Zondag 4 augustus van Nyalam naar Tingri (hoogte 4.390 meter)

Een spannende dag, we gaan flink stijgen van 3750 meter naar 4390 meter. Dat doen we over een afstand van 160 km waarbij we ook nog een pas van 5050 meter passeren. Ik blijf toch een beetje angstig voor de hoogteziekte, ik heb nog steeds meer of minder last van hoofdpijn en tintelende handen en voeten. Toen ik vannacht op Nederlandse snelheid mijn dekbed van de grond pakte (had ik blijkbaar van me afgegooid) lag ik gelijk op apegapen. Ik weet nu hoe iemand met astma of COPD zich moet voelen, behoorlijk angstige ervaring. Ik start dan ook niet echt lekker op. Het helpt niet dat we niet kunnen douchen en die ellendige sta WC ben ik ook even zat. Als we dan in het restaurantje een koude pannekoek krijgen heb ik het een beetje gehad. Noodrantsoen inslaan dan maar, met koekjes en bananen de bus in.

Van Hans krijgen degenen die dat willen weer een tablet dat helpt bij hoogteziekte. In combinatie met paracetamol blijf ik me redelijk voelen. Ook Ed is licht in het hoofd en heeft hoofdpijn, het blijft draaglijk, we worden tot op heden niet echt ziek gelukkig.  

Gisteren reden we voornamelijk door een diepe groene kloof met vele watervalletjes. Vandaag verandert het uitzicht snel met de stijgende hoogte. Het wordt steeds kaler, en de bergen zijn minder steil. Na de bomen, eerst alleen nog struiken, later vooral grijze rotsen. Opnieuw veel water en een rivier die de bergen doorsnijdt. En dan zien we de eerste besneeuwde toppen. Een nieuw hoogtepunt, een pas van 5050 meter. Heel veel gebedsvlaggetjes en wat stalletjes met koopwaar. Het uitzicht is formidabel, de Mount Everest is helaas verscholen achter de wolken. 

We dalen zo'n 660 meter en zijn voordat we er erg in hebben in Tingri. Tingri is een authentiek T dorp langs de weg. Er zijn wat restanten van een oud fort, maar verder zijn er geen bijzondere bezienswaardigheden. De zijstraten zijn verboden terrein voor ons. Maar Tingri heeft wel goed uitzicht op de Mount Everest. Het is niet zeker of we die zullen zien, de bergtoppen zijn nog verstopt achter de wolken.

Het Snow Leopard Guesthouse is onze logeerplek, de plek die ik ook op Internet al gezien heb en waar ik niet echt enthousiast over was. De kop van een dode hond vlak bij onze kamers doet het ergste vrezen. Een receptie is er niet, de kamers worden buiten verdeeld, de sleutels hangen gewoon in het slot. Het blijkt dat de kamers die wij krijgen redelijk zijn, er is alleen geen licht en de watervoorziening laat ook te wensen over. Wij hebben alleen warm water, anderen alleen koud. Het blijkt dat er vanaf 19.00 uur elektriciteit is (blijkt 20.00 uur) tot 24.00 uur. We zijn blij met onze eigen badkamer en WC hoe krakkemikkig ook. En we kunnen vanavond telefoons en fotocamera weer opladen. 

De lunch is ok, alleen niet voor iedereen warm omdat ze hun best doen alles in één keer te serveren. 

We zijn natuurlijk wel benieuwd naar de hoofdstraat, dus na de lunch op ons gemak er doorheen. Je moet het echt rustig aan doen anders kom je adem tekort, krijg je hoofdpijn en word je beroerd. Maar water, paracetamol, rust en goed eten houden ons op de been.

De straat is een aaneenschakeling van T huizen. De mensen willen echt niet op de foto, mijn zoomlensje doet wonderen. Helaas heb ik weer problemen met mijn SD-kaartje. De camera denkt dat het kaartje beveiligd is, het plakbandje dat ik er in Nederland op heb geplakt werkt niet meer. Waar haal ik hier plakband vandaan? Met ons Chinese woordenboekje een winkeltje in, geen succes. Vriendelijke blikken, de man wordt van achter gehaald (die kan lezen), maar nee, ze hebben het niet. Even verderop in een wat groter soort supermarkt zien we grote rollen plakband. Joepie! Ter plekke nieuw plakbandje en ja hoor hij doet het weer. De verkoopster lacht vriendelijk met ons mee. 

Zo nu kan ik weer genieten. We zien overal in de straat glimmende platen waar fluitketels boven staan. De glimmende platen vangen de zon op en zorgen ervoor dat het water in de ketel gaat koken, een primitieve maar o zo efficiënte manier van zonne-energie. 

Hoewel de kinderen hier schattig uitzien zijn ze ook ontzettend vuil en heel brutaal. Als je niet oplet pakken ze je bananen of drinken af. Ze vragen ook continu om geld. Jammer, blijkbaar komen hier veel toeristen. 

We hebben echt geluk. Het is schitterend weer, 25 graden Celsius op deze hoogte dat is echt uitzonderlijk. 

En dan alsof het zo moest vind Ed een winkel waar ze wol verkopen. Het meeste lijkt synthetisch, 1 roomkleurige harige streng ziet eruit als echte wol. Ik denk dat het Yak-wol is maar weet het niet zeker. Ik leg het op de weegschaal, 200 gram, dat is wel weinig ook al is het redelijk dunne wol. Hij heeft nog meer komt met nog 2 strengen roomwit en een streng bordeauxrood aan. Na veel onderhandelen leidend tot niets (de prijs blijft gelijk) ben ik 600 gram Yak (of geiten)wol rijker (2 strengen roomwit en 1 streng bordeauxrood) voor 50 Yuan (ongeveer 6 euro). Misschien te duur voor T maar niet voor mij, ik vind het echt superleuk! 

Terug naar het guesthouse, even slapen om het lijf de kans te geven te herstellen. Dat  is nu flink aan het werk om rode bloedplaatjes aan te maken zodat we beter tegen de ijle lucht kunnen. We slapen strak door de wekker heen en worden even voor 19.00 uur wakker. Maakt niet uit, we gaan pas om 19.30 uur eten, dus nog tijd genoeg. 

Om het niet te ingewikkeld te maken eten we in het guesthouse. Even geen zin in rijst of noedels dus pannekoeken en patat. Als we hebben besteld blijkt dat het wolkendek is opengebroken en de Mount Everest zichtbaar is. Dus bijna iedereen van tafel, dit willen we niet missen, fotomoment! Vrijwel de hele bergketen is goed zichtbaar en de Mount Everest  schittert in de zon. Supermooi!

Als we terug zijn komt het eten door. De pannekoeken zijn helaas weer koud, de frietjes heerlijk. Daar bestellen we nog een portie van. En geloof het of niet we eten ze met tomatenpuree, tomatenketchup kennen ze hier niet.

Het was weer een inspannende dag, nog even een stukje reisverslag bijwerken terwijl Edje zich probeert te douchen. Dat lukt niet echt, er komt bijna geen druppel water uit de douchekop. Dus inzepen en afspoelen met behulp van hetzelfde bakje  waar we de WC mee doorspoelen. Ik wil niet echt maar het idee dat ik het morgenochtend in het licht van een zaklamp moet doen is ook niet echt aantrekkelijk. Dus toch maar wat gespetterd en daarna op apegapen vanwege de inspanning van het wassen en afdrogen, ik krijg mijn pyama bijna niet aan.

Pffffffff slapen onder een dikke deken in onze lakenzakken want ook deze lakens lijken eerder te zijn gebruikt.