11 maart Utsjoki, sneeuwscooter, Arctic sauna en weer Noorderlicht

Een strakblauwe lucht, de zon schijnt weer volop. Dat belooft wat voor vandaag, prima condities voor de geplande sneeuwscootertocht. Maar natuurlijk eerst ontbijt. Zo verschrikkelijk, je bed uit, niks hoeven doen behalve aankleden en dan aanschuiven voor het ontbijt, met uitzicht op sneeuw, sneeuw en nog eens sneeuw. En dan gewoon weglopen, de zooi laten staan. Het kan slechter…

Weer een beetje spannend natuurlijk met opnieuw de vraag wat trekken we aan? De heldere lucht, een beetje wind, stilzitten, min 15 graden, kortom conclusie: alles aantrekken wat we hebben. Merino ondershirt met lange mouwen en merino lange onderbroek, trui, waterafstotende gevoerde broek, merino sokken met daaroverheen skisokken, donzen jack, merino onderhandschoenen, extra col, bivakmuts en dan als laatste laag de overall, de sneeuwlaarzen, de grote wanten en de helm. Die laatste laag trek ik op de veranda van ons huisje aan om te voorkomen dat ik oververhit raak nog voordat we een stap gezet hebben. 

We hebben weer een privé excursie. Zo lekker, hoeven we met niemand rekening te houden. De sneeuwscooter is enorm en breed. Ik ben eigenlijk te klein om er stevig op te zitten en mijn armen zijn te kort om Ed met al zijn kleding goed vast te houden. Dat komt ook omdat ik zelf met al die kleding een combi van Garfield en het Michelinmannetje ben. Beetje eng dus. Zeker als Ed het apparaat start en we gelijk een heuveltje en een bocht moeten nemen. Ik vlieg er bijna af. Mopperdemopper, doe dan ook rustig aan….. Het is even wennen maar Ed heeft de slag snel te pakken en we rijden met een vaartje van gemiddeld 25 km per uur door de berkenbossen richting de bergen en de bevroren meren. Het is af en toe bukken voor de takken en opletten bij kuilen en gemene bochtjes. Het vizier van mijn helm bevriest een beetje aan de onderkant. Achter de rug van Ed is het ook goed te doen met het vizier omhoog. Gelukkig mijn lenzen ingedaan in plaats van mijn bril. Want een bril is met dit soort activiteiten een drama, continu beslagen (zie onze profielfoto met rendier). We hebben het (nog) niet koud en krijgen het rijden op de sneeuwscooter steeds beter voor elkaar. Gewoon minder gas geven en/of remmen als je de bocht uit dreigt te vliegen. Ingewikkelder is het niet. En een beetje meehangen in de bochten net als bij een motor. Het apparaat is zo breed en zwaar dat voor omslaan echt hele rare capriolen nodig zijn. We steken de autoweg over, de bomen worden minder, het uitzicht weidser. Besneeuwde heuvels en meer wind. In de verte een kudde rendieren die aan het draven slaat. Weg van onze luidruchtige sneeuwscooters. Onze gids leidt ons naar de top van een heuvel. Het blijkt de hoogste heuvel/berg van dit gebied. Fantastisch uitzicht maar ook heel koud omdat de wind vrij spel heeft. Vanuit hier hebben we ook weer zicht op de rendierkudde die nu rustig naar eten aan het zoeken is. Snel een paar foto’s, lang stilstaan is echt geen optie. 

Door naar ons pauzepunt, een wildhut waar je kunt schuilen of overnachten als je in dit gebied rondtrekt. Bijzonder feitje: de laatste die binnenkomt heeft de meeste rechten om te overnachten. Dus als je als eerste bent moet je er ook als eerste uit. Het systeem van handdoekje neerleggen werkt hier dus niet. En net als bij de andere activiteiten wordt een warme drank tevoorschijn getoverd. Warme chocola, gek, eigenlijk vind ik dat niet echt lekker. Maar hier, met deze kou doet het me goed. We raken aan de praat met de gids. Over Finland, hoe mensen hier leven, zelf verantwoordelijkheid dragen omdat de overheid te weinig geld heeft. Het militaire systeem is daar een belangrijk voorbeeld van. We hebben het ook over ons hotel. Het ontbreekt aan aandacht, er gaan kleine dingen mis. Dat past niet bij de vijf sterren die ze voorheen kregen. We hebben het gevoel dat er iets is. Dat blijkt te kloppen. Het is, net als in Nederland, lastig om aan personeel te komen. Daarnaast zijn er familieproblemen die zwaar drukken op de schouders van de eigenaar. We hebben er een dubbel gevoel over. We hebben het reuze naar ons zin en kunnen goed opschieten met de mensen die hier werken, aan de andere kant wordt niet waargemaakt waar we voor betaald hebben. Het is ook zonde, met de huidige concurrentie zou dit schitterende complex met al zijn mogelijkheden op termijn ten onder kunnen gaan aan het gebrek aan aandacht dat er nu hier en daar is. We gaan er zeker geen punt van maken, daarvoor doet iedereen veel te veel zijn/haar best en daarvoor hebben we het ook te veel naar onze zin. 

Tijd om verder te gaan, we zijn weer opgewarmd (eigenlijk waren alleen mijn tenen wat koud). We rijden over een meer, we stoppen. Opnieuw geweldig uitzicht. Of ik nu wil rijden, over het meer kan er weinig misgaan toch? Nou nee, ik heb het in 1992 een keer gedaan en vind het wel prima nu. Met die enorme wanten kan ik het gas en de rem niet goed bedienen en het risico dat ik het net verkeerd doe omdat ik onvoldoende gefocust ben is me te groot. Dus mag Ed lekker verder sturen. Zo langzamerhand beginnen we wel te voelen dat het geen dagelijkse kost is. Onze beenspieren worden wat verkrampt vanwege de breedte van het zadel en mijn armspieren ook omdat ik me niet goed kan vasthouden. Ik wissel het af, armen om Ed zijn middel, ik pak zijn schouders of ik grijp me zo goed en zo kwaad mogelijk vast aan de handgrepen van de sneeuwscooter. Dat laatste alleen op egale rechte stukken omdat ik ze met de grote wanten niet echt goed kan vastpakken. Het is ook best pittig, het opletten, het in de bochten hangen, de hobbels en hellinkjes. Wat dat aangaat is de tocht precies lang genoeg. Het laatste stuk gaat weer door het berkenbos. Over de weg en dan zien we het hotel opdoemen. Snel de helm en bivakmuts inleveren en naar het huisje. Want een toilet heb ik onderweg niet gezien. Wat dat aangaat heeft Ed het makkelijk, zeker omdat de overalls tweewegritsen hebben….

Omkleden, lunch en dan wachten op de Arctic sauna. Die moet nog voor ons worden opgestookt. We krijgen een seintje dat het een uurtje later wordt. Geen probleem, wij gaan voorlopig nergens heen. 

16.00 uur is het zover. De Arctic sauna ligt op nog geen 100 meter van ons huisje. De sauna is heerlijk warm, de beloofde handdoeken liggen er helaas niet. Dus Ed even heen en weer naar de receptie. Nog geen 5 minuten later komt iemand ze bij ons brengen. De sauna zelf is een soort van grote ton met in het achterste deel de hout gestookte sauna. De achterkant bestaat voor de helft uit glas met een geweldig uitzicht op de rivier en zijn omgeving. Het middelste deel bevat aan elke kant een bank. In deze ruimte kun je je uitkleden en afkoelen. Het voorste en tevens buitenste deel is een kleine veranda met 2 zitjes. Daar kun je nog sneller afkoelen, in de sneeuw zelfs als je wilt. 

We zijn nog behoorlijk moe van de sneeuwscooter. Ondanks dat is het eerste saunarondje een beetje chaotisch en niet echt relaxt. Afkoelen met sneeuw blijkt ook wat te veel van het goede. Gelukkig heb ik mijn badjasje in de sauna laten liggen, die is dus heerlijk warm. In de banken in het middendeel hebben we grote vilten sloffen gevonden. Die hebben we opgewarmd in de sauna, heerlijk, de vloer is namelijk echt heel koud. Voor de goede orde: het is toch nog ongeveer min 10 graden buiten…. De tweede ronde gaat stukken beter, de sauna is wat minder heet en wij zijn inmiddels gewend en rustiger. Heerlijk doezelen in de warmte. Nog 1 keer afkoelen, wat minder heftig dan de eerste keer, even bijkomen en dan terug naar het huisje. Veel energie hebben we niet meer over vandaag. Beetje zitten, liggen, slapen tot het diner. 

Vandaag staat er vissoep, hamburger met frites en yoghurt met bosbessen op het menu. Of het nu komt dat ik moe ben, ik weet het niet, maar de hamburger kan ik niet echt waarderen. De yoghurt maakt het goed, net als de koffie met het koekje. Geen Noorderlicht, dus niet meer naar buiten. Vanavond gaan we de finale van Wie is de Mol kijken. Morgen een vrije dag met als het goed is mooi weer. 

Oeps na de Mol toch nog even naar buiten want...... jawel, niet zo heftig als gisteren maar weer Noorderlicht. Op de knietjes foto's maken, zo gaaf. Verkleumd terug naar het huisje. Wat een dag weer.