat weer weg, ze vinden het binnen te warm (klopt) en gaan buiten zitten. Dan schuiven 2 mannen aan. Voor we het weten zijn we in gesprek. Ze komen uit Israël, zijn net terug van het Nationaal Park Torres del Paine. Daar hebben ze een vos en een poema gezien. Fantastische foto’s en een filmpje gewoon met de telefoon gemaakt. Dat belooft wat, wij hebben dat nog voor de boeg. We praten over van alles en genieten ondertussen van een hele goede maaltijd die we dus niet op kunnen. Ed heeft spaghetti met een saus van ham, kaas, champignons en roomsaus, ik de zwarte brede pasta met zeevruchten in roomsaus. Zeker geen toetje, alleen nog espresso en dan met een stevige handdruk afscheid van onze tafelgenoten. Een bijzonder einde van een bijzondere dag.
Om 7.00 uur ontbijt. Even later worden de lunchpakketten bezorgd. Wij delen er vandaag 1. Dat is echt genoeg, we eten hier toch al meer dan thuis. Op het laatste moment realiseer ik me dat mijn dagrugzak lichter kan. Ik ben het donzen jasje dat ik voor deze vakantie heb gekocht helemaal vergeten. Die is veel lichter dan mijn jack en draagt ook prettiger. Snel omgewisseld en dan lopend richting het centrum van El Chaltén, daar vertrekt onze bus. We genieten nu al van het weer, de Fitz Roy steekt duidelijk af tegen de felblauwe lucht, die hebben we vast gezien.
We reizen vandaag samen met een aantal andere toeristen. Een Nederlands echtpaar dat we gisteren tijdens de wandeling al tegen gekomen zijn, diverse Argentijnen en naar ik vermoed Chilenen en een Chinees echtpaar (daarover later meer). Na een stuk snelweg met wisselend zicht op het Lago Viedma (links) en de Fitz Roy (rechts) gaat het verder over gravel. Het landschap blijft intrigerend, de weidsheid wordt versterkt door vlaktes omzoomd door bergketens, het Lago Viedma (dat enorm is) en het ontbreken van bomen.
Op de 28 toeristen zijn maar liefst 4 gidsen. Die blijken later ook hard nodig. We schepen in op een kleine boot en worden eerst naar beneden gedirigeerd. Bij het vertrek moet iedereen zitten en wordt net als de vorige bootreis een korte veiligheidsinstructie gegeven. Al snel mogen we naar buiten. Het eerste stuk is nog redelijk rustig, de wind heeft in de beschutte baai weinig kans. In de verte zien we een paar kleine ijsbrokken drijven. Als we de hoek omgaan richting de Viedma gletsjer wordt het anders. We varen vol in de wind en vangen zo af en toe wat druppels van de golven die tegen de boot aanslaan. Na een klein uurtje varen meren we aan tegen een rotswand. Dat blijkt nog een kunst. Het komt nogal precies omdat er beperkte mogelijkheden zijn voor de loopplank. En dan de boot af.
Op dat moment blijkt dat de door onze reisleider aanbevolen uitrusting echt nodig is. Stevige schoenen met profiel (we stappen gelijk op afgeronde rotsen en kleine richels), winddichte kleding (je waait hier echt uit je hemd) en laagjes (de zon en de wind maken dat de temperatuur nogal wisselt). Het Chinese echtpaar is duidelijk niet goed voorbereid. Het kleine Chinese vrouwtje heeft gewone gemakkelijke schoenen aan zonder profiel en een dunne jas die zeker niet winddicht is. Haar man heeft wat beter schoeisel maar stuntelt behoorlijk met zijn pet die ondanks de waarschuwingen van de gidsen tot twee keer toe wegwaait. En een pet is gewoon afval dat hier niet hoort….. Uiteindelijk besluit de vrouwelijke gids het Chinese vrouwtje bij de hand te nemen. De rest van de wandeling leidt ze haar voorzichtig over de stenen. Een bizar tafereel. Maar eerlijk is eerlijk ook wij zijn af en toe blij met een toegestoken hand als het al te steil is of een grote stap genomen moet worden. Het moeilijkste is als je net op 1 been staat en er een windvlaag komt, dan verlies je de balans. Zo ben ik diverse keren bijna onderuit gegaan.
Vanaf de boot is het dus gelijk serieus. We lopen achter elkaar en moeten echt goed kijken waar we onze voeten neer zetten. We wandelen over, langs en tussen de door de gletsjer afgesleten stenen, en met glashelder water gevulde geultjes en meer of minder diepe kommen in de rotsen. Heel af en toe zien we een graspolletje maar 99,9 % van dit gebied is kaal. De rotsen zijn roodbruin en soms groen verkleurd door de verwering van de mineralen in het gesteente (kwarts, mica en veldspaat). Het oorspronkelijke gesteente is grijs. Doordat de gletsjer is teruggedrongen (in twee jaar tijd 1 kilometer!!) is het gesteente bloot komen te liggen. De wind maakt dat de roodbruine en groene tinten weer vervagen.
We lopen eerst naar het weerstation. Een zonnepaneel levert de voor de metingen benodigde energie en er is een ronde tent om in te schuilen. De tocht gaat verder richting de gletsjer. We zijn diep onder de indruk bij het eerste uitkijkpunt. Daar zien we de gletsjer, het meer en de daarin drijvende ijsbergen en –schotsen. Groots en fascinerend. Dan dalen we af, dichterbij het water met nog beter zicht op het ijs dat varieert van bijna gesmolten transparant, naar bros wit tot felblauw. Scherpe lijnen en rondere vormen als de brokken meer gesmolten zijn. We kunnen niet stoppen met foto’s maken. Het is moeilijk kiezen wat nu het mooiste is. Een condor vliegt hoog boven de bergtoppen, een mooie toevoeging, helaas echt te ver weg voor een scherpe foto.
Na een poosje moeten we toch echt weer terug. We gaan via een andere nog wat pittiger route. Het gebeurt niet vaak maar nu ben ik blij dat ik wat breder en zwaarder ben. Mijn gewicht helpt me overeind te blijven bij de sterke wind en mijn brede heupen vormen een soort natuurlijke rem als we een soort glijbaan afgaan. Daar pas ik precies tussen! We lunchen in de buurt van de boot in de luwte van de rotsen met uitzicht op het meer en een paar drijvende ijsbrokken. De gletsjer is achter ons en niet meer te zien. Maar dat wordt onverwacht nog anders.
We vertrekken namelijk niet met onze boot maar met een catamaran die wordt aangemeerd. Die is overigens al redelijk vol met mensen die alleen heen en weer varen en niet wandelen. De terugreis levert ons een aangename verrassing. Met de catamaran varen we namelijk de baai in waar de gletsjer eindigt. De kapitein manoeuvreert de catamaran handig tussen de kleine ijsbergen, grotere ijsplaten en –schotsen door. We hebben opnieuw fantastisch zicht op het ijs, maar nu vanaf een andere hoogte. We kunnen de ijsbrokken soms bijna aanraken. Als we de baai uitvaren gaan we naar binnen. De wind is stevig en we zijn inmiddels best moe. Even later wordt er koffie geserveerd samen met de in deze streek bekende koek (ziet er uit als een grote makaron maar bestaat uit 2 brosse wat droge koeken met een soort karamel ertussen). Behoorlijk zoet dus, maar goed weg te werken met de sterke koffie.
We zitten pal in de zon achter glas en dat zorgt ervoor dat we behoorlijk wegzakken. Het voelt niet fijn dus gaan we weer naar buiten. Daar genieten we nog even van de frisse (maar niet koude) buitenlucht en de zon. Dat kan helaas maar even want we worden gesommeerd naar binnen te gaan, de catamaran gaat aanmeren.
De mooie trip is voorbij, alleen nog een stuk met de bus. Omdat het uitzicht op de Fitz Roy vandaag fantastisch is maakt de chauffeur een fotostop. Daar zijn we blij mee, de bergketen met eeuwige sneeuw en gletsjers ligt voor ons te schitteren in de zon. Een mooier plaatje van deze bergketen is nauwelijks mogelijk. Voor we het weten zijn we in El Chaltén. Daar genieten we nog even na met een drankje samen met 2 reisgenoten. Dan de supermarkt in voor die heerlijke yoghurt zonder suiker, een stukje chocola en een bandana (om mijn haar een beetje bij elkaar te houden als het zo waait) en dan de laatste meters naar het hotel.
Daar doen we rustig aan. Reisverslag bijwerken, foto’s bekijken, een beetje lezen en even oogjes dicht. Voordat we het weten is het 19.30 uur, tijd om wat te eten te zoeken. Ons plan van een lichte maaltijd gaat de mist in als we het restaurantje met zelfgemaakte pasta ontdekken. Hier hebben reisgenoten eerder heerlijk gegeten. Als we naar binnen lopen zie ik een bord zwarte pasta met garnalen voorbij komen, mmmmm. Er is geen tafeltje voor 2 personen, de vraag is of we het erg vinden een tafel te delen. Nee dus, wie weet wat voor leuke gesprekken we met onbekende tafelgenoten kunnen voeren. Het eerste stel gaat weer weg, ze vinden het binnen te warm (klopt) en gaan buiten zitten. Dan schuiven 2 mannen aan. Voor we het weten zijn we in gesprek. Ze komen uit Israël, zijn net terug van het Nationaal Park Torres del Paine. Daar hebben ze een vos en een poema gezien. Fantastische foto’s en een filmpje gewoon met de telefoon gemaakt. Dat belooft wat, wij hebben dat nog voor de boeg. We praten over van alles en genieten ondertussen van een hele goede maaltijd die we dus niet op kunnen. Ed heeft spaghetti met een saus van ham, kaas, champignons en roomsaus, ik de zwarte brede pasta met zeevruchten in roomsaus. Zeker geen toetje, alleen nog espresso en dan met een stevige handdruk afscheid van onze tafelgenoten. Een bijzonder einde van een bijzondere dag.
