29 februari - 1 maart 2020 van Surabaya naar Zwolle

2 maart 2020 - Schiphol, Nederland

Het zit er bijna op. Het voelt dubbel, we hebben hier zo’n goede tijd gehad. De mensen zijn zo behulpzaam geweest en we zijn zo’n stuk verder gekomen met onze zoektocht. Tegelijkertijd is het fijn om naar huis te gaan. We missen onze mannen, onze huisdieren en ons huis. Dat is uiteindelijk waar het allemaal om draait, een thuis, een plek waar je jezelf kan zijn, waar je veilig en geliefd bent. 

We pakken in, dat gaat gelukkig altijd makkelijker als je naar huis gaat, gewoon zorgen dat de kamer leegkomt en al je spullen weer in je bagage zitten, zonder nadenken. Net na 9.00 uur zijn we klaar, tijd voor het ontbijt, voor de laatste keer in dit heerlijke hotel. 

Geen cappuccino deze keer, we willen als het kan nog een bezoek brengen aan House of Sampoerna, het oorspronkelijke huis (nu museum) van Sampoerna, een belangrijke fabrikant van sigaretten. Het gaat lukken, het is maar 20 minuten rijden, dus een taxi besteld en rijden maar. 

Het museum is goed onderhouden, de mooie meubels, de fabriek, de machines en de kleinere accessoires zoals (tafel)aanstekers, sigarettenhouders, asbakken etc. zijn goed geëtaleerd en belicht. Er zitten een aantal schitterende exemplaren bij. De kale goed doorluchte fabriekshal is groot, hier konden 400 arbeiders handmatig de sigaretten rollen. De werkplekken van nog geen meter breed staan zij aan zij in rijen opgesteld. De houten spanten van het plafond zijn bewerkt en laten diverse dieren zien. Zou het prettig zijn geweest om hier te werken? Er werd waarschijnlijk streng toezicht gehouden. Vanaf de eerste verdieping kun je de gehele hal namelijk goed overzien.

We gaan het café van het museum uittesten, dat moet volgens reviews heel goed zijn. En dat klopt, ze hebben echt heel goede koffie en aparte theevarianten met en zonder melk, maar helaas geen gebak… Dat lossen we op door bij het tweede kopje koffie pisang goreng (gebakken banaan met een krokant deeglaagje) te bestellen. Zo lekker, net gebakken, je brandt je mond eraan als je niet uitkijkt. 

We kijken terug op onze reis. Het heeft ons veel gebracht, voor Rumah Saya en voor ons zelf. We hebben ook veel geluk gehad, zijn steeds opnieuw fantastisch geholpen en hebben daardoor meer zicht gekregen op de voetsporen van Edu en zijn ouders. Zelfs het weer zat mee. We hebben onze poncho’s maar 2 keer nodig gehad waarvan 1 keer bij de watervallen van Madakadipura. Als het (stort)regende waren we in het hotel of ander gebouw of zaten we in een taxi. Ook nu weer, terwijl ik dit schrijf in de vertrekhal van de luchthaven van Surabaya onweert en stortregent het. Dankbaar ben ik, voor het feit dat ik deze reis mag maken, dat Elise en ik het samen heel goed hebben gehad, dat de mensen ons zoveel hebben geholpen. Hopelijk straalt dit ook uit op Rumah Saya. We hebben ook hier in Indonesië de bevestiging gekregen dat het belangrijk is dat de persoonlijke verhalen uit deze tijd blijven bestaan, dat ze worden doorgegeven aan volgende generaties.  

Het laatste stuk is zoals dat gaat met vliegreizen, met de taxi naar de luchthaven, lichte spanning of het de goede luchthaven is (Surabaya heeft er blijkt later maar 1) inchecken, door de controles, wachten, wachten en nog eens wachten. Boarden, overstappen in Jakarta. Weer wat stress, we hebben niet veel overstaptijd, we zijn voor de zekerheid in Surabaya zelfs op de foto gezet zodat ze rekening met ons kunnen houden. De lange hallen door, maar ook hier zijn we op tijd. En dan de lange, lange zit van Jakarta naar Amsterdam, 15,5 uur op dezelfde stoel. Gelukkig kan ik veel slapen en valt het mee. En nu? Nu zitten we in de trein naar Zwolle met koffie en croissantjes en een muffin. 

Bijna thuis… 

Foto’s

1 Reactie

  1. Martin de vlas:
    2 maart 2020
    Bijzonder om te mogen lezen en wel thuis. Martin, poot van labradorBo