Woensdag 19 oktober, Tortuguera – San José

Aan alle goede dingen komt een einde. Zo langzamerhand gaan we echt naar het einde van de reis. Inpakken is vandaag een eitje met het beetje bagage dat we bij ons hebben. De boot komt niet heel vroeg en daarom hebben we nog even tijd voor een rondje park. Natuurlijk weer op zoek naar kikkertjes en ja hoor! Bij het tuinafval achter huisje 409 spotten we er 2. Met enige moeite laten deze mini beestjes van hooguit 1,5 cm zich fotograferen. Ze zijn snel en kruipen als ze schrikken snel onder de bladeren.

Tijd om afscheid te nemen van deze mooie plek. We rekenen onze drankjes van gisteravond contant af met CRC. Die kunnen we niet inwisselen dus daar moeten we vanaf. Op ons gemak ontbijt, nog even naar het strand en de tuin voor de laatste foto’s, nog een laatste kop koffie en dan is het tijd voor de boot. De laatste boottocht van deze vakantie. Eerst voorzichtig richting de hoofdrivier en dan, net als de afgelopen dagen, in vliegende vaart over het water. Alleen bij het aan de rivier liggende Canadese onderzoekscentrum en de andere resorts wordt afgeremd. Waarschijnlijk om te veel golfslag te voorkomen.

Na ruim een uur meren we aan bij de plek waar we met de bus worden opgehaald. Die is er nog niet dus even tijd om te plassen (voor 1 USD dus, net als op de heenreis), vlinders te fotograferen en een beetje te kletsen. Als de bus komt en de nieuwe groep is uitgeladen vervolgen we onze reis richting San Jose. We stoppen weer bij het restaurant met de vlindertuin. Daar wacht de (prima) lunch. Dat is allemaal onderdeel van deze laatste excursie. Nog net even tijd om de vlindertuin in te gaan. Net als bij ons eerste bezoek stikt het van de blauwe Morpho’s. Ik hoop nog wat andere vlinders te vinden. En dat lukt. In nog geen 10 minuten weet ik er zo’n 5-8 te fotograferen.

Terug de bus in en verder naar San José. De weg was al veranderd van een hobbelige niet geasfalteerde weg vol diepe kuilen naar een snelweg. Nu verandert ook het landschap van weides met koeien, zicht op de zee, naar heuvelachtiger dicht begroeid landschap. Richting San José weer de bekende variëteit van schamele golfplaten huisjes met hier en daar een door hekken en prikkeldraad omgeven luxere woning overgaand in spuuglelijke bedrijventerreinen en groezelige wijken. San José is niet echt een mooie stad.

Eenmaal in het hotel spettert het wat. De achtergebleven bagage staat al voor onze nieuwe kamers. Omdat we de laatste uren nog optimaal willen benutten zetten we alles snel in de kamer. Op ons programma staan in ieder geval de supermarkt en een overdekte markt met handgemaakte spullen. De markt is snel gevonden. Een aaneenschakeling van kraampjes met steeds weer dezelfde souvenirs. Sieraden, handbeschilderde prullaria, best wel aardige schilderijtjes van veren, houtwerk, hangmatten en nog veel meer. Het is er boordevol en alle verkopers doen moeite ons hun kraampje binnen te werken. We worden er een beetje moedeloos van. Je kunt niet anders dan doorlopen en dat voelt op het onbeschofte af. Onze pogingen wat aardigheidjes te scoren stranden. We geven het op. Maar wat dan? Inmiddels plenst het weer verschrikkelijk. Een rondje lopen zit er niet in.

We besluiten naar het Jade museum te gaan, een van de weinige aanbevolen plekken in San José. Het museum blijkt op nog geen 100 meter van de markt te liggen. We hebben nog ruim een uur om het te bezichtigen en het kost 15 USD per persoon…… Gaan we wel of niet, we twijfelen. We gaan wel, wat moeten we anders en misschien krijgen we achteraf spijt gezien de recensies. Dus naar binnen, tas in de locker en kijken maar. De entree belooft niet veel goeds, eenmaal binnen blijkt het een echt goed opgezet museum met een ruime vaste collectie. Verschillende verdiepingen geven een kijkje in de historie en de kunstschatten van Costa Rica. Het is mooi opgezet met overal schermen waar je digitaal informatie kunt ophalen. Ook aan de kinderen is gedacht, spelenderwijs worden zij interactief betrokken bij wat hier allemaal te zien is. De belichting is top, met een beetje moeite lukt het foto’s te maken. In het besef dat we maar 1 uur hebben gaan we er wat vluchtig door. We genieten gewoon van wat we mooi of bijzonder vinden en lezen in grote lijnen over de historie. We sluiten af met een korte blik op een expositie met hedendaagse kunst. Jammer daar zaten best een paar interessante objecten bij. Een kwartier voor sluiting besluiten we beneden een kop koffie te nemen in de hoop dat het goede koffie is. En dat is het, mmmm heerlijk. We nemen er witte chocoladeballetjes met een krokant geroosterd koffieboontje in de kern bij. Dat blijkt een bijzonder (best hard) lekker hapje. Klokslag 17.00 uur lopen we het museum uit. Geen spijt ondanks de best hoge toegangsprijs, zeker voor een uurtje.

Terug naar het hotel via de supermarkt voor 1 kg koffie, beetje aan het reisverslag prutsen, foto’s uploaden en dan tijd voor de laatste maaltijd met zijn allen. 4 van onze groep hebben nog een strandverlenging. De rest gaat morgenvroeg het vliegtuig in. Alwin heeft een poging gedaan om te reserveren in het restaurant aan de overkant van het hotel, de plek waar wij eerder heerlijk gegeten hebben. Wat ik al verwachtte klopt, het is vol. Eerlijk gezegd geloof ik ook niet dat ze zulke grote groepen willen hebben. Dat past gewoon niet bij de sfeer van het restaurant. Het alternatief, een Italiaans restaurant, had wel plek. Sterker nog ze zijn blij met onze komst, het is namelijk erg rustig. Dat verandert direct bij binnenkomst. De gangmakers zetten de toon en de boel een beetje op zijn kop. Iedereen vindt wat van zijn gading. Wij bestellen een groene salade vooraf en pasta met tonijn (ik) en een biefstuk (Ed) als hoofdgerecht. Alwin wordt in het zonnetje gezet op een manier zoals alleen Limburgers dat kunnen. Met een broodmand, servet en een rietje wordt hij omgedoopt in een soort van prins Carnaval. Natuurlijk waren wij de beste groep ooit (niet natuurlijk). Vast staat dat het een goede groep was, we veel hebben gezien, we geluk hebben gehad met het weer (het plensde alleen in Park Arenal tijdens de wandeling, alle overige activiteiten bleef het merendeels droog) en we ook gewoon veel plezier hebben gemaakt. Tijd voor nog een kop koffie waar Ed en ik een likeurtje bij bestellen. Een mooie afronding.

Eenmaal terug in het hotel nemen we afscheid van de verlengers, kopen we nog wat dingetjes uit de vitrine van het hotel en werk ik mijn reisverslag nog bij. Dan is het tijd om de koffer te pakken, die moet om 3.00 uur (!) buiten de kamer staan. Om 3.30 uur vertrekken we richting vliegveld. Snel douchen, de laatste schone onderbroek, de vuile troep in de koffers (alles is klam door de Costa Ricaanse vochtigheid) en dan even de ogen dicht……