MAANDAG 12 FEBRUARI 2018, VAN IGUAZU NAAR BUENOS AIRES

12 februari 2018 - Buenos Aires, Argentinië

Vandaag bekijken we de watervallen van Iguazu vanaf Brazilië. Hopelijk is het daar minder druk dan gisteren aan de Argentijnse kant. We hebben gehoord dat er normaal circa 4.000 - 5.000 bezoekers per dag komen. Gisteren waren het er 14.000. Het was dus inderdaad mega druk.

Om 8.20 uur worden we opgehaald. Opnieuw een grote bus die al behoorlijk vol zit. Dit keer zijn wij niet de laatste. Er stappen na ons nog diverse mensen in. Omdat we zondag niet konden betalen rijden we eerst langs het kantoor om de ‘Adventure experience’ van gisteren af te rekenen. De gids waarschuwt dat het druk wordt en dat we bij de grens zeker oponthoud gaan krijgen. Ze hebben er alles aan gedaan om dat tot een minimum te beperken. Er is een Braziliaanse bus ingehuurd, die mag het Nationale Park aan de Braziliaanse kant in. Daardoor hoeven we niet te wachten op een bus van het Nationale Park zelf. In de bus wordt bovendien geld ingezameld voor de entree, de kaartjes worden door de gids voor de totale groep ingekocht. Oeps, we hebben geen Argentijnse pesos, er was gezegd dat we met Visa konden betalen…. gelukkig hebben we nog dollars. Zo langzamerhand is het contante geld echt bijna op, hopelijk vinden we ergens een pinautomaat die het doet.

Al met al zijn we bij de grens een uur kwijt, maar dan gaat het snel. Brazilië is echt beter georganiseerd, het is vandaag ook veel rustiger. De tickets zijn snel geregeld en we gaan vlot naar binnen. Waarom het hier rustiger is wordt snel duidelijk. Je hebt vanaf de Braziliaanse kant zicht op alle watervallen. De gids legt het zo uit: in Brazilië kijk je naar een foto van de watervallen, in Argentinië ben je onderdeel van de foto. In Brazilië is het een kwestie van het pad volgen, je loopt een bepaalde route met zicht op de watervallen aan de Argentijnse kant richting de inmiddels bekende Devil’s Throat. Daar word je lekker nat gespetterd. Weer terug op het droge ga je met de lift of via een pad weer omhoog en dat is het dan. Er zijn geen ‘pretpark-activiteiten’ of andere gekkigheid. Aan de Argentijnse kant zijn er meerdere trails en diverse activiteiten, terwijl de entreeprijs vrijwel gelijk is. Dat trekt waarschijnlijk meer mensen.

Het uitzicht op de watervallen is weer formidabel, langzaam maar zeker wordt de volledige breedte van de watervallen zichtbaar. Doordat we vanaf deze kant de volle breedte zien, snappen we ook beter hoe de watervallen liggen, inclusief het Argentijnse eiland dat er voor ligt. We zien de grote speedboten (waar wij gisteren in zaten) het opspattende water induiken. Het blijft heftig om te zien. Op sommige plekken is het net als gisteren file lopen. Vreselijk irritant zijn de selfies. Die veroorzaken niet alleen opstoppingen maar maken het ook bijna onmogelijk een normale foto van de watervallen te maken. Het is of aansluiten in de rij die tergend langzaam gaat (de perfecte selfie waar je haar en alles verder goed zit duurt namelijk uren) of je asociaal naar voren wringen.  Gelukkig hebben we de tijd, dus wachten we braaf op onze beurt en dringen we alleen naar voren als het echt te gek wordt.

Ik amuseer me met de gieren die rondcirkelen. Het lukt me maar niet een goede foto van ze te maken terwijl er een behoorlijke groep rondzweeft. Het tegenlicht maakt dat een silhouet van de gieren het beste is wat ik voor elkaar krijg. Het is inmiddels schitterend weer geworden. De zon komt door de bewolking en dat geeft toch een heel ander plaatje dan de grijze luchten van het begin van deze dag. En dan zien we onze gids weer opduiken. Op het punt waar we naar beneden lopen richting Devil’s Throat staat hij paraat om ons te waarschuwen voor het water. Poncho’s aan en file lopen naar de nattigheid. Het pad gaat over in een brug en balkon. Het uiterste punt is natuurlijk berendruk. Beetje wringen en dan heb ik fantastisch uitzicht op Devil’s Throat. Natuurlijk spat het hier, de wind strooit de nevel over alle kijkers heen. Foto’s maken moet snel, om te voorkomen dat de lens of erger de camera nat wordt. De combinatie van zon en water zorgt voor mooie regenbogen en gave foto’s. Het blijft jammer dat het zo druk is, het gedoe leidt af. We volgen dan ook braaf het advies op van de gidsen: zoek een goede plek en blijf daar staan, ga niet heen en weer lopen. Dat werkt, door te blijven staan kun je de omgeving beter in je opnemen en je afsluiten voor het gedrang.

Terug door de massa, de lift naar boven laten we voor wat het is, de rij is zo enorm lang. Bovendien is het nog geen 450 meter naar boven. Prima te lopen over een goed pad met treden. Eenmaal boven staan we vrijwel recht voor onze bus. Dat komt goed uit, het is ook zo’n beetje verzameltijd.

Het voelt wat kort, tegelijkertijd hebben we het ondanks de drukte goed kunnen zien. Bovendien zijn we ook moe, de reis begint echt zijn tol te eisen. We zakken onderuit in de bus in afwachting van de lunch. Die blijkt voor de groep gereserveerd in een restaurant net voor de Argentijnse grens. Een buffet restaurant waar je zoveel mag eten als je wilt. Als ik ergens een hekel aan heb is het dat wel….. Maar goed, we moeten toch lunchen, het is niet duur en eerlijk is eerlijk het blijkt ook nog eens behoorlijk goed te zijn. Om ons heen zien we mensen tot 5 – 6 keer toe een vol bord halen….. Zo lekker is het nu ook weer niet. Voor mij is genoeg genoeg, veel trek heb ik door de verkoudheid nog steeds niet. Na de lunch wordt het spannend. Een deel van de mensen gaat net als wij rechtstreeks naar de luchthaven, de rest mag gaan winkelen in een duty free shop. We gaan met onze bus met een andere gids (die van gisteren) naar het parkeerterrein van de duty free shop. Daar worden wij overgeladen in een busje. Met dat busje richting de grens, beperkt oponthoud gelukkig en door naar het vliegveld. We hebben nog precies 1 uur voordat we gaan vliegen.

Eerst wat spullen overpakken en dan inchecken. Ed zijn koffer is 2 kilo te zwaar. We krijgen de kans dit alsnog over te hevelen naar de handbagage. Zijn nog steeds niet droge wandelschoenen en zijn jack zijn gelukkig genoeg om zonder bijbetaling het vliegtuig in te mogen. Pffff eerst koffie. Gaar als we zijn vergeten we helemaal dat we ook nog door de security moeten. Als we daar een half uur voor vertrek aankomen krijgen we het even benauwd. Er staat best een rij…… Gelukkig gaat het redelijk vlot en komen we ruim op tijd aan bij de gate. Een grote groep Engelsen gaat met ons mee. Zij hebben vandaag de Argentijnse kant van de watervallen gedaan, gaan vanavond naar een tango-show en vanaf morgen op cruise naar Rio de Janeiro. Duidelijk ander publiek, in het vliegtuig is het daardoor ook een stuk aangenamer. Geen asociaal gedrag maar elkaar een beetje ruimte gunnen. Een verademing.

Om 19.40 uur landen we in Buenos Aires, dit keer aan de kant van de rivier. Marcella, de Argentijnse tourguide is er al. We hebben haar gevraagd om wat tips voor de komende dagen. Die heeft ze al voor ons uitgewerkt. Hoewel ik wat gammel ben besluiten we toch gelijk door te gaan naar een tango-dinnershow. Dan hoeven we ook niet op zoek naar een restaurant en is er morgen tijd op zoek te gaan naar carnaval. Het is even doorbijten, uit het autootje van Marcella het hotel in, bagage op de kamer, snel wat anders aan, terug het autootje in richting de show en ondertussen alle informatie voor de mogelijkheden van morgen ook opslaan. Parkeren is nog even gedoe, Marcella wil ons echt naar binnen brengen om te voorkomen dat het niet goed gaat of we te veel moeten betalen (het is namelijk een vooraf afgesproken prijs).

Het lukt allemaal, om 21.00 uur zijn we in het restaurant. De show begint om 22.00 uur dus we hebben een uur om te eten. En het eten is heel goed. Een driegangendiner met elke gang keuze uit meerdere gerechten. Wijn, water, bier en frisdrank zijn inbegrepen. Helemaal top dus! En dan begint de show. Het blijkt een overzicht te zijn van de ontwikkeling van de tango. Een afwisseling van oude filmfragmenten, muziek, zang, dans en sketches. En dat alles in fantastische kostuums van de jaren ’30 tot heden. Echt geen spijt, een hele fijne avond met een mooie niet te grootschalige show.

Het is goed dat we een klein stukje naar het hotel moeten lopen. De buitenlucht doet ons goed. Tegelijkertijd ben ik zo moe dat ik voor het eerst deze vakantie het reisverslag uitstel. Zodra mijn hoofd het kussen raakt ben ik vertrokken. Nog 1 dag…..

Foto’s