ZATERDAG 10 FEBRUARI 2018, IGUAZU

Het kostte moeite om in te slapen, het was nog relatief vroeg, zeker in vergelijking met de afgelopen weken. We schrikken om 5.50 uur wakker van de wekker. Ik voel me gelukkig beter dan gisteravond. Douchen, laatste spullen pakken en naar beneden. De vriendelijke receptionist helpt ons een ontbijt bij elkaar scharrelen. Officieel is het ontbijt pas vanaf 7.00 uur. Maar ze doen er hier alles aan om het je naar de zin te maken. Echt fijn. Klokslag 7.00 uur rijdt er een busje voor. De chauffeur overhandigt ons een pak papier…… Het blijken de instapkaarten te zijn. Het is echt allemaal top geregeld. Hier zijn we blij mee, dit werkt beter dan de digitale versie op onze telefoons.

Na een ritje van niks (het vliegveld ligt net buiten Ushuaia) kan de lange dag van wachten, wachten en nog eens wachten beginnen. We hebben maar liefst drie vluchten nodig om in Iguazu te komen. Om 8.40 uur vliegen we van Ushuaia naar El Calafate. Wachten van 10.00 uur tot 13.50 uur voor de vlucht van El Calafate naar Buenos Aires. En dan weer wachten van 16.45 tot 18.45 uur voor het laatste stuk naar Iguazu. Als het goed is komen we daar om 20.35 uur aan.

De eerste meevaller: we hoeven niets bij te betalen. De tweede: onze bagage gaat rechtstreeks naar Iguazu, we hebben er tijdens de vluchten dus geen omkijken naar. En de derde: onze reisleider heeft perfecte plaatsen aan de linkerkant van het vliegtuig voor ons geregeld. Als we opstijgen bij El Calafate hebben we een schitterend uitzicht op het Andesgebergte en het Viedma meer. Het is super helder weer dus de hele bergketen strekt zich voor ons uit. Adembenemend….

We gebruiken de tijd om te lezen, filmpje te kijken, laptop op te schonen, te haken en mensen te kijken. Verstand op nul en verder niks. Ik hoest nog steeds verschrikkelijk. Als ik eenmaal begin stopt het bijna niet. Het enige dat helpt is steeds wat drinken, goed rechtop zitten en slapen.

Het is wel lastig om vrolijk te blijven. Sommige mensen gedragen zich zo asociaal in een vliegtuig. Het bekende gedoe van de stoel met een ruk achteruit, bij het raam gaan zitten terwijl dat je plek niet is, bij het uitstappen voordringen en ga zo maar door. We laten het zoveel mogelijk afglijden.

Eindelijk landen we in Iguazu. Het is donker, dat is best gek. De afgelopen weken was het steeds licht. Even spannend, is onze bagage er wel? Het duurt even maar dan hebben we alles weer bij elkaar. In de aankomsthal worden we opgewacht door een chauffeur. We zijn niet de enige. Er gaan nog diverse andere mensen met zijn bus mee. Eerst naar buiten, het regent, oeps daar hebben we niet op gerekend…. Dan de bagage in de bus en dan wij. Helaas we gaan niet gelijk rijden. Eerst uitleg over hoe alles de komende twee dagen verloopt plus nog een aantal extra opties. We hebben hier helemaal geen zin in. We zijn al zo lang onderweg, we willen nu een bed zien. Als we dan ook nog als laatste worden afgezet is het inmiddels 22.00 uur geweest. Toch die extra optie besteld, met een boot dicht langs de watervallen. Hopelijk is het de 1.200 pesos (50 euro) waard…

Het hotel heeft geen restaurant. De receptionist doet zijn best om een pizza te bestellen maar dat mislukt. Het blijft bij droge kaakjes vanavond, energie om nog op pad te gaan hebben we niet meer. Gelukkig hebben we in Buenos Aires nog een patatje gegeten.

We zweten ons kapot, het is echt benauwd. En dan die warme kleren en de bagage uitpakken… Gelukkig is er airco. Wel een beetje voorzichtig, ik wil er geen kou overheen vatten. Om 24.00 uur zijn we er klaar mee, ogen dicht, morgen naar de watervallen.