10 maart Utsjoki, sneeuwschoenen, sauna en Noorderlicht

Een rustige start, want onze eerste activiteit vandaag begint pas om 11.00 uur. Laat opstaan, ontbijt en dan twijfels. Wel/niet de sneeuwoverall aan, en wat eronder? Het is niet extreem koud, zo’n min 15 en we gaan zeker niet stilzitten. Toch maar de overall aan met wat minder eronder. 

Bij sneeuwschoenen heb ik een beeld van houten gevlochten paneeltjes voor onder je schoenen. Die tijd is geweest. Nu bestaan ze uit aluminium randen, kunststof en bindingen zoals bij skischoenen. Je stapt er gemakkelijk in en trekt ze door de bindingen ook zonder enige moeite strak over je sneeuwlaarzen. Prikstokken erbij en we zijn er klaar voor. We wandelen met een aardig Duits echtpaar onder begeleiding van onze jonge kerel gisteren. Met een kleine groep de natuur in is duidelijk meer zijn ding. Hij blijft precies in zijn handelen en daardoor traag naar onze maatstaven… Maar dat is nu wel lekker, kan ik rustig aan doen. Want eerlijk is eerlijk ik heb enige zorg of ik deze activiteit een beetje kan volhouden. 

Weg van de rivier moeten we eerst een stukje omhoog daarna blijft het behoorlijk vlak met af en toe een beetje glooiing. We hebben schitterend weer. De zon zorgt voor miljarden diamantjes in de sneeuw, lichtstrepen tussen de dennenbomen en zweet in onze nek. Zonder sneeuwschoenen kun je tot 1 meter in de sneeuw zakken, het is best een beetje gek gevoel dat je met deze dingen gewoon over gaten stapt en niet verder zakt. Er is een soort van loipe, een pad waar de sneeuw wat platgelopen is door andere sneeuwschoenlopers. Aan beide kanten alleen maar verse sneeuw, bos en sporen van allerlei dieren. We zien de sporen van rendieren, konijnen, een vos en een eekhoorn. Het is echt heerlijk, het enige dat we horen is onze krakende en piepende uitrusting. Als we stoppen is er absolute stilte. De zuivere lucht, de strakblauwe hemel, de zon tussen de bomen en op de glinsterende sneeuw, gewoon een sprookje.

Maar we krijgen het niet voor niets, we voelen onze benen inmiddels. Die zijn dit niet gewend. Na een uur zijn we bij het keerpunt, een plek met uitzicht over de rivier. Daar tovert onze begeleider thee en warme chocola met koekjes uit zijn rugzak. We zijn op de helft… onze gids vraagt me of het nog gaat, ik heb hem verteld dat mijn conditie niet meer je dat is. Jawel het gaat, rustig aan, maar het is inmiddels wel zwaar. Ik moet goed focussen want anders lig ik straks weer languit. **** (lelijk woord) Lyme. Gelukkig houden onze Duitse reisgenoten ook van rustig aan doen, foto’s maken, vragen stellen over de natuur. Gestaag doorlopend met af en toe een stop zien we dan ook ons tijdelijke verblijf opdoemen. Nog een klein stukje helling, nu naar beneden, en dan zijn we er. Schoenen uit, prikstokken weg en op naar ons huisje.

We zijn inmiddels behoorlijk nat van de transpiratie, zelfs Ed zijn telefoon is nat. Wat droogs aan en dan is het tijd voor de lunch. Die smaakt prima. Nog nagloeiend van het buiten zijn werken we een maaltijd van gehaktballetjes, aardappelpuree, doperwtjes en salade naar binnen. Toe zwarte koffie met de door ons geliefde bosbessencake en koekjes. Lekker!

Vanmiddag doen we weinig. In het huisje is een sauna. Die heeft Ed voor de lunch al aangezet. Heerlijk luieren, in de sauna, even in de vrieskou op het terras afkoelen en een dutje doen. Zo komen we de middag wel door. 

Om 19.00 diner. Als we naar het restaurant lopen zien we de eerste vage strepen Noorderlicht. En dat terwijl het nog niet eens echt donker is. Zouden we dan toch…… Eenmaal binnen kan Ed het niet laten om weer even naar buiten te gaan voor de eerste foto’s van dit fenomeen. We vinden het echt superspannend. Nu eerst eten. We boffen vandaag, Griekse salade, fish and chips en cheesecake toe. Het is echt superlekker. Wijntje erbij, kopje koffie en dan is het tijd om ons goed aan te kleden. Want om 20.30 gaan we op ontdekkingsreis. We zijn maar met zijn drietjes, Ed, ik en onze trouwe begeleider. Een privé uitstapje dus, heel fijn. 

Wat we gaan zien kunnen we nauwelijks bevatten. We gaan naar 3 locaties. Op de eerste is het Noorderlicht al heel goed te zien. Met het blote oog, maar nog beter op de foto. De omgeving (een kerkje, wat huisjes) helpt mee bij het maken van de foto’s. De tweede locatie, bij de brug over de grensrivier tussen Finland en Noorwegen, is wat minder. De felle lampen op de brug verstoren het beeld en het Noorderlicht is ook even wat afgezwakt. Maar als we op de 3e locatie komen weten we niet wat we zien. Het is 1 groot feest van groene en soms wat rode lichtslierten die boven onze hoofden langzaam van vorm veranderen. We weten niet waar we kijken moeten. Er is maar 1 minpunt, een letterlijk minpunt. Omdat het onbewolkt is daalt de temperatuur snel. Inmiddels is het min 25 graden. Bij deze temperatuur raken de accu’s van mijn camera en onze telefoons snel leeg en worden onze vingers en tenen heel, heel koud. De warme chocolademelk helpt maar even. En hoewel het schitterend blijft, het spektakel gaat maar door, is het tijd om terug te gaan. Verkleumd stappen we in de bus. Voorzichtig terug want op dit tijdstip kunnen er rendieren en elanden oversteken. Wat zijn we blij dat we die extra investering gedaan hebben, dit was echt boven verwachting. 

Terug in ons warme huisje komen we bij en genieten we na van deze toffe dag. Morgen staat ons andere spanning te wachten, een tochtje op een sneeuwscooter en ’s middags de arctic sauna. Ook niet verkeerd…