12 maart Utsjoki, een vrije dag

Vandaag staat er niets op het programma. Lekker wat later opstaan, op ons gemak ontbijten en koffie drinken en dan een klein wandelingetje. Want het is opnieuw super weer en we willen de falligoathi (de tent waarin we met 14 man gegeten hebben) nog wel eens bij daglicht zien. We lopen over het spoor van de sneeuwscooters. Dat gaat prima, de sneeuw is daar goed aangestampt. Als we bij de falligoathi aankomen zien we even verderop nog een gebouwtje. Dat is ons nog niet eerder opgevallen. Het lijkt wel een Mariakapelletje… Om er te komen moet je door de losse sneeuw. En hoewel ik voorzichtig stap voor stap de richting van het gebouwtje oploop, zak ik na 3 stappen zo ver in de sneeuw weg dat ik omkukel. Languit, probeer dan maar eens overeind te komen met al die kleren en de sneeuw die telkens opnieuw inzakt. Hilarisch, dus nu mag Ed een nieuwe poging wagen. Hij bereikt het kleine huisje dat iets heel anders blijkt te zijn…. Een droogtoilet met instructies op de deur hoe deze te gebruiken. Dan moet je er wel eerst zien te komen, je zal maar nodig moeten… 

We bekijken de falligoathi nog even van binnen. Een houten hut in de vorm van een tipi met bovenin een opening voor de rook. Langs de wanden banken met rendiervellen erop. In het midden de vuurstookplaats met zwart geblakerde ketels en een steelplan. We voelen ons weer de gerookte palingen van een paar dagen geleden. Wat een gekke ervaring was dat. We lopen terug over het pad naar onze stek. Nog even in de zon op een schommelbankje bij het restaurant en dan is het weer tijd om op te warmen in ons huisje.

Tijd voor de lunch, we zijn de enige gasten op dit moment en het is zondag. De kok (die hier net ruim een maand werkt en uit Spanje komt) heeft zijn best gedaan. Een Griekse salade, 2 soorten rendiervlees met aardappeltjes in de schil en wat gegrilde groente en toe chocolade ijs, een stukje brownie en bosbessen. We moeten best wennen aan het rendiervlees. Het ene stuk is speciaal bereid, het heeft een nacht in zout water gestaan en is daarna gebraden. Het andere stuk is een gegrilde kotelet. Die laatste vinden we echt veel beter, niet alleen veel malser maar ook minder zout. Al met al is het natuurlijk veel te veel voor een lunch. Het heerlijke toetje doet dan ook echt de deur dicht. Onze plannen voor een tweede wandelingetje met Ed zijn drone stellen we dan ook maar een uurtje uit. 

Het blijft koud, ik heb spierpijn aan de buitenkanten van mijn benen. Waarschijnlijk van het aanspannen tijdens de sneeuwscooterrit. Hoe dan ook is het best lekker in het zonnetje. We lopen een klein eindje richting Utsjoki, weg van de hoogspanningslijnen. Bij een zijweggetje stoppen we zodat Ed zijn drone de lucht in kan sturen. Die protesteert en zegt dat hij het te koud heeft. Ondanks dat draaien de propellertjes flink rond. Ed durft hem niet te ver weg te sturen. Als hij met een lege accu naar beneden stort is de kans groot dat we er niet meer bij kunnen komen. Als we hem al kunnen vinden. Eenmaal veilig terug in zijn koffertje lopen we weer terug. Stilstaan doe je hier echt maar even, zelfs als je goed bent aangekleed. Op de terugweg zien en horen we een paar vogels. De eerste twee krijg ik voor de camera, maar het kleine vogeltje dat we horen en na veel zoeken bij de elektriciteitspalen zien, vliegt helaas te snel weg. Vogels hoor en zie je hier weinig, door de kou misschien maar mogelijk nog meer door de sneeuwscooters. 

In het huisje zet Ed de sauna aan. Kunnen we mooi 2 rondjes doen voordat we weer gaan eten. Het is even klooien, er zit een timer op die je (net als een eierwekker) eerst moet opdraaien. Als we dat doorhebben is de sauna zo lekker warm. Het fijne van een sauna is dat je er zo ontspannen van wordt. Dat is ook gelijk een beetje lastig, je wordt er zo loom van dat je eigenlijk geen zin meer hebt om iets te doen….

We slepen ons naar het restaurant voor de laatste maaltijd van vandaag. We zijn opnieuw de enige gasten en de kok heeft er duidelijk zin in. Weer een heerlijke salade, zalm met krieltjes in de schil en gebakken spruitjes (jawel ik vind ze lekker en zelfs Ed de spruitjeshater eet er een paar) en toe weer yoghurt met bosbessen. En omdat we de enige gasten zijn heeft de kok tijd voor een praatje. Vinden wij leuk en hij ook. Hij komt uit de buurt van Sevilla en inderdaad, hij vindt het hier met de kou en de lange nachten behoorlijk moeilijk. Deze baan is dan ook zeker niet voor lange tijd. Wat hij wel fijn vindt is dat je hier in een soort bubbel leeft, weg van alles wat er in de wereld speelt. Ik vraag me af of hij beseft hoe kwetsbaar zijn bubbel is….. 

Als we de koffie met een koekje achter de kiezen hebben is het tijd om terug te gaan. Ed wil nog even voetbal kijken en ik deze blog maken en posten. Morgen onze laatste echte vakantiedag met een mooie trip naar Nesseby en de Barentszee. De weervoorspelling is niet geweldig, er komt mogelijk sneeuw. We maken ons niet al te veel zorgen aangezien de weervoorspellingen hier met het uur wijzigen. Noorderlicht zouden we ook niet zien toch? Ik heb voor morgen ook mijn hoop gevestigd op een handwerkwinkel…. Even duimen dat het gaat lukken.